Hi allemaal!
Ik heb besloten mijn verhaal hier toch maar even te delen, ten eerste om het even van mij af te schrijven en ten tweede hoop ik op wat tips en adviezen!
Ik heb nu ongeveer een jaar lang een relatie (gehad) met een jongen van mijn dromen. Hiervoor heb ik ook lange relaties gehad, maar deze relatie voelde van het begin af aan al anders, veel intensiever en beter. Alles wat ik zocht in een jongen had hij zo’n beetje. Ik besefte me dit ook heel erg vaak en zei dit ook vaak tegen hem, want ik vind dat echt bijzonder.
Ik was zijn allereerste vriendin, hij is altijd single geweest en wou zich nooit binden. Maar hij vond mij anders en na een aantal maanden daten is hij er ook vol voor gegaan. Hij was ook intens gelukkig met mij en liet dit ook vaak merken.
Nu ben ik er pas achter gekomen dat hij in het begin van onze relatie, vlak voordat we officieel werden, maar we al wel met elkaar omgingen als in een relatie en ook de afspraak hadden niets met een ander te doen, hij tijdens zijn uitgaansvakantie is vreemdgegaan. Niet alleen zoenen, maar ook sex. Ik kwam hier zelf achter en hij heeft dit altijd ontkent. Toen ik erachter kwam zakte de grond onder mij vandaan… de jongen van wie ik ZO erg houd, heeft mij dit aangedaan. Ik had het dan ook direct uitgemaakt. Ik ben alleen depressief en heb tijdens het uitmaken gedreigd zelfmoord te plegen… Op dit moment zat ik zo vol van emoties dat ik ook echt weg wou van deze wereld, ik kon het niet meer aan. Echter wil ik niet écht dood nu, maar op dat moment had ik echt een inzinking.
Echter heeft hij in de periode dat het uit is op elke mogelijke manier sorry geprobeerd te zeggen. O.a. bellen, appen, smsen (nadat ik hem blokkeerde), maar hij heeft ook een brief geschreven naar mijn ouders om te zeggen hoe erg het hem spijt dat hij hun dochter zo heeft pijn gedaan en waarom hij het altijd heeft verzwegen… En ik heb ook een brief gekregen. Hij was in het begin nog niet echt verliefd, maar vond mij wel leuker dan een simpel meisje die hij voor mij altijd had. Echter kwam hij tijdens die uitgaansvakantie toch in de verleiding en toen hij mij daarna weer zag heeft hij besloten het nooit meer te gaan vertellen, omdat hij kort daarna wel verliefd is geworden en zeker wist dat hij in de relatie nooit meer zoiets zou kunnen doen. Hij wou me de pijn niet aandoen en schaamde zich dood voor zichzelf.
Nu heb ik hem na een aantal weken langs laten komen en hem nog een kans gegeven, omdat ik merkte dat de liefde sterker was dan de pijn die ik voelde van het vreemdgaan. Ik wist dat als we er samen aan gingen werken ik het zou kunnen vergeten. En ik wist en voelde vooral, dat hij echt is veranderd en zoiets nu niet meer zou doen. Die dagen nadat ik hem de kans had gegeven waren geweldig en we waren zo blij weer elkaar de liefde te kunnen geven.
Nu heeft hij na een paar dagen het gestopt. Niet omdat hij niet verliefd is, want hij geeft aan dat hij niet verliefder kan zijn en zichzelf nooit meer met een ander zou kunnen zien. Het was zelfs zo serieus voor hem dat hij al bedacht hoe hij me later ten huwelijk zou kunnen vragen… De reden was dat hij zich TE schuldig voelde op dit moment en hij continu als hij me aankeek er aan herinnerd werd. Hij heeft het gevoel dat die zelfmoordneiging zijn schuld was en is hier zo erg van geschrokken… hij voelt zich verschrikkelijk schuldig dat hij mij zo’n pijn ermee heeft gedaan en vindt dat hij me niet verdient. MAAR hij wil me hoe dan ook terug, nooit meer een ander. Hij kan het alleen nu niet aan en wil voor zichzelf alles op een rijtje zetten en rust creeeren in zijn hoofd voordat hij mij weer mag verdienden vindt hij zelf. Ik heb aangeboden hem hierbij te helpen maar hij wil dit proces alleen doen.
Nu hebben we afgesproken dat we na twee weken zouden afspreken en in die twee weken geen contact zouden hebben. Ik ging kapot aan deze afspraak… maar hij had het echt nodig en ik ben zo verliefd dat ik voor deze relatie echt wil vechten. Nu is vrijdag al de afspraak… We gaan uiteten 's avonds.
het kan dus zijn dat hij nog meer tijd nodig heeft en misschien wel enkele maanden nodig heeft. of hij is er uit en heeft rust gevonden en kan zichzelf weer 100% geven… Ik ben zo zenuwwachtig. Mijn gevoel zegt echt dat het goed moet komen. We kunnen elkaar zo gelukkig maken. Ik weet alleen niet hoe ik vrijdag moet doen… wat ik moet zeggen. Ik wil niets verpesten of forceren.