Hey everyone,
Gisteren is het na 9 maanden samen uitgegaan met mijn vriend. Hij was degene die geen toekomst meer zag, zijn gevoel is op. Hij heeft me dit vorige week zondag al verteld, maar ik kreeg (achteraf zogenaamd) nog een week om me te ‘bewijzen’. Ik moest me ‘bewijzen’ en mijn best doen omdat ik het sinds het nieuwe schooljaar nogal heb verpest. Ik kreeg midden augustus rare buien en negatieve gedachten uit het niets, en hij zat daar soms meer mee dan ik. Hij voelde zich afgesnauwd door mij, en hij kreeg altijd de wind van voren. Hij kon er niet mee leven om me zo ongelukkig te zien, terwijl het voor mij anders was. Altijd als ik weer in een dip zat (was soms meerdere malen per week), dacht ik: ‘gelukkig heb ik altijd hem nog’. Zijn liefde bracht me door iedere dag, het was het enige stukje houvast wat ik in het leven had. Toekomstplannen, beloftes, leuke dingen samen doen; alles kwam er nog aan. Totdat hij vorige week zondag zei dat hij enorme twijfels over onze relatie had, en dat ik het zelf had veroorzaakt. Hij zei dat hij niet meer van me hield, en dat zijn gevoel minder was. Gisteren heeft hij me verteld dat hij heus wel heeft gezien hoe erg mijn best ik heb gedaan deze week, maar dat het niets met zijn gevoel heeft gedaan. Hij heeft me 1 week gegeven! Dat is toch lang niet genoeg? Hij bleef benadrukken dat het hem het beste leek als het uit zou zijn. Ik ging kapot, en dat zag hij dondersgoed. Ik heb samen met hem nog geprobeerd herinneringen op te halen, en dat maakte hem (‘gelukkig’) ook nog aan het huilen. Maar als ik dat niet had gedaan, was het voor hem maar een gevoelloze bedoeling. Hij maakte ook nogal botte opmerkingen over dat het voor hem inderdaad makkelijker zou zijn als voor mij. Hij vroeg zelfs cadeaus terug! :dry: Ik probeerde nog subtiel te zeggen dat zijn beste vriend ook al 2 keer naar zijn huidige vriendin is teruggegaan, omdat hij haar toch na een tijd ging missen. Daarop zei hij: ‘Misschien is het beter dat het even uit is, misschien zal ik er op terugkijken en beseffen wat voor een domme fout ik gemaakt heb. Maar misschien ook niet, misschien is dit gewoon wel beter zo.’ Hij beseft volgens mij absoluut niet hoeveel (valse hoop) hij hiermee geeft. Eerst zeggen dat het gezegde ‘je beseft pas wat je hebt als je het kwijt bent’ zou kunnen kloppen, maar dat hij daar verder niets mee wil zeggen… Hij heeft ook altijd gezegd dat ik hem nooit zomaar helemaal kwijt ben, dat hij er nog steeds hierna voor me is, dat hij me gerust nog wil zien en dat hij me nooit als een baksteen zou laten vallen.
Anyway, ik ging naar huis met de gedachte: volgens mij doet het hem echt niets en staat hij morgen weer net zo vrolijk op als altijd. En zo geschiedde. Ik kwam thuis, en voor ik het wist waren alle herinneringen en foto’s van zijn facebook verdwenen. Hij had alles verwijderd alsof het niets voor hem is, zoiets doe je toch niet? Heb ik dan nooit voor hem bestaan? Wil hij niet meer aan me herinnerd worden? Ben ik lucht voor hem? Is hij dan nooit oprecht gelukkig geweest de afgelopen 9 maanden? Is dit nou echt zijn manier van dingen verwerken? Gaat hij mijn cadeaus weggooien? Heeft hij echt wel van me gehouden zoals hij zei?
Allemaal vragen die voor nu onbeantwoord blijven. Ik wilde hem eigenlijk niet meer spreken, maar ik was er zo van geschrokken hoe onbegripvol hij alles had weggehaald, dat ik voorzichtig vroeg hoe het nu met hem was (2 uur na de officiële break-up). Vervolgens gaf hij zeer onverschillig antwoord dat het goed ging met hem. Dus ik antwoordde daarop: Nou met mij absoluut niet, en dat komt door je ‘laat ik alles eens verwijderen alsof ze nooit voor me heeft bestaan’-gedrag. Daarop zei hij: je weet echt wel hoe het zit. Dus ik zei daarop: Hmm nou…
Vervolgens: niks meer van hem gehoord. Wat nou niet als een baksteen laten vallen? Dat heeft hij wel gedaan maar hij heeft het op een zodanige manier gebracht dat ik hem gewoon geloofde! Diep triest toch? Hij gaat superonverschillig met deze breuk om, alsof het hem allemaal totaal geen moeite kost om de afgelopen 9 maanden te verwerken. Jullie kunnen misschien denken: dat is niet eens zo heel lang. Maar geloof mij, het was een hele heftige relatie; alles is gedeeld in die periode en er zijn ook hele zware en moeilijke tijden geweest die we samen overwonnen hebben (denk aan chronische blessure etc.).
Hij beseft gewoon niet wat hij mist… Hij nam afscheid alsof het niets voor hem was, hij laat mij achter met zoveel pijn. Hij zegt dat hij dat wel kan begrijpen, maar hij realiseert dat echt niet. Hij gaat verder met zijn leven, maar dat van mij gaat geen stap vooruit. Ook al is het pas 1 dag, ik zie nu gewoon niets meer zitten. Ik heb sinds dat ik bij hem wegging niet meer gehuild, maar het komt er nu allemaal keihard weer uit. Gewoon de gedachte dat hij beloftes heeft gemaakt en keihard daarover heeft gelogen. Het idee dat het hem niets doet in hoeveel pijn ik zit. Het gevoel dat het hem allemaal niet uitmaakt of ik nou 9 maanden met hem samen ben geweest of niet.
Verschrikkelijk, dit gevoel. Ik begrijp dat jullie hier niets of weinig aan zullen hebben, maar ik vraag me gewoon af hoe hij zo vol onbegrip kan doen. Ik ben boos op hem, maar ik vind het zo hartverscheurend dat ik mijn liefde die ik zag als de ware kwijt ben… Ik kan dit echt niet loslaten…
x
