Jules
Ik liep de keuken in. ‘Hoi!’ zei ik enthousiast. Ik gaf iedereen een hand. ‘Jules, Julia, Juul. Kies maar hoe je me noemt. Hoe heten jullie?’
Quinn
Ze had eindelijk een pakje koeken gevonden en stootte toen haar hoofd tegen het deurtje. Mopperende sloeg ze het deurtje dicht en zag weer een meisje in de deuropening staan. Oké, wacht even, ze had nu al, 3 meisjes en 1 jongen hier gezien. Dus dat maakte dat er al zeker 5 mensen in het huis waren. Oké, genoeg gerekend, haar hoofd begon er haast van te tollen.
“Hoi Deena, ik ben Quinn,” zei ze glimlachend. Ze propte een koekje in haar mond en zuchtte genietend. Haar moment van genot werd alweer verstoor door weer een meisje dat Jules heette. “Quinn is de naam,” zei ze toen het meisje haar hand schudde.
Deena.
Ze haald wat te eten uit de koelkast, en ging ook zitten. ‘Hee.’ zei ze tegen
het meisje dat blijkbaar Julia heette. ‘Ik ben Deena.’
‘Hee Quinn.’ riep ze daarna vrolijk.
Judy
“Dus, is dit huis goedgekeurd?” Grinnikte ik. Slecht, Judy, zo slecht. “Ik studeer geschiedenis en ik doe aan kickboksen en kunstschaaten.” Zei ik met een glimlach en toen hoorde ik wéér een stem. Veel mensen, eigenlijk. “Hoi.” Zei ik, maar ik zei mijn naam expres niet. Waarom? Omdat ik compleet gestoord ben misschien? Dat, en ik had gewoon mijn trekjes en gewoontes. Ik zei mijn naam pas als dat aan me gevraagd werd, eerder niet
Lynn
Niet nog een stem, niet nog een nieuw persoon. Ze schuifelde weg van de groep, naar de woonkamer. Daar ging ze op de bank zitten, maar voelde zich daar ook dom. Ze liep naar buiten en stak gehaast een sigaret op. Ze rookte alleen als ze heel zenuwachtig was en bepaalde situaties wilde vermijden. Een sigaret roken was altijd een excuus om even naar de achtergrond te verdwijnen. Even tot jezelf te komen.
Jules
‘En jij bent…?’ vroeg ik bij het meisje dat blijkbaar geen zin had om haar naam te zeggen. Judy
Judy
Ik schudde de hand van Julia. Ik hield niet van handen schudden, godverdomme. Aardig zijn, Judy, aardig zijn. “Judy.” Zei ik met een glimlach. Het ietwat vollere meisje, - wat was haar naam ook alweer? - liep opeens weg, mijn vraag niet eens beanwoordend.
Quinn
Het viel haar op dat veel mensen een hand gaven. Was ze dan zo onbeleefd geweest om dit niet te doen. Ahja, ze was zoiezo al slecht in ontmoetingen zo normaal mogelijk te laten verlopen, denk maar terug aan haar struikelende entrée die ze pas had gemaakt. Ze at nog een koekje en bekeek de groep rustig. Er waren echt veel meisjes viel het haar op.
Jules
Met opgetrokken wenkbrauwen keek ik haar aan. ‘Oké, aangenaam kennis te maken,’ zei ik en ik glimlachte. Daarna liep ik door naar buiten, waar het andere meisje heen was gelopen. ‘Hoi,’ zei ik en ik ging naast haar staan. ‘Welke kamer heb jij?’ Ik deed mijn best om sociaal te zijn.
Deena.
Ze at snel haar eten op. ‘En waarom wonen jullie hier dan?’ vroeg ze de andere.
Ze was wel nieuwsgierig.
Lynn
Ze schrok op van een stem. Van schrik sprong ze een stukje de lucht in. ‘Welke eh, kamer ik heb? Drie.’ Ze nam een hijs van haar sigaret. ‘Jij?’ Ze keek naar het meisje. Waren alle meisjes en jongens die hier kwamen wonen zo mooi?
Alex
Hij bekeek zichzelf in de reflectie van het raam en glimlachte daarna goedkeurend. Zijn haar zat geweldig. Zoals altijd.
“Maak je niet druk,” zei hij door de telefoon tegen Martha, de vrouw die hem praktisch had opgevoed. “Het gaat vast goed. Waar zie je me voor aan?”
“Alex,” zei Martha waarschuwend. "Er is niemand daar die voor je gaat zorgen. Als er iets gebeurd dan- "
“Er gebeurt niks,” herhaalde hij nog eens geduldig. “Ik heb gewoon al mijn spullen meegenomen. Het paste in de koffers.”
“Je hebt twintig koffers! Hoeveel heb je er wel niet meegenomen?”
“Niet zó veel,” suste hij. “Zo gek ben ik nu ook weer niet. Ik heb maar tien koffers gebruikt. Maar ik moet gaan, de limousine is al gestopt, dus ik moet uitstappen.” Hij zei nog snel gedag en hing op voor Martha kon antwoorden. Soms was ze te bezorgd. Hij kon hartstikke goed voor zichzelf zorgen.
Zijn chauffeur deed de deur voor hem open en hij stapte uit de limousine.
“Zal ik uw koffers naar binnen brengen,” vroeg de man.
“Ja, dankjewel.” Hij knikte de chauffeur tevreden toe en bekeek toen de villa.
Niet slecht. Het huis was bijna net zo mooi als hij.
Jules
‘Vijf geloof ik,’ zei ik. ‘Heb jij al meer mensen gezien of alleen degene die net in de keuken waren? Ik zag twee motors staan buiten… Ben benieuwd van wie die zijn…’
Ik keek naar haar blauwe ogen en besloot dat ik haar wilde schilderen.
Quinn
Ze zat gewoon mee te luisteren en nam nog een koekje. Ze had niet veel zin om zich in het gesprek te mengen, ze zou toch maar storen. Quinn sprong van het aanrecht en liep terug naar de gang. Ze zag door het raam een limousine staan. Verbaasd wreef ze nogmaals in haar ogen, zag ze dit nu echt?
Lynn
Had ze nog meer mensen gezien? ‘Ik weet niet of ik meer mensen heb gezien.’ Ze had niet veel meer dan haar schoenen en twee mensen gezien. En haar boterham met kaas natuurlijk. ‘Motoren? Tof.’ Ze nam nog een hijs en doofde haar sigaret. Zou ze een vraag aan haar stellen? ‘Rook je ook?’ Dom. Anders had ze wel een sigaret op gestoken. ‘Laat maar.’ zei ze er heel verlegen achter aan.
Deena.
‘Ongeveer hetzelfde.’ Ze stond op.
‘Ik ga nog even naar mijn kamer, moet nog wat dingen doen.’ Glimlachtte ze.
‘Adios.’
Daarna liep ze naar haar kamer.
Judy
Adios? Zei ze nou echt adios? Ik irriteerde me, zoals je kan zien, erg snel aan mensen. Ik zei niets en keek verder in de kastjes. Ik stond weer alleen in de keuken, volgens mij had ik ze nu al weggejaagd. En dat al na een kwartier. Een nieuw record. Ik glimlachte in mezelf
Jules
Lynn keek alsof ze een domme vraag had gesteld. Het was toch een hele normale vraag? ‘Mag je best vragen hoor,’ zei ik. ‘Nee, ik rook niet. Of nou ja, soms wel, als ik heel erg gespannen ben vind ik het wel fijn. Maar verder niet.’
Quinn
Ze trok haar wenkbrauwen op. Wie liet zich nou vervoeren in een limousine? Hoezo, rijk? Ze vroeg zich af wat voor een persoon dit moest zijn, maar ze kon zich al een rijkelui-meisje voorstellen met het perfecte kapsel, gelakte nagels,… Ze grinnikte om haar eigen fantasie, maar hoopte dat het niet zo zou zijn. Anders zou ze nog wel eens problemen met die meid kunnen krijgen…
Lynn
‘Dat ken ik.’ zei ze. Gelukkig vond het meisje het geen domme vraag. Ze ging op een stoel zitten die buiten stond. ‘Wil je er eentje?’ Lynn zelf pakte een aansteker en twijfelde of ze de sigaret zou aansteken. Hoe heette dit meisje ook alweer? Ju-nog wat. Het leek haar best een aardig meisje, maar op het eerste gezicht leken alle mensen anders dan ze werkelijk zijn. Elk mens.
Alex
Nadat de chauffeur al zijn koffers de hal in had gedragen ging de beste man weg -gelukkig had hij al de sleutel, wat een godoe zou het zijn geweest als hij had moeten aanbellen. Het idee alleen al.
Martha had hem inmiddels nog drie keer gebeld, maar hij besloot later pas haar terug te bellen. Zijn eerste prioriteit op dit moment was het huis verkennen.
Hij zag jammer genoeg geen spiegels. Spiegels waren geweldige uitvindingen, vooral als je zo knap was als hij. Maar goed, hij schepte niet graag op.
Zijn schoenen liet hij in de hal staan, daarna liep hij de woonkamer in.
Jules
‘Nee, dankje. Ik ben nu best ontspannen geloof ik…’ zei ik.
Toch bleef ik benieuwd naar degene van wie die motors buiten waren.
Myon
Hij liep weer naar beneden. Het moest van zichzelf. Stiekem ook een beetje van Zoë, maar nog meer van zichzelf.
Wauw. Mensen, veel mensen, in de keuken. Eigenlijk iets teveel. Hij kende alleen nog maar Lynn en Judy en Quinn.
Hij ging op een stoel zitten met een glas water en keek wat rond.
Quinn
Een jongen liep haar gewoon straal voorbij en schopte zijn schoene uit. Hoezo arrogant? Ze vond hem nu al verwaand, en het feit dat hij hier aankwam met een limousine maakte haar geïrriteerde gevoel alleen maar groter. Quinn haalde haar schouders op en liep naar de woonkamer. Daar zit een jongen, die Myon heette, geloofde ze toch.
“Hé, Myon was het, niet?” vroeg ze vriendelijk.
Jules
‘Is goed!’ zei ik en ik glimlachte. We liepen naar de keuken. Ik zag twee jongens die ik nog niet kende. Ik stapte op hun af. ‘Hoi, ik ben Jules, Julia, Juul… Kies maar! En jullie?’
Myon
‘‘Hoi Julia,’’ zei hij ietwat vrolijker. Hij hield ervan als mensen zelf het initiatief namen. ‘‘En hoi Quinn. Ik ben Myon,’’ zei hij tegen Julia, Jules, Juul… wat hij maar wilde.
Jules
‘En dit is Lynn,’ zei ik. Ik besloot dat ik haar misschien beter kon voorstellen, aangezien ze zelf nogal schuchter leek. Ik gebaarde naar achteren. Rare blikken waren het gevolg. Ik keek om en Lynn was verdwenen. ‘Oh… euh… Niet dus.’
Quinn
Ze zag de jongen die haar in de hal gewoon voorbij was gelopen nu pas zitten. Nee, ze zou zichzelf niet voorstellen, hij stond momenteel onder nul in haar waarderingsladder. En ja, die had ze vanaf nu, voor heel even. “Hoi Juul, ik ben Quinn,” zei ze maar tegen het opgewekte meisje.
Judy
Ik keek aandachtig naar de mensen in de keuken. Wat voor personen het zouden zijn, ik was benieuwd. Of er botsingen zouden zijn, hechte vriendschappen of misschien zelfs een relatie? Ik besloot alle mensen goed in mijn gedachten op te slaan, zodat ik kon kijken hoe het zou zijn later. Dat zou ik kunnen vergelijken en kijken of ik gelijk had. Ze zouden nu vast denken dat ik een stalker ben, omdat ik ze zo aandachtig observeer. Ach, wat zou het.
Myon
Hij grinnikte om Jules. ‘‘Ik had Lynn al ontmoet,’’ zei hij zacht. ‘‘Maar de meeste mensen hier zijn nieuw voor me nu.’’ Hij keek naar Judy die naar hen keek. Waarom deed ze dat? Ze was een soort van Observer, uit Fringe, vond hij. In zijn hoofd.
Alex
En meteen dook er een meisje voor hem op.
Hij knipperde even met zijn ogen en glimlachte toen stralend -beleefdheisregel numero uno die er bij hem in gestampt was. “Hallo Julia.”
Hij nam haar hand aan. Klein en vrouwelijk. Best mooi om te tekenen. “Ik ben Alexander,” zei hij, met een zweempje trots. Zelfs zijn naam was mooi.
Jules
‘Even een vraag: is één van jullie de eigenaar van die motors?’ vroeg ik. Ik observeerde de jongen die zich voorstelde als Alex. Hij vast niet. Volgens mij was hij veel te bang dat er een korreltje vuil op hem zou komen.
Quinn
Ze zag hoe Judy naar hen keek en grinnikte. Het waren hier stuk voor stuk totaal verschillende personen vond ze. Judy was nogal bot, Myon was verlegen, Lynn is nog schuchterder en zo kon ze wel verder gaan. Ze nam terug het pakje koeken dat ze al had geopend en nam een koek. Waarom had ze altijd zo’n honger?
Lynn
Ze wilde eigenlijk gaan slapen, maar moest elke seconde denken aan eten. Ze hield het niet meer uit. Ze stond op uit haar bed en liep weer naar de keuken. Ze pakte een zak chips die ze in de kast vond en maakte hem open. Zonder verder iets te zeggen pakte ze nog een glas water en liep naar de woonkamer.
Judy
Zou er nog iets eetbaars zijn? Als er beertjes waren, snoep beertjes, dan was ze al helemaal gelukkig. Dolgelukkig. Geweldig huis was het dan. Er was alleen een probleem, er waren geen beertjes in huis. Geen beertjes in huis? Dat kwam bij haar thuis nou nooit voor. Even dacht ze om haar moeder te bellen en te vragen of ze beertjes wilde brengen, maar toen bedacht ze zich. Punt één: ze was achttien. Punt twee: dan zou haar moeder hier natuurlijk met haar willen praten en zou er nóg een slijmkus op haar wang worden gedrukt. Twee op een dag? Nou, liever niet nee. Daarom nam ze dus maar een appel. Een appel. Een appel… appel… Waar zijn jullie beertjes? Laat me niet in de steek!
Myon
Hij keek geamuseerd naar Judy die blijkbaar naar iets zocht en het niet kon vinden. Het was eigenlijk niets voor hem leedvermaak te hebben, maar dan had ze die opmerking vanmiddag maar niet moeten maken. Hoe heette zoiets ook alweer…? Oh ja. Karma.
Wie iets slechts doet, kan dat ook terug verwachten. Hij grinnikte en nam een slokje water.
Jules
Ik keek naar Myon die zacht zat te lachen. Volgens mij had hij het zelf niet eens door. ‘Dus…’ zei ik zacht
Judy
“Wat zit jij te grinniken?” Zei ik lachend tegen die jongen daar, met een rare naam die had ik niet meer onthouden.
Jules
‘Ja, vertel dat eens aan ons!’ zei ik. Zijn lach was wel aanstekend, ik moest er ook een beetje van lachen.
Myon
‘‘Kun je het vinden,’’ glimlachte hij zachtjes en keek weer naar Jules, Julia, Juul… hij kon niet kiezen welke naam hij het mooiste vond. ‘‘Zijn jullie ook vandaag aangekomen?’’ Hij speelde met zijn glas.
Valencia
Valencia trok haar koffers woest het huis binnen. Het wieltje bleef achter de drempel haken. “Godverdomme.” mompelde ze geirriteerd. Ze gaf een ruk aan de koffer en schoot naar achter. Ze wiebelde op haar naaldhakken en viel om. “Godver godver klote zooi.” zei ze boos. Ondanks dat het gezeik met haar moeder al weer een paar uur geleden was, was ze nog steeds geirriteerd.
Judy
“Nee, ze hebben geen beertjes. En ik wil beertjes.” Zei ik. Waarom vielen er niet nu even beertjes uit de lucht? Joehoe, doe je werk eens goed, God! “En ja, ik ben hier vandaag aangekomen.”
Jules
‘Ja, vandaag pas!’ zei ik. ‘Jij ook dus? Welke kamer heb je? En jij Judy?’
De naam Judy deed me altijd denken aan het woord nude. Ik wist niet waarom.
Judy
“Ik heb kamer…” Lekker geheugen heb je, Judy. “Acht, negen, tien of elf.” Of was het nou kamer twee? Drie misschien? Hmmm. Jules, Julia, Juul… Jules was een jongensnaam, vond ik. Julia was te standaard en Juul was een verschrikkelijke afkorting. Ik besloot maar zelf een bijnaam te verzinnen.
Myon
Hij keek een beetje vreemd naar Judy. ‘‘Ja, ik ook,’’ zei hij tegen Jule. Hij besloot haar maar Jule te noemen in zijn hoofd. Misschien haarzelf ook wel, als ze dat niet erg vond. Hij had iets met vierletterwoorden. Maar pen was geen vierletterwoord.
‘‘Ik weet niet… staan er nummers op de kamers dan? In een studentenhuis?’’
Jules
‘Ja! We hebben zelfs echte nummerbordjes!’ zei ik. ‘Dat je dat niet opgemerkt hebt, tgg!’ zei ik sarcastisch en ik lachte.
Judy
“Tgg?” Grinnikte ik. Wat was dat nou weer voor een geluid?
Myon
Hij glimlachte naar Jule, maar snapte het sarcasme hier niet zo. Het zou wel aan hem liggen. ‘‘Ik ga naar boven en naar bed, lange dag,’’ zei hij. ‘‘Doeg, enneh… leuk jullie ook te ontmoeten.’’ Snel liep hij de kamer uit en ging naar boven, wierp nog een blik op zijn verzameling en ging slapen.
:
