hoi lieve chicks,
ik zocht een forum om anoniem mijn verhaal op te kunnen posten, en hier is het dan, ik hoop dat het helpt en dat iemand misschien een goed advies heeft.
Ik heb het idee dat ik niet gelukkig kan zijn. Ik denk te veel na. En als alles goed is, maak ik het kapot. Niet altijd direct, maar indirect. Zoiets als aandacht zoeken van anderen bij m’n vriend (inmiddels allang ex), of ruzie maken met m’n ouders of vrienden. Ook kan ik me niet motiveren als het lekker loopt met m’n studie (maar dat is op zich een redelijk normaal verschijnsel geloof ik). Ik weet al een tijdje dat ik dit vaak doe, maar ik weet niet hoe ik het moet stoppen. En nu ik het zo uittyp vind ik het weer een beetje onzin en gezeur en alles.
Toch weet ik dat ik advies nodig heb van iemand die dit ook heeft gehad. Het is namelijk niet altijd zo dat ruzies door mij komen of direct iets kapot maken, maar de relaties worden er gewoon niet soepel van, en in sommige gevallen gaan ze wel vrij snel stuk. Bovendien denk ik altijd overal over na, ook een gemiddeld verschijnsel. Maar ook als ik dan niet eens iets negatiefs denk, voel ik me soms zo hol van binnen. Alsof gewoon ‘tevreden’ zijn, of niets, geen gevoelens zijn die ik mag kennen. Geluk is niet iets waar je naar op zoek moet zijn, dat weet ik ook wel, maar ik voel zo vaak het tegenovergestelde en ik weet niet waarom. Is het onzekerheid? Ben ik gewoon een piekeraar? Misschien is het wel niks en is het gewoon een fase, maar ik wil er hoe dan ook uit. Hoe zet je die gedachten uit? Dat je altijd een soort voorgevoel hebt voor iets rots wat er gaat komen?
Heb hier ook een hele lange tijd last van gehad en heb dat soms nog wel eens. Vooral het gevoel dat er iets rots gaat gebeuren. Ik ben van mening dat je er het beste veel over kan hebben met mensen. Zeg het wanneer je zo’n voorgevoel hebt of als je denkt dat er iets rots gaat gebeuren. Misschien komen die ruzies wat sneller omdat je niet lekker in je vel zit en er wat feller op in gaat…