My anorexia Story.
Ik heb op mijn blog (die ik hier niet neer mag zetten) een verhaal gezet.
Ik wil mijn blog niet alleen over Beauty, Fashion, Nail art & Lifestyle laten gaan, maar ook een paar persoonlijke dingen over mij op deze blog plaatsen! Zo heb ik vandaag een presentatie gehouden voor mijn klas over anorexia. Ik heb deze presentatie vrijwillig gedaan, zo konden mijn klasgenoten iets meer over anorexia weten. Ook heb ik in deze presentatie heel mijn verhaal vertelt, want ik heb deze ziekte ook. En omdat ik mijn blog dus ook persoonlijk wil maken, zet ik mijn verhaal ook op mijn blog! Jullie zullen vast denken, pff wat een aandachttrekker, maar ik wil gewoon dat mensen met anorexia worden begrepen. Ik vind het fijn als ik er open over kan zijn, dus ja. Hier komt dan mijn story!
Dit is mijn verhaal over anorexia. Ik vertel in dit hier wat ik allemaal heb meegemaakt. Maar wat is anorexia nou?
Anorexia is een eetstoornis die meisjes, maar net zo goed jongens kunnen hebben. Alleen zijn 9 op de 10 mensen met anorexia, meisjes. Mensen met anorexia zien zich zelf verkeerd. Als ze in de spiegel kijken, zien ze een dik iemand, terwijl die gene helemaal niet dik is! Hij of zij wil er alles aan doen om af te vallen. Het begint met het stoppen van snoepen, maar eindigen met 1 appel of zelfs helemaal geen voedsel per dag!
http://iverlaan.blogspot.nl/2012/04/my-anorexia-story.html
Ja, dat is het eerste beeld dat je krijgt van mensen met anorexia. Dat klopt ook wel, maar er zit meer achter dan alleen dat. Eigenlijk gaat anorexia niet alleen maar om eten, want de anorexia is ontstaan omdat er psychisch veel meer bij die mensen aan de hand zijn. Hier door zijn ze ontevreden over zich zelf, ze hebben voor hun gevoel nergens meer de controle over behalve in eten. Mensen met anorexia zijn in de meeste gevallen perfectionistisch. Een perfectionistisch is iemand die alles perfect wil doen en als ze ergens niet meer de controle over hebben raken ze in paniek. Ze uitte dan hun gevoel door te stoppen met eten. Als iemand anorexia heeft ben je er niet zo maar even van af. Je bent na gemiddeld 7 jaar van je anorexia af. Eten is nog altijd je zwakste punt, maar je weet hoe je er mee om moet gaan. De ene heeft maar 2 jaar anorexia, en andere zijn hele leven. Dus bij de ene is het erger dan bij de ander. 40% van patiënten met anorexia geneest volledig, 40% verbeterd wel, maar blijft symptomen van anorexia houden en 20% blijft chronisch last houden van de eetstoornis of overlijd aan zelfmoord of omdat het lichamelijk zo slecht gaat.
Dan ga ik nu iets over mijn verhaal vertellen.
Het begon bij mij vorig jaar rond februari, ik heb het dus nog niet zo lang. Er was net ontdekt dat ik dyslectie had, ik zat op logopedie, ik word uitgescholden voor mijn rode haar (wat in de basisschool nog niet was), mijn tweelingzus ging naar een andere school, vanaf toen moest ik alles in mijn eentje doen wat ik niet gewend was, ik had waarschijnlijk nog steeds niet verwerkt dat mijn ouders gescheiden zijn in groep 6 en mijn poes die al mijn hele leven bij mij was, was dood gegaan. Door al deze dingen voelde ik me niet lekker in mijn vel, en uitte ik dat door af te gaan vallen. Ik was altijd wel met mijn gewicht bezig, maar in februari begon ik af te vallen. Het begint gewoon met het weg laten van snoep, maar ik at nog wel 3 maaltijden per dag. Ik viel wel een beetje af, maar niet veel en vond mezelf nog steeds te dik dus toen begonnen ook de maaltijden wat kleiner te worden. Ik was inmiddels al over mijn streefgewicht heen. Dat streefgewicht was de reden waarom ik ging afvallen. Ik moest dat gewicht halen en dan zou ik stoppen met afvallen. Maar natuurlijk ging het zo goed met afvallen dat ik nog even door wou. Ik begon maaltijden over te slaan, nam geen ontbijt, maar een paar broodjes tussen de middag en ’s avonds at ik wel goed, want anders zouden mijn ouders merken dat ik af viel.
Ik vroeg vaak aan mijn tweelingzus of ze niet wou afvallen, want dat wou iedereen toch wel? Ze zei nee en vroeg of ik anorexia had. “Nee, doe normaal! Natuurlijk heb ik dat niet!” Ik zou nooit anorexia krijgen, nooit! Want mensen met anorexia die kotsen hun eten uit en die gebruiken laxeermiddelen, en dat doe ik niet. En dat heb ik ook nooit gedaan.
Mijn broeken begonnen losser te zitten, ik zag er zo dikker uit, vond ik zelf. Dus ik at nog minder. Maximaal 1 appel per dag, en wel avondeten anders zouden mijn ouders me door hebben. Als ik bij mijn vriendinnen was at ik wel snoep, daardoor had niemand me door. Helemaal niemand. Behalve mijn stiefzus Lilian, ze zag me dunner en dunner worden omdat zij me niet elke dag zag. Minstens 1 keer in de week. Ze zei het tegen mijn moeder, en mijn moeder zou op mij gaan letten. Om de week moest ik van haar op de weegschaal gaan staan, maar natuurlijk had ik daarvoor heel veel water gedronken zodat het niet op zou vallen dat ik af was gevallen.
Ik had doordat het niet goed met mij ging. Ik wou stoppen met afvallen, want het gewicht dat ik nu heb begint aardig eng te worden. Ik wou stoppen, maar het lukte niet.
De dag voordat we onze schoolboeken terug naar school moesten brengen, gingen Nina (mijn vriendin), mijn tweelingzus Anouk, mijn stiefvader Hielke, Lilian en ik naar het strand. Ik zag Hielke en Lilian de hele tijd naar mij kijken, dat voelde zo niet fijn! Toen ging ik met Nina badmintonnen, mijn broekje zakte de hele tijd af, maar die bikini had ik nog maar een maand! Hoe kan dat?! De rest van de dag bleef ik op mijn handdoek liggen, want ik had geen zin om mijn broekje de hele tijd op te trekken. Later die dag ging Nina weer naar huis, ik fietste een stukje met haar mee en ging daarna weer terug naar mijn huis. Het eerste wat mijn moeder zei was dat ik op de weegschaal moest gaan staan, dat deed ik. Ik was 5 kilo afgevallen in 2 weken. De smoes die ik gebruikte was dat ik normaal na het avondeten door haar werd gewogen. We gingen barbecueën en ik propte me helemaal vol met eten. Daarna gingen we weer wegen en er was weer 2 kilo bij. Ik zat zo vol, ik voelde me zo slecht. Mijn moeder en ik gingen praten, ik wist dat het niet goed met mij ging.
Die dag daarna, na dat ik mijn schoolboeken had ingeleverd moest ik gelijk naar de dokter. De weg van school naar dokter werd ik 2 keer uitgescholden door mijn rode haar. Ik moest huilen, maar dat moest ik al de hele dag. Na het gesprek met de dokter, wist ik dat ik anorexia had. Ik had ondergewicht, maar dat zag ik zelf niet. Ik moest me best doen met eten van de dokter, een afspraak maken met een diëtiste, psycholoog, kinderarts en een physichator. Een week daarna had ik bij iedereen een afspraak gehad. De diëtiste had me een voedingslijst gegeven, die ik moest volgen. Van die lijst zou een normaal mens afvallen, maar ik bleef met die lijst stabiel of viel weer af omdat ik de lijst niet volgde. Om de week had ik een afspraak met de kinderarts, elke keer werd ik gewogen en elke week viel ik weer af. Telkens na zo’n afspraak mocht ik weer wat minder; je mag niet meer handballen met dit gewicht, je mag niet meer fietsen, als school weer begint mag je maar halve dagen naar school. Een dag voor school weer begon moest ik weer naar de kinderarts, ik was weer afgevallen en zat inmiddels al op ernstig ondergewicht. De kinderarts zou een afspraak maken met de dokter in het ziekenhuis en met het Rintveld, kliniek voor mensen met een eetstoornis, maar daar is een lange wachtlijst voor om in de kliniek te komen.
Die dag daarna werden we gebeld dat ik om 1 uur bij de dokter in het Elisabeth ziekenhuis in Amersfoort moest zijn bij de kinderafdeling. Van mijn vader en moeder moest ik af vast mijn koffer inpakken, ik zei dat het onzin was want ik kwam daarna toch weer naar huis. Ik had het toch maar gedaan en we gingen naar het ziekenhuis. In het ziekenhuis werd ik gemeten, gewogen, mijn tempratuur werd gemeten, er werd een hartfilmpje gemaakt en allemaal kleine onderzoekjes gedaan. Mijn temperatuur was onder de 36 graden en mijn hartslag was 49 slagen per minuut, ik wist niet wat het gemiddelde was per minuut, maar ik vond het veel en dacht dat het kwam omdat ik zenuwachtig was. De gemiddelde hartslag is rond de 70/75 slagen per minuut zei de dokter. De dokter zei dat ik moest worden opgenomen in het ziekenhuis. Wat is er met mij gebeurd, dacht ik.
http://iverlaan.blogspot.nl/2012/04/my-anorexia-story.html
http://iverlaan.blogspot.nl/2012/04/my-anorexia-story.html
Elke dag moest ik gewogen worden, elke avond en ochtend werd mijn temperatuur en bloeddruk gemeten, 2 keer in de week werd er een hartfilmpje gemaakt, in de nacht moest ik aan de monitor, om de dag moest er worden bloed geprikt, als ik moest plassen werd er een po aan mij gegeven (dat is een potje voor je plas), en ik mocht geen huiswerk maken want dat kost energie. De monitor naast mijn bed in het ziekenhuis ging de eerste nacht wel meer dan 10 keer af, na de 10 ben ik gestopt met tellen. Mijn hartslag was dan onder de 45 slagen per minuut. De tweede nacht werd de monitor ingesteld op 40 slagen per minuut maar omdat de monitor dan nog steeds vaak af ging, moest de monitor op 35 slagen per minuut. De monitor piepte minder vaak. Om de dag werd mijn voedingslijst ook opgehoogd. Als ik mijn eten niet binnen een half uur op had, dan moest ik drinkvoeding en als ik dat niet op dronk dan moest ik sonde voeding. Soms lukte het me niet om binnen een half uur mijn eten naar binnen te werken. Ik moest huilen en de verpleegster gaf me iets meer tijd, want er moest altijd een verpleegster naast me zitten tijdens het eten. Ik heb nooit drinkvoeding of sondevoeding gehoeven, en daar ben ik best trots op. Na 1 week mocht ik een half uurtje per dag huiswerk maken.
Nadat ik al een week geen ontlasting had gehad, moest ik een klysma. Dan word er vloeistof naar binnen in mij gespoten. Hierdoor moest was het heel moeilijk om daarna niet naar de wc te gaan. Mijn record was 1 minuut en 29 seconden, weet ik nog uit mijn hoofd. Want ik heb 3 keer een klysma gehad. Omdat het na die klysma’s nog steeds niet goed ging met de ontlasting moest ik medicijnen, forlax. Dat is een soort laxeermiddel, maar je valt er niet van af. Hierdoor kwam mijn ontlasting weer op gang en begonnen mijn darmen weer hun werk te doen.
Na 3 weken in het ziekenhuis te hebben gelegen, mocht ik een keer thuis slapen. Dit was heel fijn, maar ook wel eng, want dan moest ik mijn ontbijt ook thuis nemen! Gelukkig ging dit goed. In zat in een ziekenhuisthuis situatie, overdag moest ik nog naar het ziekenhuis, maar ik sliep weer thuis. Dat ging 2 weken zo door en ik mocht in die tijd steeds iets meer naar huis. Tot dat ik weer helemaal naar huis mocht! Ik was uit het ziekenhuis ontslagen! In september had ik een intake gesprek bij het Rintveld. Om de week ging ik naar Rintveld, dat is een eetstoornis kliniek in Zeist. Ik zat in de startersgroep, daar gingen ze kijken of je naar de kliniek moest of dat je elke week naar daar elke week naar toe moest om een therapie te volgen. Ik hoefde gelukkig niet naar de kliniek omdat ik zo hard me best doe. Ik mocht weer een paar uurtjes naar school!
In oktober mocht ik weer hele dagen naar school. Ik ging toen elke donderdag naar de Poligroep, dat is het zelfde als de startersgroep alleen dan gaan de gesprekken wat minder over eten, maar meer over hoe je je voelt. Ik was heel erg somber, elke dag moest ik weer huilen. Ik wou niet meer leven, want ik ben toch maar een stomme dikke ginger (= scheldwoord voor een roodharig) die geen ziel heeft en voor iedereen het leven verpest. Daarom heb ik nu medicijnen, zodat ik niet meer depressief ben. Daardoor kan ik bijna nooit meer huilen, en dat is soms ook wel vervelend. In de poligroep ging het niet zo goed, het hielp me niet en ik viel weer af omdat ik de voedingslijst niet volg. Op de voedingslijst staat alles wat je moet eten. Ik ben daarom nu bezig met individuele gesprekken met de diëtiste. Dit helpt mij meer.
Je ziet nu niet meer aan mij dat ik anorexia heb, omdat ik op mijn streefgewicht ben. Het gewicht dat Rintveld wil dat ik weeg. Dit is moeilijk voor mij, omdat ik ergens aan heb gewerkt wat ik eigenlijk helemaal niet wil. Ik weet niet of ik hier blij mee moet zijn. Het is ook moeilijk om op je streefgewicht te zitten omdat niemand meer ziet dat ik anorexia heb en iedereen denkt dat het goed met mij gaat. Maar dat is helemaal niet zo. Ik word elke week gewogen, ik moet mijn voedingslijst volgen, anders ga ik naar de kliniek. Het laatste wat ik wil is naar de kliniek, maar het eerste wat ik wil is afvallen. Nu nog steeds, terwijl jij dat niet weet, omdat ik op mijn streefgewicht zit. Jij ziet niet wat er nu allemaal in mijn hoofd gebeurd. Het stemmetje in mijn hoofd is boos op mij, scheld me de hele dag uit. Soms wat meer, soms wat minder. Maar het enige wat ik nu wil is afvallen. Maar toch zeg ik tegen jouw, het stomste wat je kunt doen is afvallen.
Dankjewel voor je aandacht voor mijn verhaal! Wat vonden jullie ervan?
Nog sterkte. xxx
