JONGENS lees alsjeblieft deze tekst, no idea what to do!
Er is een jongen, Thomas, waar ik nu zo’n 2 weken mee praat. Hij is zegmaar een soort van “populaire” jongen op school, hij is best wel erg sociaal met iedereen en zijn meest recente ex is een heel populair, gezellig maar arrogant meisje uit mijn klas.
Dan heb je mij, een onzeker en instabiel meisje dat last heeft van stille aanbidders die ze niet kent, en ze ook niet wíl leren kennen omdat ze het gevoel heeft dat ze geen leuk genoege persoonlijkheid heeft. Ik vind mezelf saai. Ik heb geen behoefte dat leuke jongens me berer leren kennen omdat ik uit zelfkennis weet dat ze dan denken: oh, dus dit is het, dit ben jij. Nothing special. En ik geef ze gelijk.
Nu heeft die Thomas al vaker op feestjes interesse in mij getoond, ik kende hem toen nog niet. Hij sprak me af en toe aan en dan hadden we een kort gesprekje, ik kapte het altijd een beetje af omdat ik geen interesse in hem had en sowieso nooit zoen met jongens die ik niet echt zie zitten (dat is dus zowat altijd, want de jongens waarop ik verliefd ben geweest had ik geen contact mee), ik heb dan ook de reputatie van ‘absoluut-geen-slet’, zal ik maar zeggen.
Maar soms twijfel ik wat eigenlijk het beste voor me is, of het wel goed is om zo afstotelijk tegen alle aandacht te zijn. Dus toen hij twee weken geleden tegen me begon te praten, praatte is gewoon aardig en geïnteresseerd terug, maar wel pas om de zoveel uur, omdat ik niet echt behoefte heb ik een langdurig vloeiend gesprek, dat durf ik gewoon niet omdat ik bang ben voor de consequenties. Het werd meer een soort mailgesprek, met lange lappen tekst om de 2 uur. Maargoed, de gesprekken waren best leuk, maar ik weet vanbinnen dat ik het niet aandurf iets met hem te beginnen, en al zou ik het durven zou ik het niet willen, doordat ik niet zo wil zijn (hij is zo’n jongen die vaak met meisjes zoent, wel altijd bekenden though) en doordat ik heel misschien een klein beetje geïnteresseerd ben in een andere jongen en hij ook in mij, maar met die jongen praat is nooit.
Nu The Big Problem:
Hij gaat morgen op stap en ik ook. Hij wil me sowieso zoenen, ik hem absoluut niet. Maar ik zie zijn verontwaardiging al voor me als ik hem afwijs. 1) Hoe/met welke smoes moet ik hem afwijzen op dat moment? en 2) Is het niet een beetje gemeen en vreemd van me als ik hem afwijs, terwijl ik 2 weken lang gewoon heb teruggepraat en aardig heb gedaan? Had ik hem meteen moeten duidelijk maken dat ik zo niet in elkaar zit (maar dan wat subtieler)?
Ik weet gewoon niet hoe dat wereldje van whatsappen en afwijzen blabla in elkaar zit en wat ik hier nou mee aanmoet. Dus specialisten, zouden jullie me kunnen helpen? 
Alvast bedankt!
