Ik word op dit moment onderzocht of ik borderline heb of een andere mentale stoornis. Ik weet dus nog niet wat ik heb. Het is alleen zo dat ik op dit moment enorm zit met een situatie in mijn leven die ik nergens meer kwijt kan dan hier. Ik hoop dus echt enorm dat iemand me op dit forum kan helpen.
Afgelopen dagen heb ik me zo verlaten en alleen gevoeld. Als ik aandacht van mijn vriend wilde, gaf hij kort antwoord op whatsapp of hij zei me dat ik niet kon langskomen. Mijn ouders deden ontzettend rot tegen me (uitlachen, schreeuwen, negeren) en mijn beste vriendin was haast onbereikbaar. Ik wist niet meer waar ik terecht kon. Ik stuurde dit naar mijn vriend en hij zei dat hij het begreep, maar vervolgens stuurde hij weer niks en ging lekker feesten. Hierdoor voelde ik me weer enorm verlaten. Ik raakte enorm in paniek en zei tegen hem dat het allemaal niet meer hoefde, leven. Ik zei dat als het zo door zou gaan ik er een eind aan zou maken. Ik denk hier wel vaker aan, maar had het nog nooit tegen hem gezegd. Het was echt een schreeuw om aandacht om mijn probleem. Voor de duidelijkheid: ik was wel serieus hier. Het was geen grap of manipulatie oid. Het leek namelijk niet tot hem door te dringen dat hij me echt enorm pijn deed. Nu is het zo dat zijn moeder kanker heeft en op dit moment in het ziekenhuis ligt. Bij alles wat ik dus tegen hem zeg, krijg ik later enorme spijt omdat ik me dan besef met watvoor situatie hij zit. Nu zou hij vandaag naar mij komen, eindelijk. Kreeg ik vanmorgen een berichtje dat hij niet kon komen omdat hij naar zijn moeder in het ziekenhuis zou gaan. Ik vraag meteen: zal ik meegaan? Krijg ik een droge nee terug. Ik raakte compleet in paniek, begon te trillen, keihard te huilen, te schreeuwen. Ik wist het echt niet meer!! Ik wist niet waar ik het zoeken moest. Ik belde hem op en heb gezegd dat ik hem haat en dat hij het maar niet begrijpt. Als antwoord kreeg ik terug dat ik nooit zomaar kan zeggen dat ik mezelf van kant wil maken. Ik heb dat ook niet zomaar gezegd?!
Nu komt hij vanavond en ik weet gewoon niet hoe ik me moet gedragen en wat ik moet zeggen. Hij zit namelijk met een moeilijke situatie en ik ook. Maar ik ben al drie dagen zo verdrietig geweest door hem dat ik het hem eigenlijk niet kan vergeven terwijl hij eigenlijk niets fout heeft gedaan. Ik ben degene die waarschijnlijk met een psychisch probleem zit waardoor ik “alleen-zijn” en “afgewezen worden” niet kan verdragen. Help me alsjeblieft! Heb ik iets fout gedaan? Moet ik ergens sorry voor zeggen? Moet ik boos op hem zijn? Wat moet ik vanavond zeggen?
xox meisje in paniek