Dat als je iemand ziet die alleen zit op school elke dag, dat je dan medelijden voelt? Ik ben zelf niet populair of sow, totaal niet. Maar ik voel heel snel medelijden met mensen die, blind zijn, gehandicapt of geen vrienden hebben op school en dan altijd alleen zitten.
Het is gewoon heel moeilijk uitteleggen wat ik dan voel. Ik denk een soort van schuldgevoel. Ik zit hier volgens mij al echt heel mijn leven mee en ik zou er graag vanaf komen eigenlijk. Want het lijd nogal af, maar als het niet kan dan zou ik dat ook wel willen accepteren. Ik heb al eens geprobeert de denken; Je kan niet alle last van de wereld op je schouders dragen. Maar dan voel ik me zoo egoïstisch…
Ik hoop dat jullie me kunnen helpen, want ik durf er eindelijk een topic over te maken.