[i]Hallo meiden,
Voor ik aan mijn lange, snotterende, emotionele, wanhopige en verwarrende verhaal begin wil ik jullie iets vertellen om dingen duidelijk en overzichtelijker te maken.
Persoonlijk heb ik niks aan ‘‘get over it’’, ‘‘uit is uit’’ en dergelijke opmerkingen, hier schiet ik namelijk niks mee op.
Dit kán een lang verhaal worden, dat weet ik nog niet, want ik begin nu heel impulsief ineens te typen.
Ik heb een nieuwe account aangemaakt, ik wil graag anoniem blijven, maar ook graag mijn verhaal kwijt…
Herken je mij dus omdat ik al een lange tijd op Girlscene zit, hou het dan alsjeblieft stil (:
-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
Ongeveer een maand geleden, of naja ongeveer precies eigenlijk, heeft mijn vriend onze relatie verbroken.
Dit was een impulsieve actie, niet gepland iig. Dit weet/denk ik omdat er dingen zijn die dit aantonen.
Ik was een jaar lang in een relatie met mijn vriend, ja ik noem hem nu lekker mijn vriend. En er waren eigenlijk geen heftige issues, ik liet hem heel vrij gaan en hij mij ook. Het enige wat soms vervelend kon zijn aan hem was zijn ADHD, niet dat hij erg druk was, eigenlijk niet eens, maar dat maakte soms dat ik hem heel lastig kon begrijpen in dingen. Hij raakte te vol in zijn hoofd. Mijn probleem was mijn onzekerheid op sommige momenten, hier heb ik ook een reden voor, maar goed dat doet er niet toe.
Ik liet hem zo vrij dat hij zelfs een paar keer met andere meiden op 1 kamer heeft geslapen bij hem thuis, en ook in het weekend iets met hen ging drinken terwijl ik hem al zo weinig zag.
Ik zie jullie reactie al: Meid, waar ben jij in godsnaam mee bezig geweest?
Ik weet wel waar ik mee bezig ben geweest, ik wilde dat zeik vriendinnetje niet zijn, ik wilde hem laten zien dat ik hem voor 100% vertrouwde, want dat deed ik. Maar, daarvoor heb ik mijzelf af en toe teveel voor weggecijferd, dat weet ik. Als ik er zo over na denk snap ik de reactie’s van mensen als ze nu zeggen dat hij geen respect voor mij had, maar dat is niet zo. Het is ook deels mijn schuld door het toe laten van dit soort dingen dat ze normaal werden.
Begrijp mij niet verkeerd, ik ben absoluut niet op mijn bek gevallen, sta er erg voor mijzelf.
Maar nu komt het cliché liefdesgezeik verhaal los…
In mijn leven heb ik vaker mijn ‘‘liefdes’’ gehad, ook langer dan deze relatie duurde…
Maar, deze jongen doet iets met mij, en ja sorry, ik was in de zevende hemel.
Het spijt me, maar ik had het gevoel dat nog nooit iemand mij zo goed begreep als hij. Alsof het nooit meer stuk kon gaan en zelfs andere stelletjes noemden ons ‘‘het voorbeeld’’, want wat waren wij toch ‘‘relaxed.’’
En dat vonden wij zelf ook, daarom dat die klap voor mij een maand geleden toch zo godvergeten hard aan kwam, dat ik er nu nog steeds geen steek mee verder ben…
In een jaar lang heb ik hem nooit zien huilen, en toen hij het uitmaakte en in die week erna 3 keer.
Zijn reden om te stoppen was omdat hij het druk had, en dat heeft hij, ik ken mensen uit zijn klas die dezelfde opleiding als hij volgen en die zitten er over na te denken om ermee te stoppen…
Dit betekent niet dat ik dit een juiste reden vind, ik vind het achterlijk maar ik heb er ook weer begrip voor.
Hij heeft gehuild, mij in zijn armen gehouden, hij nog nooit dit voor iemand voelde en ik nog steeds de liefste, mooiste en geweldigste was. Toen hij wegliep liep hij zelfs nog terug om mij een kus te geven.
Hij zei dat hij bang was dat dit een grote fout was en hij zichzelf niet snapte, maar mij niet in de wacht wilde zetten voor als hij het niet druk had… En het nog steeds niet wist, en erg twijfelde.
Ik heb hem 2 weken met rust gelaten en nadat ik contact met hem zocht om te praten deed hij eerst begripvol maar werd daarna boos. Hij vertelde dat ik niet meer tegen hem moest praten en allerlei andere dingen. Voor mijn gevoel zegt dit genoeg, als je geen fuk om iemand geeft wordt je niet emotioneel, op wat voor manier dan ook.
Ook heb ik contact met zijn moeder en die verteld me dat we misschien wel weer bij elkaar komen als ik hem de tijd geef. Het lijkt mij niet dat ze dit zegt als ze er zeker van is dat dit niet gebeurd. Ook zegt ze deze vakantie met hem te praten en dat hij zeker weer contact met mij op neemt, daar is ze van overtuigd.
Nu zijn we dus op een punt dat ik er niks meer van begrijp, ik heb nu weer een week geen contact gehad, maar ondertussen geeft hij wel indirecte signalen door…
Hij heeft een foto van ons op facebook zo ingesteld dat alleen IK die kan zien, wat ik erg vreemd vind… Als je klaar met iemand bent is het toch makkelijker om die foto te verwijderen? Ook heeft hij mij niet geblokt en niet verwijdert (dat heb ik gedaan, bij alles, de foto’s, de status en hem, om me zo ‘beter’ te voelen) als je niet wil dat iemand contact met je zoekt, blokkeer je zo’n persoon toch? Ik kreeg ook ineens een bericht van zijn beste vriend wat nergens op sloeg en mij erg het gevoel gaf dat hij het was, of er naast zat. Hij geeft mij dus het gevoel dat het voor hem niet klaar is, en eigenlijk weet ik dat wel zeker, en zelf nog niet weet wat hij wil.
Aangezien hij ADHD heeft gaat hij er anders mee om denk ik, en wil hij er nauwelijks of niet over praten, maar dat gaat zijn moeder deze vakantie dus doen.
Wat denken jullie.