Hoe aan mijn ouders vertellen dat ik in therapie wil bij de psycholoog?

Beauty, Health & Hair
#1

Heee meiden,
Ik weet niet precies of dit hier thuishoort of bij lifestyle, maar goed. Het gaat de laatste tijd niet zo goed met me. Weet nog steeds niet wat ik wil studeren, neem dus alweer een tussenjaar. En dat is echt frustrerend, dat ik gewoon helemaal niks leuk vind.
Ook ben ik erg stil en val ik daardoor eigenlijk overal buiten. De paar vriendinnen die ik heb, heb ik heel oppervlakkig contact mee en zie ik ook niet supervaak. Hoe ik ben wil ik dus graag veranderen, maar ik weet gewoon niet hoe… Uiteindelijk praat ik vanzelf wel meer, maar een hoop mensen hebben hier geen geduld voor en haken af. Mijn beste vriendin heb ik 1 jaar geleden het contact mee verbroken (maakte me zwart achter me rug om, zette mensen tegen me op) en met een andere goede vriendin en een goede vriend 2 jaar geleden (aangezien hun wat kregen en ik ineens niet meer bestond voor ze… en nog wat dingen die gebeurd waren). Dit waren juist de vriendschappen die niet oppervlakkig waren. Maar goed, liever weinig en oppervlakkige contacten, dan nog bevriend zijn met zulke mensen.
Verder mis ik mijn ex (die gelukkig wel nog steeds m’n maatje is :slightly_smiling_face:). Ik kom er maar gewoon niet overheen… Hij is ook de enige die hier van weet.

Ik heb echt het gevoel alsof ik in alles faal. Voel me echt een mislukkeling en ik wil ook gewoon zo zijn zoals andere mensen. Ik huil ook echt belachelijk snel en vaak de laatste tijd.
Ik wil graag met iemand praten, maar hoe vertel ik dit aan mijn ouders? Ik schaam me gewoon echt kapot hiervoor. Heb wel een poging gedaan om het te vertellen, maar toch vertel ik dan maar de helft, omdat ik het gewoon niet durf. Ook snappen ze me toch niet. Het enige wat ze zeggen is dat ik er niets mee opschiet om me zo te voelen en dat het wel goed komt. Ben echt bang dat als ik zeg dat ik in therapie wil dat ze me dan raar vinden, of dat het niet mag… Achter hun rug om gaat ook niet. Komen ze toch wel achter dmv rekeningen en gedoe met verzekering enzo.

Iemand enig idee hoe ik dit moet doen?:frowning_face:

#2

Laat ze dit lezen

#3

Sorry, ik heb niet je hele verhaal gelezen maar ik denk dat het het beste is om het gewoon te vertellen aan je ouders dat je graag in therapie wilt. Kies hiervoor wel het juiste moment. Wanneer ze tijd hebben om te luisteren, wanneer ze goed gehumeurd zijn, wanneer jij een goede bui bent.

Je kan het ook eerst met één van je ouders erover hebben, met degene waar jij een betere band mee hebt.

Succes meid!

#4

Ik snap dat je dit lastig vindt om te vertellen, het is namelijk niet niks. Ik herken mezelf wel een beetje in jouw situatie eigenlijk…

Ik denk dat het beste is om eerst de situatie uit te leggen en tegen je ouders zegt dat je het gevoel hebt dat het niet zo goed met je gaat en dat je daar graag verandering in wil brengen maar dat dit alleen niet lukt en dat je het liefst professionele hulp inschakelt.
Je hoeft het niet persé rechtstreeks tegen je ouders te vertellen, je kan ze ook een brief of een e-mail schrijven.

Waarom ben je bang dat ze je raar vinden? Er zijn waarschijnlijk best wat mensen in je omgeving die ook bij een psycholoog lopen, maar dat je dat niet weet.

Ik kan hier nog wel een heel theoretisch verhaal gaan vertellen (ik studeer SPH) maar daar heb ik nu geen zin in en ik weet ook niet of je er veel aan hebt. (gaat over de RET therapie, zoek maar eens op)
Heel veel succes in ieder geval.

#5

In België is het mogelijk gratis met een bepaalde jeugddienst te gaan bellen, daar zijn ook psychologen en dergelijke. Ook via school en CLB kan anoniem. Misschien dat er daar ook zo’n soort organisaties zijn?

#6

Ik kan er echt niet tegen als mensen dit meteen op puberteit afschuiven. Heel frustrerend. :cold_sweat:

Zelf heb ik précies deze situatie gehad. Ik liep als een zombie rond, ik voelde echt helemaal niks meer. Uiteindelijk moest ik van vriendinnen (!) horen dat ik misschien met een psycholoog moest gaan praten. Daar heb ik overnagedacht en toen heb ik het met mijn mentor besproken. Zij dacht er ook al over na en wilde zelfs al een doorverwijzing voor mij aanvragen bij mijn coördinator. Hierna heb ik er thuis nog overnagedacht. Ik heb tegen mijn vader gezegd dat ik met hem wilde praten. Toen zaten we om de tafel en heb ik zorgvuldig gekozen wat ik wilde zeggen.

Zelf had ik die angst ook heel erg. Dat mijn vader zou denken dat ik zelfmoord wilde plegen, dat ik gek was, dat er gewoon iets heel erg mis met me was. Maar al die lasten vielen gewoon van mijn schouders toen ik het eenmaal verteld was. Mijn vader was heel positief en hij vond het een goed idee. Zolang het mij maar zou helpen.

Wat ik je wil zeggen is, er is echt niets om bang voor te zijn. Niet geschoten is altijd mis. En ik kan me voorstellen dat je niet zo rond wil blijven lopen, vroeg of laat zul je toch echt met iemand moeten praten.

#7

er zijn heel veel online instansies waar je je verhaal kwijt kunt: hier zitten ook professionele psychologen aan de andere kant van de lijn die goede adviezen geven. Je ouders hoeven hier trouwens geen toestemming of iets voor te geven en ze zijn meestal gratis :slightly_smiling_face:

#8

Ik denk sowieso dat je ouders wel achter je staan als jij denkt dat dat goed is. Zij zullen toch ook merken dat het niet helemaal goed gaat met je?

Mijn moeder is de laatste tijd ook al van: misschien moet je eens met iemand gaan praten. Of: “ga Mindfulness doen”. Omdat ik altijd ontzettend onrustig ben, zenuwachtig, onzeker. Ik herken jouw situatie wel een beetje hoor. Kan wel contact leggen, maar heb niet echt een beste vriendin ofzo. Gevoel dat ik er een beetje buiten val.

#9

Nee, dit zien ze niet. Komt omdat ik heel erg goed kan doen alsof er niets aan de hand is en ik doe tegenover iedereen vrolijk en blij terwijl ik me van binnen echt verschrikkelijk voel. Mijn ex zei ook al dat ik het goed verborgen had gehouden, want hij had ook niets aan me gemerkt toen ik het vertelde.

#10

Ik zou eerst vragen of je naar de dokter mag. Die moet je tenslotte ook doorverwijzen naar een psycholoog.

#11

Ik ben 19. Een tussenjaar heb ik al gehad en nu neem ik er dus nog een. Heb al over zoveel studies informatie aangevraagd en naar open dagen geweest, maar ik vind gewoon echt helemaal niks leuk, ook niet een beetje :frowning_face: Voor reizen heb ik geen geld en dat durf ik ook niet alleen, ben bang dat ik me dan nog eenzamer en ellendiger ga voelen dan nu :frowning_face:

#12

misschien dat je eerst, zoals dormant zegt, naar de dokter kan gaan en je verhaal doen. die kan je dan doorverwijzen én het is ook een aanknopingspunt om het te vertellen als in ‘ik kom van de dokter.’ ‘oh, wat heb je?’ ‘tja, ik voelde me niet zo goed en de dokter kwam met het idee om me door te verwijzen naar een psycholoog en dat lijkt me zelf ook wel een idee.’

#13

Waarom zouden je ouders volgens jou moeite hebben dat je behoefte hebt aan een gesprek met een psycholoog? Zou zeggen maak toch kenbaar aan je ouders dat je met een probleem zit en dat je hiervoor proffessionele hulp zoekt. Kan mij niet voorstellen dat verstandige ouders er moeite mee zouden hebben als hun kind aangeeft behoefte te hebben aan psychologische bijstand. Daar zijn die hulpverleners toch voor.

#14

Klopt, heb je ook gelijk in, maar ik schaam me er gewoon voor :frowning_face:

Weet iemand trouwens of je voor een particuliere psycholoog ook een doorverwijzing van de huisarts nodig hebt? Want ik heb gehoord dat je huisarts je eigenlijk standaard doorverwijst naar het Riagg/ggz en daar hoor ik meer negatieve dan positieve verhalen over…

#15

Misschien heb je wel leuke studies gezien, maar bang dat je het niet aankon? Had ik ook een tijdje. Surely zal het feit dat het niet goed met je gaat echt niet helpen bij je studiekeuze, op een gegeven moment kies je echt wel, believe me.

Je ouders zullen je echt niet raar vinden, ze zullen bezorgd om je zijn. En voor jezelf is het gewoon het slimste om te zeggen dat je graag wilt praten met een psycholoog, desnoods alleen om je studiekeuzeproblemen bijvoorbeeld. Succes. Van doorwijzingen heb ik trouwens geen verstand, sorry.

#16

Ik zou zelf ook voor een particulier iemand kiezen… er zijn onwijs veel slechte ervaringen met het riag & het ggz. Deze mensen kijken naar je als nummertjes, en kijken niet verder dan er in een boekje beschreven staat. Particulieren psychologen staan net iets dichter bij hun “clienten” naar mijn mening. Wat de verwijzing betreft is heel verschillend… sommige vragen erom andere niet. Als je zover bent dat je kunt gaan zoeken, zou ik gewoon wat verschillende opbellen/langs gaan. Hoop dat het allemaal lukt :wink: en succes met je ouders.

#17

Heeee ik herken me echt super erg hierin.
alleen wil ik niet naar een psycholoog (ben er ooit 1x geweest, maar is dus echt totaal niets voor mij).
maar ik heb gewoon opgeschreven wat ik precies wil veranderen aan mezelf (wel echt dingen die ook realistisch zijn)… en daar werk ik nu stapje voor stapje naar toe. en het gaat best goed moet ik zeggen (al is het wel heeel moeilijk maar goed ik geef niet op)…
maar als jij liever wel naar een psycholoog wilt gaan, moet je dat natuurlijk doen! en je ouders zullen het vast wel begrijpen… je hoeft je er echt niet voor te schamen ofzo… zoveel mensen lopen bij een psycholoog.
maar wat ik ook nog even wilde zeggen dat je je echt geen mislukkeling hoeft te voelen.
ik heb vergelijkbare problemen. en ook andere mensen hebben problemen (misschien niet dezelfde als jou, maar ze hebben dan weer andere problemen). maar daarom faal je nog niet ofzo. je bent nog jong! dus je kan nog alle kanten op in het leven… probeer er niet te veel over in te zitten!! dat heb ik een tijd lang wel gedaan, maar daar schiet je niets mee op. probeer je vooral te richten op oplossingen voor je problemen…

#18

Ik heb net een poging gedaan om het mn moeder te vertellen. Maar ik vind het echt moeilijk om precies te vertellen wat er aan de hand is, waardoor ik uiteindelijk maar de helft durf te vertellen. En dan snapt ze me dus niet. Het enige wat ze zegt is dat ik er niets mee opschiet om zo somber te zijn en dat ik eens positief moet gaan doen. Terwijl ik op dat moment kei hard zit te janken omdat het gewoon niet goed gaat. En vervolgens loop ik van dr weg omdat ze me toch niet begrijpt

#19

.

#20

Dat heb ik nooit gehad! Meestal, als het niet ernstige problemen zijn, word je doorverwezen naar een eerstelijns psycholoog, waar je meestal (niet altijd) sneller terecht kunt!