Dit is een verhaaltje dat ik nog niet zo lang geleden heb geschreven. Mocht je het gaan lezen, ik heb bij het schrijven niet gedacht dat mijn publiek gek is, het is bedoeld als kinderverhaal. Meer van mijn schrijfsels kun je vinden op www.littleauthor.web-log.nl Tips zijn altijd welkom!
Langzaam kwam het witte gezicht op hem af. Hans wilde wegrennen, maar kon zijn blik niet afwenden. De vuurrode ogen schitterden in het uitgemergelde witte gelaat en lieten hem niet los. Als versteend bleef hij staan. Een tong flitste langs de bleke lippen. De vampier opende zijn mond. In zijn mond schitterden zijn puntige hoektanden…
Met een klap sloeg de meester het boek dicht.
‘Dat was het voor vandaag jongens. Morgen gaan we verder met ons Halloweenverhaal.’
Als één man begon de klas te morren.
‘Ach, mees, nog een klein stukje.’
‘Toe nou, het is net zo spannend.’
‘We willen weten hoe het afloopt.’
‘Hé, moet je Roy zien!’
Peter overstemde zijn klasgenoten moeiteloos. Hij had zich omgedraaid op zijn stoel en staarde naar het achterste bankje van de klas, waar Roy zat.
‘Hij ziet helemaal wit.’
Roy probeerde nog weg te kruipen achter de rug van zijn voorbuurman, maar het was al te laat. Plotseling was hij het middelpunt van de aandacht geworden. De opmerkingen van zijn klasgenoten vlogen hem rond de oren.
‘Is het te spannend voor je Roy?’
‘Kun je het niet aan?’
‘Heb je het al in je broek gedaan van angst?’
Die laatste opmerking kwam van Peter. Natuurlijk. Breed grijnzend keek hij Roy aan.
‘Zo is het wel weer genoeg,’ greep de meester in.
‘Peter, jij ook, ga recht zitten en pak je rekenboek.’
Na een laatste spottende blik op Roy draaide Peter zich tergend langzaam om en pakte zijn rekenboek uit zijn kastje.
Woedend schopte Roy tegen een steentje. Ze moesten altijd hem hebben. Er waren echt wel meer kinderen geweest die het verhaal doodeng hadden gevonden. Trouwens, dat was het toch ook? Vampiers, daar wilde geen normaal denkend mens iets mee te maken hebben. Voorzichtig gluurde hij een steegje in. Hoewel het pas vier uur ’s middags was, was het daar al volledig donker. Eigenlijk nam Roy deze route liever niet, zeker niet na dat griezelverhaal, maar het scheelde een kwartier lopen.
‘Vampiers bestaan niet,’ fluisterde hij bemoedigend tegen zichzelf. Met zijn handen tot vuisten gebald liep hij zo snel mogelijk door het steegje. Halverwege schrok hij. Zag hij daar een zwarte mantel in die schaduw verdwijnen?
‘Onzin,’ sprak hij zichzelf streng toe. ‘Doe niet zo kinderachtig! Je weet best dat vampiers verzinsels zijn!’
Toch durfde hij niet om te kijken. Hij versnelde zijn pas nog een beetje en bijna rennend kwam hij aan de andere kant van het steegje. Opgelucht hijgde hij uit tegen een muurtje.
Uitgebreid keek Roy het steegje in. ’s Ochtends was het nog veel enger dan ’s middags. Het was dan stiller en de schaduwen leken dieper. Hij was nog maar een paar stappen de steeg in toen hij iets hoorde ruisen. Onmiddellijk stond hij stil, maar het geluid was weer verdwenen. Na een paar ogenblikken met gespitste oren geluisterd te hebben, liep hij weer verder. Het was vast de wind geweest.
Hij was nog maar een klein stukje verder de steeg in gelopen, toen er opeens iets in de schaduwen bewoog. Voor Roy goed kon zien wat er gebeurde, stond er een klein jongetje voor hem, dat zijn verdere weg door de steeg versperde. Maar dit was geen gewoon klein jongetje… Hij droeg een zwarte cape en zijn huid was bijna doorschijnend wit. Het was een vampier! Roy begon te gillen.
‘Sssst,’ siste het vampiertje. Roy verhoogde zijn volume nog iets
‘Stil nou!,´ herhaalde het vampiertje zijn opdracht. ´Ik zal je heus niet bijten.’
Van verbazing stopte Roy zijn geschreeuw.
‘Niet bijten?’ herhaalde hij ongelovig.
Het vampiertje schudde zijn hoofd.
‘Ik wil je geen kwaad doen. Ik heb zelfs speciaal voor jou dit opgezet.’ Hij gebaarde naar een enorme zonnebril op zijn neus. ‘Dan hypnotiseer ik je niet met mijn ogen.’
Roy knikte. Dat wist hij nog uit het verhaal in de klas. Als je een vampier recht in de ogen keek, kwam je in zijn macht en deed je alles wat hij wilde.
‘Maar waarom doe je dit dan? Als je me toch niet wilt bijten?’
Van opwinding vergat hij bang te zijn.
Droevig keek het vampiertje hem aan. ‘Ik ben het enige kind dat al vampier is. Alle anderen zijn veel ouder dan ik. Ik wil zo graag een vriendje om mee te spelen, maar ik heb niemand. Toen ik jou hier zag lopen gisteren, dacht ik…’
Hulpeloos haalde hij zijn schoudertjes op.
‘Laat maar. Het kan toch niet.’
Langzaam draaide hij zich om en liep naar het einde van de steeg.
‘Wacht!’
Tot zijn eigen verbazing trok Roy een sprintje en haalde hij het vampiertje in.
Hijgend kwam hij op adem. Een vriendje! Eindelijk! Hij had nog nooit een echte vriend gehad. Vanaf de eerste dag op school was het fout gegaan. Onmiddellijk was hij het mikpunt geworden van de treiterijen van Peter en geen ander kind durfde nog bij hem in de buurt te komen. Ze waren allemaal veel te bang om ook gepest te worden. Toen hij weer genoeg lucht in zijn longen had verzameld om verstaanbaar te zijn, begon hij te praten:
‘Ik wil juist ook graag een vriendje. Het hoeft toch helemaal niet uit te maken dat jij een vampier bent? Dan moet je alleen beloven dat je niet bijt.’
Het vampiertje keek hem stralend aan.
‘Natuurlijk beloof ik dat! Ik heet Gustav en jij?’
‘Ik heet Roy,’ zei Roy. ‘Maar ik moet nu echt naar school.’
Gustav knikte. ‘Ik moet gaan slapen. Ik ben al een lange nacht op. Zullen we vanavond iets afspreken?’
Roy knikte. ‘Kom je bij mij thuis spelen?’
Dat wilde Gustav wel.
Vanaf die avond speelde Gustav en Roy iedere avond samen. Roy was nog nooit zo gelukkig geweest. Eindelijk had hij ook een vriendje!
Na het spelen ging Roy naar bed en Gustav naar de vampierenschool, die ’s nachts was en waar hij de enige leerling was. De volgende dag zat hij dan vol verhalen over de spannende dingen die hij had meegemaakt. Roy luisterde graag naar al zijn belevenissen. Ze klonken altijd leuker dan de dingen die hij meemaakte.
‘Ik wilde dat ik meekon naar die school,’ verzuchtte hij op een avond. ‘Dan werd ik ook nooit meer gepest.’
‘Je kan mee,’ zei Gustav, ‘maar alleen als ik je eerst bijt.’
Roy schrok.
‘Maar dan word ik een vampier!’
Gustav knikte.
‘Dat is best leuk hoor.’
Roy dacht na. Vampier worden, dat wilde hij toch helemaal niet? Aarzelend bewoog hij zijn hand naar zijn nek. Hoe zou het voelen als daar twee gaatjes in prijkten? Dan zou hij altijd ’s nachts moeten leven. Wilde hij dat wel? Aan de andere kant, dan kon hij wel altijd met Gustav spelen en was hij ook voor altijd van het geklier van Peter af. Lang keek hij naar het hoopvolle gezicht van zijn vriendje.
Toen knikte hij.
