Hoi meiden,
Ik wil graag iets met jullie delen waar ik al jaren mee zit.
Ik heb al op internet gezocht, maar daar kon ik geen enkele site of forum vinden waar informatie op stond waarin ik mijn verhaal herken. Omdat ik zeker weet dat ik niet de enige ben, hoop ik hier herkenning te vinden.
[Ik weet het mijn verhaal is heel lang!! Voor mij was het maken van dit topic ook een soort van opluchting, dus kijk maar wat je ermee doet 
]
Het zit zo: mijn vader is te dik.
Hij is niet altijd dik geweest. Sterker nog: vroeger was het echt een magere lat.
Toen hij jong was (lees: puberteit) heeft hij vrij fanatiek gesport. Drie keer in de week moest hij 's avonds rond een uur of half 7 trainen. Omdat mijn opa en oma laat eten, at hij voor de training een aantal boterhammen en na het trainen, rond een uur of 9, nog zijn warme maaltijd. Volgens mijn vader is dit ongestructureerde patroon een van de redenen geweest dat hij nu te dik is.
Later, toen hij een jaar of 27 was, is hij samen gaan wonen met mijn moeder. In die periode was mijn moeder zwanger van mij. Mijn vader was overdag aan het werk, want met een kind op komst en een huis dat nog verbouwd moet worden, zijn centjes belangrijk. 's Avonds werd de verbouwing voortgezet.
Als mijn vader dan na een lange werkdag + verbouwen om een uur of half 11 op de bank neer plofte, had hij trek. Logisch. En omdat er toen ook het nodige aan energie en vet verbrand werd, was het niet erg dat hij 's avonds nog ging eten. Dat zou toch weer verteerd worden en opgenomen worden door het lichaam. Helaas heeft hij deze gewoonte ('s avonds laat nog eten) doorgezet. Ook toen het huis allang verbouwd was, toen ik en later mijn broertje en zusje geboren waren en ook toen hij stopte met sporten. Nou, 1+1 = 2. Wie eet maar niet verbrand, komt aan.
Hoewel ik fotoās heb van mijn eerste jaren waarop mijn vader nog niet dik was, weet ik eigenlijk niet beter dan dat mijn vader te zwaar is en dat ik me daar altijd zorgen om heb gemaakt.
Ik kan me herinneren dat ik de hele nacht wakker lag als mijn ouders naar een feestje waren. Niet omdat ik dan alleen thuis was, maar omdat ik bang was dat mijn vader teveel zou eten. Of dat ik mijn slaapkamerdeur elke avond open deed zodat ik de deurtjes van de keukenkastjes kon horen om te weten of mijn vader weer gesnoept had 's avonds.
Mijn vader eet alleen 's avonds. Ja, natuurlijk eet hij overdag, maar overdag eet hij zoals ieder ander ānormaalā mens. Hij eet 5 boterhammen per dag, een normaal bord avond eten en slaat zelfs taartjes en dergelijken af op verjaardagen. Want voor de buitenwereld heeft hij alles onder controle. Eten doet hij namelijk alleen stiekem, als hij alleen is. En dat is 's avonds. Mijn moeder heeft veel slaap nodig en gaat dus elke avond om half 11 naar bed. Mijn vader niet en gaat vaak pas na een uur naar bed. Ook heeft hij tijd voor zichzelf nodig, zoals hij altijd zegt. Als het hele gezin in bed ligt, komt hij pas tot rust. Maar, dan heeft hij ook de tijd om zich lekker vol te stouwen. Het gebeurt regelmatig dat de snoeppot opeens leeg is, of dat er plotseling een zak chips verdwenen is. Natuurlijk heeft mijn moeder mijn vader hier vaak genoeg mee geconfronteerd. Maar dat is moeilijker dan je denkt. In eerste instantie liegt hij namelijk altijd. Dan zegt hij dat hij het niet opgegeten heeft of dat de zak of pot al veel leger was dan dat mijn moeder dacht. Zelf durf ik mijn vader niet aan te spreken. Ik heb zoān gruwelijke hekel aan dat liegen, dat ik niet eens de moeite neem om er iets over te zeggen, bang dat hij met een of andere smoes aan komt. Ik weet toch wel dat hij gewoon ongecontroleerd, zonder erbij na te denken achter de tv heeft lopen graaien. Ik krijg er iedere keer weer zoān naar gevoel bij als ik erover na denk.
In mijn ogen heeft mijn vader een eetverslaving. Hij weet namelijk niet waarom hij het doet, maar toch vervalt hij iedere keer weer in dezelfde fout. Hij liegt, als hij met zijn fouten geconfronteerd wordt en dat komt omdat hij zich schaamt.
Ik schaam me ook. Ik schaam me dat hij zijn drang om te eten niet onder controle kan houden, dat hij de boel belazert en niet eerlijk is tegen over zijn gezin: de mensen die het beste met hem voor hebben.
Mijn vader heeft uiteraard ge-sonja-bakkert en is zelfs naar een diĆ«tiste geweest. Maar zoān diĆ«tiste helpt niet voor iemand die zijn fouten niet durft toe te geven.
Ik heb best veel last van de eetverslaving van mijn vader. Ik kan me verschrikkelijk kut voelen als ik mijn vader betrap op het eten of als ik zie dat hij weer dikker is geworden. Van nature ben ik best een prater. Ik vertel iedereen die het maar wil horen alles, behalve over dit onderwerp. Zelfs mijn beste vriendin met wie ik al 10 jaar onafscheidelijk ben, weet niet hoe de vork in de steel zit. Ik klap dicht als ik erover moet praten, weet niet hoe ik mijn gevoel moet beschrijven, schaam me omdat ik denk dat ik me aanstel en voel me er gewoon heel vervelend bij. Daarom praat ik er dus maar gewoon niet over. Behalve met mijn vriend. Hij luistert en geeft advies maar dat is ook het enige wat hij kan doen. Mijn probleem zit te diep om er āgewoon een keertje goed over te praten en om het dan voor altijd over mijn schouder te gooienā.
Misschien ga ik ooit nog eens naar een psycholoog om er over te praten, misschien niet. Het zou in ieder geval al wat helpen als ik hier herkenning kan vinden bij andere meiden. Heb je de moeite genomen om mijn verhaal te lezen en begrijp je wat ik bedoel? Laat het me weten! Ik ben benieuwd! Adviezen zijn ook heel erg welkom.
Dank je wel!
Trouwens, vergeten te vermelden: ik ben bijna 18 en mijn vader 47. Mijn vader is 1.85 en weegt iets over de 100 kilo. Niet drastisch te veel dus, maar toch een ruime 25 kilo.
