hallo lezers.
ik zit ergens mee. al bijna een jaar. ik heb nu eindelijk de moed verzameld dus here we go.
het begon allemaal in de eerste van de middelbare school. Ik had er zin in, ik haalde goede punten, ik had leuke vriendinnen en allerlei andere belangrijke dingen.
toen, na een maand, begon ik iemand heel leuk te vinden. zo leuk dat ik verliefd werd. ik dacht de hele tijd aan hem. je kent het wel en ik keek al een jaar uit naar de schoolreis die we samen gingen maken. ik wist altijd in welk lokaal hij zat, (ik zocht zijn rooster op) en deed er alles aan om hem zo veel mogelijk te zien. Ik was stapel verliefd, zon 2,5 jaar, en hij had er helemaal geen idee van.
dat was dus ook een dingetje. we waren helemaal niet close, er was totaal geen speciale band. toch bleef ik verliefd.
toen, een paar dagen voor die o zo mooie reis, kreeg hij een vriendin. ik was echt kapot van. ik kon niet eten, slapen, en was alleen maar aan het huilen. tja, dat is dan liefdesverdriet.
het jaar dat daarna volgde was een ramp. ik kreeg hem maar niet uit mijn hoofd, had geen zin meer om naar school te gaan (zeg maar écht geen zin), geen zin om iets met vriendinnen te doen of wat dan ook. En dan dacht ik dat ik over hem heen was, en dan viel ik weer in een diepe put van lusteloosheid.
Inmiddels kan ik zeggen dat ik over hem heen ben (thank god). Maar ik kan nog steeds heel moeilijk gelukkig zijn. ik denk niet terug aan hem, maar aan die tijd die zo mooi was en dan voel ik me weer zo slecht. Als ik afleiding heb dan gaat het soms heel goed, maar dan ben ik een tijdje alleen en dan gaat het bergafwaarts. een soort jojo effect lijkt het wel.
naar school gaan doet me zoveel aan hem denken. dat ik vaak bamg ben om naar school te gaan. Ik wil gewoon lekker single kunnen leven en van de dingen kunnen genieten als voorheen, zonder dat ik daar de liefde voor nodig heb. hoe wordt ik weer de oude?
dankjewel voor het lezen. btw ik ben 16 jaar