Misschien kennen sommigen dit topic, ook over m’n vriend.
Inmiddels zijn de ruzie’s tussen hem en z’n vader weer begonnen. Van de week vroeg ik op Whatsapp of er toevallig iets was, dat idee had ik gewoon toen we aan het praten waren. Toen gaf hij toe dat de tranen in z’n ogen stonden, omdat z’n vader weer eens had gezegd dat hij ergens anders moest gaan wonen.
Na een tijdje zei hij zich iets beter te voelen, en ging slapen.
De volgende ochtend vroeg ik of hij zich beter voelde, en toen zei hij dat hij naar een vriend was gegaan omdat hij niet bij z’n vader wilde zijn.
Misschien egoïstisch; maar dat deed gewoon pijn. Dat hij ons gesprek afkapte en blijkbaar daarna nog door had gepraat met iemand anders, om daarna wel naar die vriend (die woont 10 km van m’n vriend vandaan, ik 3/4) te gaan en niet naar mij.
Daarbij heb ik een bloedhekel aan die jongen. M’n vriend was gestopt met blowen, maar kwam een paar weken geleden toch stoned binnen toen ik eerder weg mocht en hij op me zou wachten.
Die vriend (D. maar even) had hem overgehaald toch te gaan blowen. Sindsdien kan ik hem niet uitstaan.
Krijg ik vervolgens ook nog van D. (met de telefoon van m’n vriend) een verhaal over dat hij gestopt is met blowen, dat hij goed voor m’n vriend zal zorgen en dat die zich erg schuldig voelt. Dat hij m’n vriend 's nachts met de auto had laten ophalen en het heel veel moeite koste om hem over te halen.
Ik was toen dus best gekwetst, en als ik dat ben ben ik gewoon niet zo aardig. Dan kan niemand iets goeds tegen me zeggen.
Daarom zei ik “Ja, prachtig. Daarom is hij er nu niet, omdat hij zich schuldig voelt” (was inmiddels pauze, en m’n vriend had beloofd er dan te zijn).
Daar kreeg ik geen antwoord op. Vervolgens zei ik dat ik niet boos op hem wilde zijn, maar hij me gewoon hartstikke pijn had gedaan.
Ook geen antwoord, maar hij had het wel gelezen.
Dat doet hij altijd. Elke keer als hij iets doet en me daarmee pijn doet, begint hij me te negeren en komt niet naar me toe. Pas dan wordt mijn pijn woede. Hij zegt geen confrontatie’s aan te durven gaan.
Vanmiddag had ik hem gestuurd dat ik rond half 4 uit zou zijn, en hem dan zou bellen. Misschien dat hij er gewoon over wilde praten.
Dus ik belde hem rond 3 uur, en hij had z’n telefoon waarschijnlijk gewoon uitgezet. Hij had het echter wel gelezen.
Toen was ik er klaar mee, en nu laat hij maar iets van zich horen.
Nu voel ik me dus zo ontzettend verschrikkelijk klote. Ik weet echt niet wat ik hiermee moet.
Aan de ene kant ben ik zo boos, maar aan de andere kant mag ik niet boos zijn van mezelf omdat hij het zonder dat al moeilijk genoeg heeft. Maar het doet zo’n pijn, dat hij me buitensluit zodra er een probleem is en me negeert om te voorkomen (uitstellen) dat we ruzie krijgen.
Ik snap hem op dat soort momenten echt niet. Alles moet op zulke momenten van mijn kant komen, terwijl hij niks doet. Ik vraag me af of hij dan wel van me houdt, of gewoon doet alsof om de één of andere reden.
Ik weet ook niet wat ik moet doen als hij wél iets van zich laat horen. Ik ben dan tegelijkertijd boos, als opgelucht, als verdrietig, nog steeds gekwetst. Maar ik wil niet boos op hem zijn, dat mag ook niet van mezelf.
Elke keer als m’n telefoon een geluidje maakt krijg ik een hartaanval. Het is hem alleen nooit. Dat doet dan ook weer pijn.
Bedankt als je dit helemaal gelezen hebt. *zucht*
.