Het stenen hart van Cas de Groot

Schrijfsels
#1

Hier een klein stukje van mijn verhaal. De ik-vorm is de 17 jarige Evi Weisz. Tell me what you think!

Lieve Cas,
Laten we dit luchtig houden. Dat “lieve” is totaal ongepast, maar ondanks dat jij mijn hart gebroken hebt, ben ik opgevoed in een normale, Nederlandse gezin. Dus behoud ik mijn manieren. Je vraagt je vast af waarom in hemelsnaam je ex-vriendin jou zo een lange brief zou schrijven. Want - zeg nou zelf - ben jij zo een lange en uitgebreide lap tekst waard? Nee, natuurlijk niet! Ha, wat een achterlijke vraag. Maar ik doe dit niet alleen voor jou, ik schrijf dit verhaal voornamelijk voor mezelf. En ja, ook om de wereld mede te delen wat voor klootzakken er op deze aardbol leven. Maar vooral voor mezelf. Voordat ik begin aan het dramatische liefdesverhaal van Cas de Groot en Evi Weisz, wil ik je een ding vertellen: ik haat je niet. Ik kan je niet haten. Want ookal heb ik zoveel nachten om je gehuild, zoveel gevoelens aan je verspild, heb ik de energie niet om nog langer om je te geven. En ergens geloof ik dat, diep, heel diep vanbinnen je een goed mens bent. Maar helaas een enorme klootzak (op het gebied van liefde dan). Voordat je deze brief weggooit omdat ik je al genoeg heb beledigt, zal ik maar beginnen.

4 Augustus, 2013

Je weet het vast nog wel, onze ontmoeting. Of misschien ook niet, omdat je aardig aangeschoten was. Oké ik begin opnieuw: Je weet het vast niet meer, onze ontmoeting. Hoe dan ook herinner ik me het nog verassend goed na vier jager bombs. Het was een zomerachtige vrijdagavond, de perfecte avond om uit te gaan. En dat was dan ook precies wat er op de planning stond: een avond met iets te veel alcohol, foute muziek en ons vertrouwde kroegje; de Palmboom. De enige kroeg die zonder naar je ID te vragen je een shotje vodka aanbod. En we weten allemaal hoe Cas de Groot zijn vodka liefheeft. Op z’n tijd. Of beter gezegd; ieder weekend.
“Meiden,” Bo hield haar shot-glaasje in de lucht “na mijn derde shotje moeten jullie mij beloven dat jullie me tegenhouden wanneer ik mijn mobiel aanraak. Ik wil niet weer morgen mijn whatsappjes doorlezen om te zien hoe ik Jasper’s moeder uit heb gescholden voor een Amsterdamse hoer.”
Je kent haar vast nog wel; Bo. Mijn gekste en allerbeste vriendin, samen met Cecile. De ijzersterke trio was al 10 jaar oud. Bo was de spontane blondine met een grote bek. Cecile de iets stillere, maar stoere brunette met een eigen mening. En ik, tja, geen uitleg nodig. Jij kent me als geen ander.
“Inleveren jij!” Lachtte Cecile.
“Nog een keer kijken of hij misschien-”
Ik greep Bo’s witte Iphone uit haar hand “Hij is het niet waard. Je weet wat de Palmboom met je doet, over een uur heb je al weer een veel knappere jongen te pakken.”

#2

Waarom hangt dit zonder reacties op pagina 3 rond?

Leuk! :slightly_smiling_face:

#3

Leuk geschreven idd!

#4

Ik vind het heel leuk, maar de titel klinkt een beetje als een kinderboek. Just saying.

#5

Ik vind 'm juist leuk, omdat het volgens mij expres zo overdreven bedoelt is.

#6

Mja, kan best hoor. :slightly_smiling_face:

#7

Dankjewel voor de lieve reacties! Ik was bijna vergeten dat ik deze erop had gezet. Ik post nu nog een stukje!

#8

Bo lachte. Bij haar was het altijd hetzelfde verhaal: ze was een maand geobsedeerd met een jongen. Hij was perfect, haar prins op het witte paard. De liefde van haar leven. En dan verliep het op een van de twee manieren.

  1. Hij werd verliefd op haar en begon over een relatie, waarna Bo compleet op hol sloeg en en in paniek wegrende. Bo en een relatie: really?
  2. Hij begon langzaam maar zeker steeds minder interesse te tonen. Bo werd onzeker en begon zich af te vragen of hij iemand beters had gevonden. Soms was dat zo, en dan zou ze zich in de Palmboom bevinden voor een troost avond. Met vodka. Veel vodka.
    De Palmboom op een vrijdagavond kon je opdelen in drie groepen: de studenten, de tieners en de wij-zijn-eigenlijk-veertien-maar-lijken-twintig meisjes. Daar moet je mee oppassen, Cas, als achttienjarige. Tenzij veertienjarigen met ID’s zo nep als hun acrylnagels your thing is.
    “Ik pak gewoon een lekkere student,” zei Bo zelfverzekerd “stuk of 24, geen gedoe. Weet wat hij wil. Geen jongentje, snap je?”
    “Bedoel je met een jongetje,” Cecile zette haar glas op tafel “een jongen van je eigen leeftijd?”
    “Precies! Die zijn nog zo-”
    “Maagd?” onderbrak Cecile.
    “Onervaren.” Maakte Bo af.
    Ze stond op en trok haar python print hempje goed. Bo kon van die extreem strakke dingen dragen die haar figuur omhelsde zonder maar een rolletje vet te zien. Ik was er jaloers op, en talloze andere meiden ook. Van de buitenkant leek ze ook een zelfverzekerde, groot-bekkige meid die wel van een portie aandacht hield. Jongens aandacht het liefst. Ik zou nooit zo ver gaan als “slet”, maar je weet hoe meiden over elkaar praten. Vooral jaloerse meiden over zeventienjarigen met lange blonde haren en een figuur to die for. Ik kende Bo beter dan haar buitenkant. Zoals ze zeggen: confidence is silent, insecurities are loud. En loud was ze zeker.
    “Oh! Bo!” Riep ik spontaan, nog met haar mobiel in mijn hand en een shotglaasje in de andere “Links! De lekkere student bij de draaitafel!”
    Beiden hoofden draaiden in enkele milliseconden naar de getinte jongen in een witte polo. We hadden hem al een paar keer in de Palmboom gespot. Hij bood Cecile ooit een drankje aan, die ze moest weigeren omdat ze in een relatie zat van drie jaar. Maar hij viel op door zijn ontzettend blauwe ogen en donker, halflang haar. Bo had haar gewoonlijke stalk-sessie al gehouden door zijn vrienden te ondervragen. Hij was single. Geneeskunde student. En heet.
    “Is het Blauwe?” Zo noemde Bo hem. Vanwege zijn ogen.
    “Ja!”
    “Ik spreek jullie zo!” Weg was ze. De eerste jongen van de avond was al aan de haak geslagen, nu nog de tweede.
#9

Je schrijft geweldig

#10

Lief! Dankjewel :slightly_smiling_face:

#11

Mee eens ^
Meer! :slightly_smiling_face:

#12

Super goed. :hugs:

#13
#14

Jeej! Ik post vanmiddag nog een stukje.

#15

Cecile en ik bleven achter terwijl Bo haar praatje hield bij de lekkere student. We hielden ons klaaguurtje over hoe we dadelijk aan moesten horen hoe blauw zijn ogen waren. En hoe zijn lippen proefden. En hoe hij haar haren zo lief aaide. Maar we waren het gewend.
“Mis jij het wel eens?” Vroeg ik aan Cecile toen we beiden richting Bo en haar student staarden.
“Flirten?”
“Ja, aandacht van jongens,” Zei ik “jongens die niet Thijs heten?”
Ze lachte naar me alsof ik iets absurds had gevraagd, en antwoordde “Thijs is de enige jongen waar ik aandacht van wil,” Zei ze “en als ik die niet krijg word ik gek. Maar dan zoek ik het niet bij anderen. Het is een soort aandacht die je maar van een iemand kan krijgen.”
“Is dat houden van?” Vroeg ik, alsof Cecile mijn wijze grootmoeder was en ik nog veel te leren had over de liefde en het leven. Dat had ik ook. En Cecile was ook wijs.
“Ik vind van wel.”
“Soms vraag ik me af hoe het zou voelen,” Ik observeerde hoe Bo speels aan haar blonde plukken draaide en haar lichaam voorzichtig maar zeker tegen die van het student aanduwde “verliefd zijn.”
“Het breekt je in tweeën en het maakt je compleet,” Ze goot het laatste beetje van haar cocktail naar binnen en trok me mee aan mijn arm “now let’s dance!”
Tot op deze dag was dat het meest ware wat ik ooit had gehoord over liefde. Het doet pijn maar je kunt er niet zonder. Houden van is jezelf openstellen en kwetsbaar maken. Iemand kan je laten vallen op een ijskoude, harde grond. Je hart in millioenen kleine stukjes laten breken die je zelf weer mag oprapen. Of je opvangen, je in zijn armen nemen en nooit meer laten gaan. Het is gevaarlijk. Maar wij, als mensen, doen niets liever.
“Mijn favoriete lied!” Gilde Cecile in m’n oor toen we beiden tegenover elkaar los gingen op Jason Derulo in het midden van de zwetende en dansende menigte.
“Je haat dit lied!”
“Stil! Ik heb genoeg op om hier van te kunnen genieten.”
En we hadden ook heel wat op. Ik ben niet zo van de alcohol, dat weet je. Die ene keer dat je mij naar huis moest brengen toen ik vijf keer over mijn nek ging na wat vodka op een lege maag ben je waarschijnlijk niet vergeten. Nog sorry daarvoor. Maar deze avond voelde de jagermeister verassend lekker aan. En dat lieten mijn prachtige moves ook blijken.
“Ik ga pissen!” Riep ik in Cecile’s oor. Zoiets wat nuchtere ik natuurlijk nooit zou uitkramen.
“Succes!” Cecile draaide om en mengde zich al snel tussen een andere groep mensen. Vrienden van Blauwe, leken ze wel. In mijn achterhoofd bedacht ik me dat Cecile zelden zo dronken was, en ik een oogje op haar moest houden. Zelfs de slimste mensen kunnen dronken fouten maken. Maar die gedachtes verdween zo snel als die was gekomen toen twee vaag bekende bruine ogen mij aanstaarde.

#16

upje :flushed:

#17

Nog mensen die volgen? …

#18

Uh jaa zeker, stille lezer hier

#19

Klein stukje dan voor de andere stille lezers!

Ze kwamen steeds dichter bij, en ik verloor even mijn evenwicht.
“Oh, sorry.” Verontschuldigde jij je.
Daar stond je dan. Ik wist wie je was, alleen wist ik niet of jij wist wie ik was. Of dat jij wist dat ik wist wie je was. Kortom, je was Cas de Groot. Casper Wilhelmus Fredericus de Groot. Je was ook letterlijk groot. Ofja, in vergelijking met mij, wat niet zo moeilijk is. Je blonde haren waren door elkaar geschud en een beetje bezweet door de hitte van de menigte. Twee donkerbruine ogen keken mij recht in de mijne aan. Voor het eerst.
“Nee, het spijt me,” ik hing met mijn arm slungelig tegen je aan “mijn evenwichtsorgaan werkt niet op zijn best nu, als ik eerlijk ben.”
Je lachte. Met je hele gezicht, zoals je altijd doet. Je ogen knepen samen en er verscheen een grote, witte lach op je gezicht. Oh, hoe mijn hart smolt.
“De mijne ook niet,” je schorse stem klonk hard in mijn oor boven de muziek uit “maar ik was eigenlijk van plan om naar buiten te gaan. Daar kan ik ongestoord zitten en merkt niemand dat ik eigenlijk al een hele fles vodka op heb voor middernacht.”
“Boeit het jou dan wat mensen over je denken?”
“Als jij het niet bent,” je glimlachte kort “dan niet. Ga je mee?”
Buiten klonk alleen nog vaag de beat van een of ander verschrikkelijk en te vaak gedraaide house nummer. We zaten samen naast elkaar op het bankje, alleen. Nouja, afgezien van de twee andere dronken mensen die elkaars gezicht stonden af te likken, maar daar hadden we niet veel aandacht voor. We waren immers zelf best ver heen.
Je bood mij een sigaret aan die avond.
“Ik rook niet,” zei ik “nooit gedaan.”
“Ik rook ook niet,” je nam een korte pauze “alleen op feestjes.”
Toen je nog naar mijn school ging zag ik je wel eens buiten roken. Dat is eigenlijk de enige plek waar ik je ooit zag. En in de pauzes wel eens, maar vooral buiten. Rokend. En school was niet bepaald een feest.
Ik lachte “En dat moet ik geloven?”
“Wat probeer je te zeggen? Dat ik gele tanden heb?” Je trok je mond open en probeerde zoveel mogelijk van je gebit te laten zien. Twee perfecte rijen witte tanden kwamen tevoorschijn.
“Nee gek,” zei ik “met je perfect gebit. Op school zag ik je wel eens roken met je maten.”
“Dus daar herken ik je van.” Met een onderzoekende blik bekeek je me nog eens van top tot teen, en stak vervolgens je hand uit “Ik ben Cas, trouwens”
“Evi, aangenaam.” Het gevoel van onze twee handen in elkaar was al genoeg om meisjesachtige oh-my-god-he’s-perfect hormonen door mijn hele lichaam te laten schieten.
“Evi die niet rookt,” je trok een sigaret uit een pakje Marlboro en duwde hem in mijn hand “alleen vanavond met Cas.”

#20

Nog mensen die volgen? Ik post later vanavond nog een stukje!