Het meisje dat ik wilde zijn - verhaal

Schrijfsels
#1

Heey, Ik heb hier al wel eens eerder een verhaal gepost. Alleen heb ik dat niet afgeschreven, omdat ik echt geen idee had waar ik verder moest. Alleen nu heb ik een groot deel herschreven en eigenlijk een compleet verhaal bedacht.
Dus ik ben heel benieuwd wat jullie ervan vinden en/of tips hebben :slightly_smiling_face:

Proloog
Ik voelde de grond onder mijn voeten verdwijnen en ik voelde een last van mijn schouders vallen. Met opgeheven hoofd keek ik naar boven, naar de zwarte lucht vol met haar prachtige schitterende sterren die steeds dichterbij kwamen. Een vreemd gevoel bekroop mij, alsof ik hier thuishoorde. Ik keek achter me, ook al was het mij geleerd om nooit terug te kijken. Ik zag de wereld kleiner worden, alles was zoveel mooier van een afstand. De wereld leek zo’n vredige plek, zo mooi, zonder haat. Was de wereld maar zo. Het voelde goed de aarde te verlaten. Ik had me er nooit thuis gevoeld. Even later was de aarde uit mijn zicht en zag ik alleen maar de prachtige sterren en kleuren. Mijn oogleden sloten zich en voordat ik het wist zat ik rechtop in mijn bed. Wakker. Mijn klok gaf aan dat het half 7 was. Snel gooide ik mijn lichaam weer op het matras en trok mijn deken tegen mijn gezicht. Wat een heerlijke droom.

beetje vaag nog, I know. Maar als jullie meer willen zal ik vanmiddag nog wel een stukje posten ^^

#2

ik ben benieuwd naar meer :'D

#3

Meer :grinning:

#4

Klein stukje erbij ^^ Leuk dat jullie reageren :grinning:

Half 10. Toch maar uit bed? Met een elastiekje die ik van mijn nachtkastje pakte maakte ik een knot van mijn haren. Een plukje hing los, maar daar ergerde ik me niet aan. Het stond best leuk. Mijn voeten gleden in mijn sloffen en ik stond op. Toen ik de gordijnen open deed en naar buiten keek kreeg ik weer een heel fijn gevoel. Heerlijke lentedag ging het worden. Het was fijn om vakantie te hebben, ook al had ik nog veel te doen voor school. Ik was al laat met het zoeken naar een stageadres voor volgend schooljaar. Het was mijn tweede jaar op communicatie, volgend jaar moest ik het eerste half jaar stage lopen. Ik had geen idee waar ik moest zoeken. En wat als ik nu niks meer kan vinden? Ik keek in de spiegel en gooide wat water in mijn gezicht, ‘Niet aan denken, Valerie’ zei ik tegen mezelf, ‘niet aan denken, je vind wel wat’. Langzaam liep ik naar beneden, waar niemand was. Mijn zusjes, die nog op de middelbare school zaten, moesten naar school en mijn ouders werkte beide. Ideeën om de dag door te komen schoten door mijn gedachten, alleen ik kende mezelf goed genoeg om te weten dat vandaag waarschijnlijk weer een nutteloze dag ging worden. Mijn hele vakantie bestond uit opstaan, op de bank zitten, computeren, in de zon zitten (als de zon scheen) en weer gaan slapen. Niks productiefs, niet voor school, niet voor mezelf, alleen maar denken dat ik iets zou moeten doen. Twitter stond vol met tweets van vriendinnen die allemaal leuke dingen gingen doen, shoppen, oefenen met een band, naar vriendje toe, uit eten. En wie vroeg mij mee?

#5

leuk! :grinning:

#6

upje, ik zal vanmiddag nog een stukje schrijven^^

#7

More c;

#8

een nieuwe volger :grinning:

#9

Niemand. Natuurlijk niemand. Waarom zouden ze mij meevragen? Veel aanvulling was ik niet. Het enige dat ik innam was plaats. Ik was niet grappig, zei niet veel, was saai. Geen wonder dat ze me niet meevroegen. Ergens was ik wel verdrietig. Ik wilde eigenlijk wel mee, maar wel alleen als ik welkom was. Ik wilde welkom zijn.
Mijn dag verliep precies zoals verwacht. Bank, computer, zon, slapen. Het was elf uur avonds. Mijn bed lag lekker, een fris avondbriesje zweefde door mijn kamer en mijn nachtlampje stond aan. Ik was, zoals elke avond, in mijn dagboek aan het schrijven. ‘Weer gewoon een normale dag overleeft. Ik weet het niet meer, iedereen maakt iets van zijn leven en wat doe ik? Ik verpest mijn tijd met niksen. Ik heb geen vriend, veel vriendinnen, hobbys. Ik heb geen leven! Ik begin mezelf zo saai te vinden, zo verschrikkelijk saai!’. Het voelde rot om het zo op papier terug te kunnen lezen, maar dit was hoe ik me voelde. Toen ik na het teruglezen van dagverslagen van vorige weken en maanden, mijn lamp uit gedaan had en met mijn ogen open naar het platont aan het staren was bekroop een raar gevoel me. ‘Valerie, je bent saai.’ ‘Valerie, doe iets met je leven’ ‘Valerie, je krijgt hier spijt van’. Het stemmetje in mijn hoofd had gelijk. Ik was er klaar mee, klaar met saai zijn, klaar met niks van mijn leven maken. Ik wilde niet op mijn sterfbed denken ‘had ik maar meer uit mijn leven gehaald, ik had zoveel kunnen doen maar ik was te saai.’. De gedachten alleen al maakte een chaos in mijn hoofd. Mijn hoofd bonkte en ik voelde me misselijk. Hoe kan ik mijn leven leuker maken? Hoe kan ik mezelf verbeteren? Hoe kan ik het meisje worden dat ik altijd heb willen zijn?!

#10

verder :slightly_smiling_face:

#11

Zal ik verder gaan?
Kan vanavond nog wel een stuk schrijven?