Omdat een aantal feministen hier op Girlscene mijn beschrijving van de biologische verschillen in de emotionele ontwikkeling van de man en vrouw als aanstootgevend hebben ervaren, heb ik besloten mijn bericht weg te halen. 
De rest in ieder geval bedankt voor het delen van de ervaringen!
Mijn vriend en ik zijn beide erg gesloten, en ik merk dat als ik met iets zit hij zich er geen raad mee weet. Hij doet zijn best, maar echt helpen kan hij me vaak niet. Ik ben al lang blij dat ik hem gewoon een berichtje kan sturen als er iets is, ook al weet hij volgens mij vaak niet hoe hij moet reageren. Ik kan het toch van mij afschrijven, en als het moet kan ik bepaalde dingen ook bij vriendinnen kwijt. Mijn vriend en ik zijn beide moeilijke praters, maar hebben het hartstikke leuk met elkaar en dat vind ik belangrijk. Ik een relatie zal nooit alles 100% verlopen hoe je het wilt, en dat valt ook niet te verwachten. Voor hoe ver ik gemerkt heb, zijn de meeste mannen onderling ook niet erg open over persoonlijke situaties en denk dat veel mannen zich geen houding weten te geven als hun vriendin met problemen naar ze toekomt.
Mijn vriend is heel simpel, als mij iets dwars zit zal hij nooit raden wat, totdat ik het hem duidelijk zeg. Hij doet zijn best om het wel te raden, want hij wilt me helpen. En zelfs als hij het niet weet, geeft hij me thee (door thee voel ik me altijd goed). Als ik me kut voel door familieproblemen, dan weet hij soms niet wat hij moet doen, maar alles wat ik van hem verlang is dat hij me knuffelt en dat doet hij ook. Dat is alles wat ik nodig heb eigenlijk. Zelfs als ik boos op hem ben wil ik gewoon dat hij me knuffelt en dan is alles goed.
Naast het knuffelen, praat hij ook met mij. Diepgaande gesprekken waarbij hij naar mij luistert, mij probeert te begrijpen etc. Soms is er een onderwerp waar we beide anders over denken, maar we proberen elkaar wel te begrijpen. Hij praat ook vaak met mij. Hij praat over wat hem dwars zit etc.
Ik voel me gesteund en begrepen in alles wat ik doe.
Mijn vriend kan het dus blijkbaar wel, dan zouden andere mannen dit ook kunnen vind ik.
Geen relatie maar gewoon een erg goede vriend, en die kan nog emotioneler dan de gemiddelde meid zijn whahah. Inderdaad wat xjust.mii zegt, er zijn zeker wel wat gevoelige mannen, alleen niet zo veel als bij de vrouwen 
Ik vind het altijd een beetje onzin om dit soort dingen als 'man/vrouwâspecifieke kenmerken af te schrijven. Ik denk dat dit idee vooral is ontstaan juist doordat er zoân stigma ligt op mannen die over gevoelens kunnen praten: meisjes mogen huilen om dingen, mannen moeten stoer/gesloten/mysterieus etc maar vooral niet gevoelig zijn, waardoor veel mannen dat ook niet echt leren. Verder verschilt het voornamelijk erg per persoon, de Ă©Ă©n is u eenmaal meer gesloten/makkelijker met steunen en advies geven dan een ander.
Ik heb op dit moment geen partner maar ik zou van mijn lief tot op zekere hoogte wel emotionele steun verwachten. Niet eens zozeer dat hij/zij de beste adviezen geeft en 24/7 voor mij klaarstaat, maar ik zou het moeilijk vinden samen te blijven met iemand die ongeĂŻnteresseerd lijkt in wat ik vertel of ĂŒberhaupt niet luistert, niet eens af en toe probeert me te begrijpen. Maar dit is natuurlijk ook een persoonlijke voorkeur.
Ik denk dat je vooral bij jezelf na moet gaan: wat verwacht je van je partner, wat heb je zelf nodig (aan emotionele steun) (misschien ben je juist wel iemand die liever afleiding heeft dan over dingen praat/etc) en vind ik dat voldoende in mijn huidige relatie. Want ik geloof oprecht dat er ook mannen zijn die wél in staat zijn te luisteren/interesse te tonen/advies te geven/goed te communiceren in elk geval.
Wat misschien wel kan helpen als je toch van je huidige partner meer emotionele steun verwacht, is duidelijk(er) aangeven wat voor soort steun je zoekt. Vertel hem waar je meezit en desnoods letterlijk wat je verwacht dat hij doet: vraag hem om advies/chocolade/een knuffel, etc. Niet bozig natuurlijk, kan ook half grappend. Maar wie weet dat hij dan op gegeven moment doorhebt wat je verwacht als je je verhaal doet.
ik ben het eens met Oploskoffie, al helemaal met haar laatste alinea. Praat met je vriend erover en gooi het voor jezelf niet op âhet is een jongenâ.
Ik ben single maar ken genoeg âemotioneleâ mannen die over diepe dingen praten, goed luisteren en advies geven en emotioneel open zijn. Ik zou ook nooit samen kunnen zijn met iemand die dat niet is.
-
-
Niet, lol. Nee okĂ©, dat is niet helemaal waar. Mijn vriend is enorm gesloten. Dit komt ook voort uit de opvoeding die hij heeft gehad: mannen mogen niet huilen en emoties tonen is zwak. Heel jammer en juist door dit soort dingen te benadrukken als âtypisch manâ zijnde of juist âvrouwelijkâ wordt ervoor gezorgd dat het vooroordeel, en daardoor de mindset, blijft bestaan. Ik ben het dan ook absoluut niet eens met jouw eerste zin; het emotionele vlak van een man is niet achtergesteld aan die van de vrouw. De maatschappij verwacht van mannen dat ze macho en stoer zijn; het is niet gek als mannen zich daar dan (onbewust) naar gaan gedragen. Het hangt gewoon van de persoon af, er bestaan erg kille vrouwen, net zoals er heel liefdevolle mannen bestaan. Een bepaalde karaktereigenschap toe-eigenen aan een bepaald geslacht vind ik niet echt meer van deze tijd.
Of ik me altijd emotioneel gesteund voel? Vroeger niet echt, maar beetje bij beetje wordt het wel steeds beter. Ik heb vaak het idee dat mijn vriend niet luistert. Als ik een probleem vertel geeft hij een schouderklopje met de woorden âja dat is inderdaad kutâ of hij maakt er een grapje over om het weg te wuiven :â) Erg vervelend af en toe, maar ik merk aan hem dat het onmacht is. Soms zegt hij dan wel eens dingen waaraan ik merk dat hij wel degelijk naar me luistert, maar waarschijnlijk gewoon niet weet wat hij kan doen voor me. Daarom ben ik het ook eens met Oploskoffie: praat met hem over jouw verwachtingen. Soms vraag ik mijn vriend om een doodnormale knuffel, die hij dan ook met alle liefde geeft, waarna ik ook merk dat hij opgelucht is omdat hij weet dat hij het goed doet, en ik voel me weer gesteund.
Natuurlijk kan het zo zijn dat jullie op emotioneel vlak niet met elkaar overweg kunnen. Dat ligt er niet aan omdat hij dan een man is, maar omdat dat gewoon zijn karakter is dat botst met het jouwe. Praat er eerst met elkaar over en kijk dan of het echt een breekpunt is in de relatie. Ik snap dat je liever stoom afblaast bij je vriend af en toe, maar als je dat ook kan bij jouw ouders of vrienden en het verder heel leuk hebt met jouw vriend, zou ik hierom nog niet meteen de relatie verbreken.
-
Ik denk dat het heel belangrijk is om in een relatie goed met elkaar te communiceren en dat is uiteraard ook iets wat wel ontwikkeld kan worden.
Je zegt dat je alles al zoân beetje hebt geprobeerd, misschien is een soort cursus een idee om samen te volgen en elkaar beter te leren begrijpen. Of misschien met je vriend het gesprek hierover aangaan met een bekend stel die al jaren bij elkaar zijn, hoe zijn hun hiermee omgegaan?
Daarnaast ben ik van mening:
Sommige dingen zullen de meeste mannen gewoon nooit echt begrijpen en andersom net zo omdat we vaak gewoon heel anders emoties ervaren of er op een andere manier mee omgaan. Dit moet je ook niet van elkaar verwachten want hoe moet hij oprecht begrip tonen voor iets wat hij niet kan begrijpen? En andersom telt dit natuurlijk net zo. Daarvoor heb je vriendinnen!
Als ik puur naar mijn relatie kijk dan heb ik best wel geluk, mijn vriend steunt mij zelfs meer dan mijn beste vriendin. Hij is kritisch en heeft een heel andere kijk op dingen dan ik vaak dus ik kan heel goed advies van hem krijgen, en ook als ik gewoon even wil uitzeuren dan reageert hij daar heel meelevend op. Hoewel ik hem dat wel een beetje heb geleerd, heel generaliserend gesproken hebben mannen altijd de neiging om oplossingen te bedenken, en vrouwen hebben daar soms geen behoefte aan. Dus dan vraagt hij meestal gewoon of ik wil dat hij meedenkt, en als ik daar op dat moment geen zin in hebt komt dat later wel.
Dus dit is helemaal niet bedoeld om je jaloers te maken, maar ik heb ook een vriendje gehad waar ik totaal niet goed mee kon praten en dat heb ik uiteindelijk toch wel nodig. En ze bestaan dus (:
Mijn vriend praat nooit over zân gevoel en daardoor vind ik het ook moeilijk om dingen met hem te bespreken waar ik mee zit. Nu heb ik dat laatst toch gedaan, ik vond dat heel moeilijk en begon ook meteen erbij te huilen. Toen hebben we echt lang en goed gepraat en moest hij zelfs ook huilen. Dat heb ik echt nog nooit gezien. Hij is van zichzelf meer een persoon van, als je ergens niet over praat (qua probleem) dan is het er gewoon ook niet. Beetje kop in het zand steken. Maar we hebben echt goed gepraat laatst en dat is Ă©cht goed geweest voor ons beide.
Ik heb met open mond dit topic gelezen. Toalita: hoe oud ben jij en kom je toevallig uit de jaren '50?
Ik herken echt niets wat je zegt. Er zijn genoeg vrouwen met het EQ van een stoeptegel en mannen die juist heel goed luisteren en goed advies geven. Het is niet zo zwartwit als jij stelt.
En om nog advies te geven: als je je niet emotioneel gesteund voelt door je vriend, ook niet na meerdere keren praten, zou ik het uitmaken. Juist je vriend moet er voor je kunnen zijn. En ja, geloof me, heel veel mannen kunnen dat wel. Jongens van 13 niet nee, maar ik ging er door je schrijfstijl niet vanuit dat je 13 was.
Ik voel me heel erg gesteund door mijn vriend. Ik heb regelmatig paniekaanvallen en hij is er dan echt voor mij (knuffelen, motiveren, kalmeren etc). Ik voel me echt heel veilig bij hem. Hij zoekt ook informatie over mijn aanvallen op enzo. Verder onthoud hij in general ook veel van wat ik zeg, hij is erg geĂŻnteresseerd. Dus ja op dat vlak zit het wel goed 
Ik moet wel zeggen dat hij uit Venezuela komt, ik weet eigenlijk niet of dat een cultuurding is of niet. Maar als ik naar Nederlandse jongensvrienden/klasgenoten etc kijk, dan denk ik dat het eerder aan de persoon ligt dan aan de cultuur. Alhoewel er in sommige culturen meer aandacht wordt besteedt aan het uiten van emoties dan in andere.
Mijn vriend steunt mij onwijs veel, veel meer dan welke vriendin dan ook. Hij is mijn allerallerbeste vriend en ik heb het zo getroffen met hem 
Ik heb zelf twee angststoornissen waardoor ik regelmatig paniekaanvallen heb, en nachtmerries. Ik weet niet hoe hij het heeft geleerd maar hij kan me onwijs rustig maken als ik hyperventileer door de paniekaanvallen die ik heb.
Mijn vriend en ik doen allebei een sociale opleiding. Wij moeten uitkijken dat we alles niet te veel gaan analyseren. Hij kan op emotioneel gebied vaak nog beter praten dan ik. Ik heb in het begin bij hem moeten âlerenâ huilen. Dit kropte ik liever op (ik zat in een rouwproces, dus het was wel nodig).
Bij ons is het dus een beetje andersom, maar ik blijf een vrouw (even mezelf stigmatiseren), dus ik ben wel emotioneel gericht.
Met seksespecifieke hulpverlening heb ik het over dit onderwerp in de klas gehad. Toen realiseerde ik nogmaals dat ik erg blij kan zijn met mijn emotionele vriend, hij vult mij erg goed aan. Er waren veel meisjes/vrouwen die mannen hadden die er minder goed mee om kunnen gaan. Een ongemakkelijke houding als de vrouw begint te huilen en niet zo goed weten wat ze er mee aan moeten, maar ze probeerden het wel. Er was ook Ă©Ă©n meisje met een vriend, als ze het moeilijk had vroeg hij of ze anders even naar haar moeder wilde. Hij wist dat ze veel steun aan haar moeder had en zelf wist hij niet zo goed wat te doen. Dit vond zij helemaal prima.
Het verschilt per man, per vrouw, per relatie. Het belangrijkste is om er over te blijven praten, aangeven wat je nodig hebt, maar ook begrip hebben voor zijn âonvermogenâ (klinkt dramatisch, maar sommige mannen hebben er Ă©cht moeite mee, en dat kan). Het is iets waar jullie beide aan kunnen werken.
Ik denk dat we in dit topic te ver uitwijden over de vraag van de TS. Ze vraagt of dit bij iedereen zo is, of dit bij elke jongen ânormaalâ is, geen biologische verklaring waarom wel/niet.
Daarom even mijn eigen ervaring: mijn vriend is op het vlak van emoties eigenlijk perfect. Hij kan altijd heel goed praten, zegt de juiste dingen op de juiste moment zonder dat ik hem moet tips geven of moet zeggen wat hij moet zeggen/doen. Hij is ook heel âaanhankelijkâ in lichamelijk contact, wat dus ook al een voordeel is dat hij veel knuffels/kusjes wilt geven.
Dus als je je niet goed voelt op je zwakste momenten bij je vriend, dan zou ik er toch over nadenken. Want het excuus âhij is een jongen dus hij is niet emotioneel genoeg ontwikkelt, ik moet er maar mee leren levenâ gaat echt niet op. We leven in de 21ste eeuw, genoeg jongens die die niet meer macho denken en wel emotioneel willen reageren. In een van de vorige reacties was er een meisje die ook vertelde over haar relatie, dat die jongen zich vaak ongemakkelijk voelde maar wel heel erg zijn best deed, dat is ook een goed voorbeeld van hoe het kan zijn! Het wilt niet zeggen dat omdat die jongen zich geen gedrag weet geven, dat hij niet zijn moest kan doen.
Ik zou er met je vriend over praten en eerlijk zijn tegen hem. Maar misschien nog belangrijker: eerlijk zijn tegen jezelf over wat je wil in een relatie en je afvragen of je dit wel kan krijgen.