Afgelopen week kreeg mijn vriend ineens een berichtje op Facebook van een, voor mij, onbekend meisje.
Ze vroeg hoe het ging, hoe het werken bevalt en of hij nog steeds in dezelfde plaats woont. Gewoon heel onschuldig eigenlijk. Klaarblijkelijk kennen zij elkaar dus wel degelijk ergens van, maar hebben ze elkaar al geruime tijd niet gezien of gesproken. Hij reageerde hier enthousiast zoals hij is op, en vroeg of ze eens tijd had ‘‘om een bakkie te doen’’.
Ik heb gewoon op de man af gevraagd met wie hij dat ‘‘bakkie’’ gaat doen. Niet met jaloerse ondertoon…maar ik vind wel dat ik als zijn vriendin mag weten wie dat meisje is als ze elkaar blijkbaar zo lang niet gesproken hebben en zij nu contact zoekt. Hij vertelde dat ze van zijn opleiding twee jaar terug was. Prima. Daarna zegt hij…ben je bang dat je concurrentie hebt ofzo?
Ik ben niet bang dat hij stiekem een date plant ofzo, maar ik loop wel steeds met de gedachte…’‘wat als ze elkaar ineens heel leuk vinden na bijna twee jaar nauwelijks contact?’’ Ze zoekt hem niet voor niets op.
Ik wil dit toch nog eens bespreken met hem, omdat het me niet lekker zit en hij er nog niet echt iets over gezegd heeft ofzo. Normaal zou ik deze gedachte wegstoppen, aangezien ik mijn vriend niet aan de ketting wil leggen. Maar hij heeft mijn vertrouwen ontzettend geschaad door een voorval begin dit jaar, en dus ben ik erg wantrouwig geworden, vooral in een situatie als deze.
Sta ik in mijn recht om dit nog eens te bespreken met hem? Hij hoeft zich niet compleet te verantwoorden, maar wil toch graag de bevestiging dat de gedachte die ik erbij heb absoluut niet aan de orde is.