Hoi meiden,
Mijn vriend (23) heeft het een maand geleden uitgemaakt met mij (19) door omstandigheden. Nouja, simpelweg werden de ruzies en irritaties gewoon teveel en zaten we op elkaars lip. Ik wilde niet dat het uit ging maar van binnen wist ik dat er wel verandering moest komen omdat het zo ook niet verder zou kunnen gaan op deze manier.
Bij nader inzien miste we elkaar verschrikkelijk en wilde het toch nog een kans geven. We besloten het opnieuw een kans te geven en hij zegt dat hij er 100% voor wil gaan en een toekomst met mij ziet. In mijn hart geloof ik dit ook.
Toen het uit was gegaan hebben we elkaar een week later gezien en dit was leuk. Zo zag ik hem de week daarop weer een keer en die week daarop twéé keer. Dit ging prima en we hadden ons vermaakt. We hadden samen afgesproken dat we het even voor ons hielden dat we weer samen verder gingen en we gewoon met elkaar zouden zitten zonder meteen iets vast te nemen. Om te kijken of het niet weer fout zou gaan tot we die zekerheid zouden hebben dat het weer goed zou gaan. Afgelopen week was hij met school op een excursie dus zag ik hem weer een hele week niet, tot gisteravond. Wel onwijs wennen want voorheen zagen we elkaar 5 keer in de week en daar heb ik héél veel moeite mee.
Ik ben me hierdoor zo verschrikkelijk onzeker gaan voelen. Op de een of andere manier is het vertrouwen in mezelf weg en ik ben toch, ondanks hij me verzekerd dat het goed komt, het vertrouwen kwijt. Ik denk steeds veel te veel na terwijl dat nergens op slaat en dat weet ik ook van mezelf, waarom doe ik het dan tóch?
Ik wil graag weer een vaste relatie omdat ik weet van mezelf dat ik me dan beter zal voelen en ik meer zekerheid zal hebben, vooral ook omdat de buitenwereld het dan kan zien. Hij vind dit argument onzin en vindt dat, zolang wij weten dat het goed zit, de buitenwereld hier niks mee te maken hoeft te hebben omdat hij toch wel weet dat hij vol voor mij wil gaan en voor mij alleen. Wat ook weer erg logisch is.
Toch voelt het zo akward soms, om de stomste dingen. Zoals reageren onder een nieuwe foto van hem op facebook, dit doe ik maar niet omdat ik denk dat hij dat dan als benauwend ervaart, omdat we niks ‘‘officieels’’ hebben. Dus kan ik ook niks meer neerzetten zoals "schat’’ en dergelijke. Het zijn die kleine dingetjes bij elkaar opgeteld die het allemaal wat moeilijker maken… en zoals je ziet maak ik van een mug een olifant.
Er blijven toch onwijs veel negatieve gevoelens in me rond gaan en het lijkt niet te stoppen. Ik voel me zo machteloos en echt élke keer als ik hem weer zie of zelf spreek aan de telefoon dan barst ik uit in huilen. Gewoon omdat ik hem dan verschrikkelijk mis en ik bang ben dat hij me toch wel weer gaat verlaten. Wat inmiddels ook op zijn zenuwen gaat werken omdat het gewoon achterlijk veel is hoeveel ik jank. Maar ik kan het niet helpen en het lukt me ook niet om het tegen te houden.
Hij blijft wel steeds zeggen dat hij echt alleen voor mij gaat en dat we er nog niet klaar voor zijn om iets vast te nemen juist omdat ik me zo voel en me weer eerst zekerder moet voelen. Hij troost me op die momenten ook en zegt lieve dingen tegen me. Het is dus een beetje tegenstrijdig allemaal.
Ik hou zielsveel van deze man, maar als ik steeds met dit onzekere gedrag aan blijf komen dan duw ik hem juist van me af in plaats van hem bij me te houden. Maar doen of het goed met me gaat kan ik ook niet en als ik moet huilen dan moet ik dat… kan het dan niet tegen houden! het is een gevoel van machteloosheid en angst om hem kwijt te raken. Dit beïnvloed mijn leven ook echt en ik voel me vaak eenzaam als hij het niet is en ik ben bijvoorbeeld met mijn vrienden, waardoor ik niet echt meer geniet als hij niet bij me is. Dit bespreek ik ook met hem en ben er eerlijk in over wat ik voel. Nu twijfel ik of ik dat nog wel moet doen en dit gewoon voor me moet houden. Zit inmiddels gewoon te denken aan verlatingsangst…
Ik zat best wel te wikken en wegen of ik dit als topic zou plaatsen, omdat ik weet dat ik me weer rot ga voelen zodra ik hier negatieve reacties op zou krijgen. Moet je na gaan hoe erg dingen mij al beïnvloeden. Zit in zo’n negatieve spiraal dat ik er gewoon helemaal gek van wordt… het wordt tijd dat ik uit deze depressie kom en me mannetje weer ga staan. De meid worden die ik was en zeker was over zichzelf! Hebben jullie misschien tips?
Liefs, Demi