Sinds groep vier van de bassischool ben ik al “anders”. Mijn tanden staan raar, ik loop raar, mijn neus/haar/lichaam zien er raar uit, etc. Inmiddels zijn we 11 jaar verder, en het doet me pijn om te zeggen dat er niets veranderd is. Ik voel me minderwaardig, verdrietig en ik wil het liefst iemand anders zijn.
Ik ben eenmaal “lelijk”. Dat klinkt misschien grof, maar dat is het ook. Continu word ik er mee geconfronteerd; mensen fluisteren achter me, lachen, de mensen in mijn klas zeggen het, collega’s fluisteren het, vreemden zeggen het. Ik kan met de meeste mensen wel vinden, maar ik heb eigenlijk geen echt goede vrienden, en in de klas ben ik altijd alleen.
Ik ben er vaak verdrietig om. “Was ik maar mooi/leuk/sociaal” is een gedachte die veel rondsspeelt in mijn hoofd. En ik irriteer mezelf ermee aangezien ik tegen mezelf de clichés vertel: het gaat uiteindelijk om het innerlijk, iedereen is op zijn eigen manier mooi enzovoort. Helaas voelt het alsof ik tegen mezelf lieg. Ook probeer ik dingen zoals andere make-up en kleding. Maar ook dat schijnt niet te helpen.
Begrijp me niet verkeerd, ik heb geen slecht leven. Ik heb een leuke opleiding, een relatie en hobbies. Toch ben ik ongelukkig om wie ik ben, hoe ik er uit zie. En nee, ik wil met dit topic geen reacties uitlokken om te horen dat ik wel mooi ben. Maar wat ik wel zo graag wil is gelukkig zijn, houden van mezelf en vrolijk zijn. Maar ik weet niet hoe. Kan iemand me helpen?
(Ik heb voor dit bericht een ander account aangemaakt, ik ben al langer actief op GS)
