Ik was minder vaak thuis, ik kan het me nog zo goed herinneren… iedere dag weer die 10tallen bezorgde telefoontjes van me moeder, waar ik niet eens meer op in ging. Ik kreeg de laatste tijd thuis vaker te horen dat ik me gekker begon te gedragen en ik steeds erger achteruit ging. We kregen steeds meer ruzie omdat ik niet meer het meisje van vroeger was. Ik heb haar in die tijd echt gehaat, omdat ze begreep me niet in de dingen die ik deed & zei. Uiteindelijk wou ze alleen het beste voor me, door m’n vriend en mij uit elkaar te drijven. Ze miste me hoe ik eerst was. Ze kon me niet meer handelen. Ik was verliefd. Het begon heel onschuldig met af en toe het roken van een sigaret, maar al gauw werd ‘’af en toe’’ elke dag. Me moeder kwam er achter en verbood het me. Ik was opstandig en ik luisterde niet. Ik zei haar dat het mijn leven, dus mijn keuze was, en liep boos weg. Ik ging naar boven naar mijn kamer, ik pakte me spullen en vertrok. Ik was naar mijn vriend gegaan om tot rust te komen. Hij zei me dat ik niet meer terug moest gaan naar mijn moeder nu ik had. Hij stelde me gerust en zei me dat ze uiteindelijk wel bij zou draaien. Dat ze het moeilijk vond mij ouder zien te worden en nog de enige thuis ben. Dagen lang was ik niet thuis geweest en liet ik niks van me horen. Een week was voorbij en mijn telefoon ging over. Het was mijn moeder. Ze vroeg me of ik asjeblieft wel naar huis wou komen, en ze begon te huilen. Ik zei dat ik haar niet meer hoefde te zien en spreken. En ik hing op.
Het was moeilijk dit te zeggen maar het leek me op dat moment beter. Ik ging steeds meer achteruit en ik koos niet meer voor mezelf. Me cijfers op school werden slechter en ik werd wegens mijn gedrag van school gestuurd. ik was inmiddels alweer bij me moeder geweest, maar goed was het niet. Ik begon me met de dag gekker te gedragen volgens mijn moeder. Ik werd boos en zei dat ze zich niet overal mee moest bemoeien. Ze was er inmiddels allang achter gekomen dat ik drugs gebruikte, dit werd van af en toe steeds vaker, maar verslaafd was ik gelukkig niet. Ik deed bijna alles wat me vriend van me vroeg, ik was bang hem kwijt te raken als ik iets niet zou doen. M’n moeder haar wereld stortte in en ze kon niets meer doen. En ze besloot dat mijn gedrag niet meer langer kon, en liet me naar een crisisopvang brengen waar ik opgenomen werd. Ook de mensen in de crisis opvang konden me niet handelen en ik draaide door. Ik ben weg gelopen en naar mijn vriend gegaan. De politie werd in geschakeld en ze vertelde het verschrikkelijke nieuws aan m’n moeder. 4 woorden makkelijk gezegd, en die elke ouder kapot maakt. Van binnen & van buiten. “U dochter is vermist.” M’n moeder barstte in tranen uit en belde met dit verschrikkelijke nieuws mijn broers op. M’n moeder en broers bleven elke dag weer hoop houden dat ze me ooit nog terug zouden zien. Want ze wisten van helemaal niks.
3 maanden gingen voorbij en in die 3 maanden tijd is er heel veel gebeurd. Het ging goed tussen m’n vriend en mij, maar hij vroeg meer van me dan normaal. Ik deed alles wat me vriend van me vroeg. Ik was iedereen kwijt en niemand wist waar ik was, en hoe het met me ging. En de hulp die ik krijgen kon in de crisisopvang wou ik niet. Want ik was er van overtuigd dat het goed met me ging, want ik was gelukkig. Dus hij was de enige die ik nog had en de drugs. Het ging erg goed tussen m’n vriend en mij in die tijd tot m’n vriend en ik ruzie kregen. Hij had geld nodig en vroeg me met een vriend van hem naar bed te gaan. En als ik dit deed, hij me keel open zou snijden. Ik wou hem graag helpen maar niet op deze manier. Toen ik dit tegen hem zei werd hij boos en sloeg ie me een paar keer met z’n vuist in me gezicht en ging weg. Waar hij heen was gegaan wist ik niet. Na een paar uur kwam die weer terug, en vroeg me geen aangifte tegen hem te doen wegens mishandeling, en dat het hem spijt. Ik vergaf het hem en we gingen samen verder. Hem verlaten kon ik niet want daarvoor hield ik te veel van hem. Ik hield te veel om nog zonder hem te kunnen. Alles leek weer goed te gaan en een week later kwam ik erachter ongewenst zwanger te zijn. Er ging van alles door me heen en ik wist niet wat me overkwam. Ik vertelde het aan m’n vriend en samen besloten we om abortus te plegen. In deze 3 maanden is er van alles door me heen gegaan, en is er zo veel gebeurd. En inmiddels was ik weer terecht.
De politie is bij m’n moeder langs gegaan om haar te vertellen dat ik weer terecht was. De crisisopvang waar ik zat was niet genoeg. Ik zag zelf niet in dat ik niet verder met hem kon. Ik was weer terug bij m’n moeder thuis en vertelde 1 van m’n broers dat ik ongewenst zwanger bleek te zijn. Zo verdrietig, boos, teleurgesteld en gebroken had ik hem nog nooit gezien. Hij zei dat ie me haatte maar diep van binnen nog steeds van me hield.
Ik werd naar een nieuwe opvang geplaatst voor allemaal probleem jongeren. Het was 2 uur rijden vanaf mijn woonplaats en ik mocht geen contact meer met m’n vriend. Alleen met m’n moeder en mijn broers. Het leven ging door en ik zag mijn moeder en broers 1 uurtje op zondag middag. Ik begon in te zien dat het helemaal niet goed met me ging. In de opvang kreeg ik allemaal therapieën. Het ging steeds beter en we zijn nu 2 jaar verder. Ook ben ik bij een psycholoog geweest om alles te verwerken en heb geprobeerd me neer te leggen bij wat er gebeurd is. In 2 jaar tijd ben ik heel erg veranderd. En wat ik heb moeten meemaken wens ik niemand toe.
Ik was blind van liefde en deed er alles voor. Wat ik jullie wil meegeven: pas op met de liefde, jongens kunnen je pijn doen, maar jij doet je omgeving weer pijn. Wees zuinig op de mensen die lief hebt.
