Waar ik last van heb is dat als ik rond jongens ben (niet persé jongens die ik leuk vind), een soort “knopje” omzet waardoor ik ineens heel grappig ga doen.
En niet geforceerd grappig, ik ga niet de clown uithangen. Maar ik maak dan precies de juiste opmerkingen op het juiste moment waarmee ik ze gewoon heel erg aan het lachen krijg.
Niet vervelen zou je denken, want jongens maken vaak opmerkingen als: “Hahahah jij bent echt zo’n geweldig kind he”.
Als ik dan met jongens ben is het altijd echt lachen,
maar als ik thuis kom voel ik me er toch niet goed over.
Alsof ik niet mezelf was toen ik daar was, terwijl ik als het zegmaar “bezig” is ik mezelf gewoon mezelf voel en dat ik niet het gevoel heb alsof ik niet mezelf ben.
Iemand misschien tips om dat grappig zijn af te leren? Zodat ik me aan het eind van het “chillen” beter voel over mezelf?