Hee meiden,
ik hoop dat een paar van jullie de tijd willen nemen om dit te lezen, want de vraag die ik wil stellen heeft wel een goede uitleg nodig. Alvast bedankt.
ongeveer 2 maanden geleden kreeg ik met de aller leukste,en liefste jongen die ik me maar kan bedenken. Na 3 maanden bezig te zijn geweest, had ik nu eindelijk met m! Hij had voor dat we wat met elkaar hadden gezegt dat hij alles nog op een rijtje moest krijgen… Het ging niet zo heel goed met hem, en hij had veel aan z’n hoofd. Toch besloot hij om een relatie met me te beginnen want hij vond me vreselijk leuk. Ik was natuurlijk vreselijk blij! De eerste paar weken waren geweldig, we hadden vreselijk veel lol. Dit veranderde later een beetje. Hij had me eerder verteld dat ie een serieuze relatie wou, en ik had het gevoel dat het nog niet serieus was. Ik was onzeker over alles, want ik had nog nooit een relatie gehad. Verder betekende hij vreselijk veel voor me. Ik had mijn eerste x met hem gedeeld en hij zorgde ervoor dat ik niet meer zo onzeker was over mijn lichaam. (ik heb een openbuikje gehad en nu heb ik dus een hele raare navel.)
Het voelde alsof alle spontaniteit weg was, dat het allemaal een sleur was geworden. ik was daar kapot van en probeerde dat te veranderen, maar dat idee kreeg ik niet van hem. Ik had het gevoel dat hij al aan het opgeven was.
Soms maakte ik me zorgen of hij me nog leuk vond, maar die bezorgdheid ging weer weg wanneer hij me zoende en me heel verliefd aan keek.we hebben het die 2 maanden echt gezellig gehad, maar het was allemaal wel stressvol. Ik vroeg aandacht van hem, maar daar naast had hij nog zoveel andere dingen aan zijn hoofd. zijn ouder waren 2 weken op vakantie en meteen de eerste week liep zijn broertje brandwonden op, hij moets meteen voor ouder spelen. eerder had hij al flashback’s van zijn zusje die een paar jaar geleden bijna verdronken was, hij sliep al nachten niet meer. Hij heeft besloten om naar een psychiater te gaan, en ik heb hem verteld dat hij bij mij alles kwijt kon.
Ik zelf had ook heel wat dingen aan m’n hoofd, en dat besprak ik vaak met hem… misschien had ik dat niet moeten doen want waarschijnlijk was dit ook weer een last op zijn schouders. Ik kreeg het gevoel alsof hij geen tijd meer voor me had, en dat was ook zo. we zagen elkaar best vaak, maar het leek alsof hij nog heel verweg van me was… alsof ik nog steeds niet bij m was.Ook merkte ik in bed dat ik het initiatief moest nemen, ik moest met vrijen beginnen. daarna nam hij het wel over, maar ik voelde me wel heel onzeker er over worden.
Nu heeft hij het 2 dagen geleden uit gemaakt! Ik kon niet stoppen met huilen ik was helemaal kapot! Hij zei dat hij niks meer voor me voelde, maar dit zei hij met tranen in zijn ogen. Ik weet nog steeds heel zeker dat hij nog wel gevoelens voor me heeft. Hij zij dat het al weken weg was, en dat hij alleen aan het begin verliefd op me was. Ik geloof het niet! En ik weet ook heel zeker dat het ook niet zo is. Ik denk dat ie een tijd geleden, al afstand van me probeerde te nemen, omdat hij wist dat hij het allemaal niet kon combineren. In iedere geval… niet op dit moment! dat zei hij namelijk ook.Hij zei duidelijk in het gesprek: Ik kan het NU niet! Dat is een heel groot verschil met : Ik kan HET niet! toch?? Ik was zo in paniek met het gesprek dat ik hem een paar x heb gesmeekt om het nog te proberen. Ik zag aan hem hoeveel pijn en last het m gaf om mij zo te zien. op een geven moment werd hij boos, wat haast wel leek op machteloosheid.
het leek alsog hij dit MOEST doen maar het helemaal niet WILDE. Ik denk dat hij het liefste had gezegt dat hij ruimte nodig had en dat ie minder af kon spreken. Maar hij wist dat ik verwachtingen had en dat ik er aan kapot zou gaan als hij dit deed. Dus het beste was eigenlijk om het uit te maken, zorgen dat ik hem vergat en er wel toe in staat was om hem ruimte te geven. Ik heb nu zoveel pijn, en ik wil hem zo graag terug. Iedereen zeg dat ik het moet laten rusten, en dat ik het een plekje moet geven. Het is me al een betje aan het lukken door dit te schrijven. Maar ik wilde wel alsnog jullie mening horen.
Denken jullie dat het goed kan komen, wanneer hij alles weer op een rijtje heeft? En wat moet ik op dit moment doen als ik hem zie?Gewoon doen alsof we goede vrienden zijn, we weten tenslotte veel van elkaar. En gewoon een gezellige avond er van maken als we elkaar tegen komen in de kroeg. Ik wil namelijk niet dat het ongemakkelijk tussen ons word, want dat hoeft helemaal niet!
groetjes naomi
_Update
Gisteravond wou ik hem vertellen dat ik er voor hem was als goede vriendin, maar helaas reageerde hij een beetje raar. ik kon merken dat hij het moeilijk vond het achter zich te laten, terwijl het LEEK als of ik dat wel had gedaan.
hij had een beetje boos op me gereageerd, en dat ben ik later met hem uit gaan praten want ik wou niet dat dit vaker zou gebeuren. we waren eerst zo’n ruzieend stel, en later begon het eindelijk een beetje rustig te worden.ik merkte meteen hoeveel hij om me gaf, want hij kreeg tranen in z’n ogen toen hij zag dat ik het even moeilijk had. Het leek wel of we al onze emoties d’r even uitgooide, ik had ergens gehoopt dat hij me zou vertellen wat hem zo erg dwars zat… maar dat komt met de tijd wel.
ik ben tegen hem aan gaan staan, en knuffelde hem. ik zei dat ik altijd van hem zal blijven houden, en ik het heel erg ging missen onze relatie. Daarbij vertelde ik hem dat ik er altijd voor hem zal zijn, en dat hij alles bij me kwijt kon, en toen barste hij in tranen uit…ik weet dat het nog niet over is, maar ik kan het OP DIT MOMENT inderdaad (nog) niet veranderen. Nu ben ik er gewoon voor hem als goede vriendin en wil ik het leuk met hem hebben. Misschien als hij alles op een rijtje heeft, kan hij weer een relatie met me aan.