Graag advies van meiden die samenwonen!

Liefde & Boys
#1

Hoi meiden,

sommige van jullie zullen mij nog wel herkennen van mijn vorige topics maanden terug… toen ik mijn vriend net leerde kennen. En er zullen ook wel mensen zijn die mij misschien herkennen aan mijn naam em verhaal, maar dat boeit me vrij weinig :stuck_out_tongue: Zo spannend is het nou ook weer niet haha.

Anyway, we zijn nu dus 9 maanden verder en het gaat “normaal” goed, niet slecht maar ook niet super ofzo. Hij heeft het heel erg druk met werk, werkt zeker gemiddeld 70 uur in de week als je alles bij elkaar optelt en zit dan ook nog in een band. Het is dus stressen geblazen af en toe, hij heeft 2 eigen bedrijfjes waarvan 1 dit jaar opgestart.

Ik ben supertrots op hem dat hij dit allemaal heeft opgezet, en om eerlijk te zijn is het ook geen straf dat hij al een paar jaar zijn eigen huis heeft. Wij hebben een lange afstandsrelatie en ik werk nu 3 dagen in de week in mijn thuisstad. Als het uitkomt ga ik woensdagavond of donderdagavond naar hem toe vanuit mijn werk en blijf ik daar tot zaterdagavond, omdat hij zondag weer moet werken. Dit zijn zo onze gemiddelde weken. Soms zien we elkaar wat meer, soms minder. We hebben alleen soms tijd in de avonden als hij dan ook geen klus heeft, en op zaterdag dus. Als ik bij hem ben doordeweeks dan probeer ik mezelf maar te vermaken. Ik heb in zijn stad amper contacten… helaas. Ik ben al geruime tijd bezig om vriendinnen te maken, maar dit wil niet echt lukken.

Nu ben ik op een punt gekomen dat ik meer wil gaan werken. Of ik dat kan in mijn sector is ook maar de vraag met deze crisis, maar ik ben ook voor mezelf begonnen sinds januari en ik merk dat ik 30 uur in de week toch echt te weinig vind en ik op zoek wil naar meer. (jaja, een strever!) Het probleem is alleen dat als ik fulltime zou werken ik mijn vriend amper meer zou zien, alleen op zaterdag. En zo’n relatie willen we allebei niet.

Dus nu wil ik met hem gaan praten over samenwonen. Inprincipe kan ik erg makkelijk bij hem intrekken als ik in die andere stad werk zou vinden, want dan werk ik voor mijn part 5 dagen omdat ik hem dan elke avond zie. En dan verdien ik dus ook 2/3 meer dan wat ik nu doe. Op dit moment kan ik mijn werk niet opsplitsen door het heen en weer reizen en dus zit ik vast aan 3 dagen werk. Opzich zou ik ook nog 1 dag extra in mijn eigen buurt kunnen zoeken, maar dan ben ik wel van plan om dit een paar jaar te doen en dan zit ik er weer mee dat ik niet zo lang wil wachten om samen te gaan wonen…

Kortom: ik heb er weinig over te zeggen, Vriend heeft zijn werk daar en dat weet ik vanaf het begin en accepteer ik ook. We zijn er vanaf het begin uit dat ik degene ben die naar hem zou moeten verhuizen en daar heb ik geen problemen mee. Ik heb aangegeven dat ik erover wil praten zodra we elkaar weer zien dit weekend… maar ik heb niet echt het gevoel dat hij echt om het idee staat te springen dat ik rond januari bij hem in zou willen trekken. Hij zei op de app gisterenavond: “het komt wel goed”. Maar hier heb ik simpelweg niks aan, omdat ik nu voor mijn gevoel een duidelijk plan moet hebben dat ik OF daar werk kan zoeken voor komend jaar OF hier nog 1 dag moet zoeken omdat ik er niet van hou dingen uit te stellen en ik gewoon zeker wil zijn van een baan mocht ik daar intrekken. Hij is meer zo van, alles komt wel op zijn pootjes terecht… en ook al weet ik dat hij genoeg verdiend om ons beiden te onderhouden, ik wil gewoon mijn eigen geld verdienen en niet zonder werk zitten uiteindelijk.

Hoe hebben jullie dit in het begin met jullie vriend/vriendin besproken? ging het soepel of lastig?

Ik vind het namelijk erg moeilijk om er over te beginnen omdat ik bang ben dat ik al snel negatief overkom zoals " als ik niet bij je in kan trekken dan zie ik het niet meer zo zitten omdat de afstand mijn carrière en onze relatie in de weg gaat staan". Dat wil ik niet. wil het gewoon op een positieve manier benaderen…

Liefs Demi

#2

Het is natuurlijk een hele grote stap, omdat we “pas” 9 maanden samen zijn natuurlijk. Ik hoop in ieder geval dat hij er voor open staat. En ik denk het wel, alleen hij is iemand die er 3 maanden over nadenkt en het dan dezelfde week nog doet zegmaar. Ik moet het nu al ruim van tevoren weten en ik merk nu al dat hij dat maar niks vind en zoiets heeft van “we zien wel”. Ik ga geen appartement huren bij hem in de buurt als ik dan toch 24/7 bij hem zit haha, dat zou hij me ook niet aandoen. Ik bedoel, ik moet al een nieuw leven zien op te bouwen in een andere stad, dan zou ik dat wel heel egoïstisch vinden als ik dan niet eens bij hem mag wonen. :stuck_out_tongue: Ik zou inprincipe gemakkelijk nog hier een jaar kunnen blijven wonen, alleen ik ben toe aan een grotere stap in mijn leven en wil gewoon bij hem zijn ipv het heen en weer gereis elke keer. scheelt ook bakken met geld en ik zou meer kunnen werken. Vandaar dat het veel voordeliger zou zijn.

Bedankt voor de tips!

#3

^ misschien vind hij het te vroeg? 9 maanden is namelijk aardig kort voor zo’n grote stap. ik zou iets voor jezelf zoeken in zijn stad

#4

Hoi Demi, even van mijn kant wat opmerkingen bij wat je schrijft. Misschien wat onsamenhangend maar het is gewoon wat in me op kwam!

Ik denk dat het inderdaad in deze situatie beter is voor jullie relatie als jullie dichter bij elkaar gaan wonen, om meer tijd samen te kunnen doorbrengen. Het lijkt me uit jouw tekst dat hij dit niet als prioriteit ziet, maar eerder veel meer energie in zijn werk en band wil stoppen, en dat jij wel graag meer bij hem zou willen zijn terwijl je ook graag financieel onafhankelijk blijft. Als jullie meer tijd samen doorbrengen gaat jullie relatie misschien ook wel van “normaal” goed naar “super”?

Misschien lukt het je op dit moment niet om echt een leven op te bouwen in zijn stad en vrienden te maken, omdat je er niet echt woont? Als je er later ook echt woont, heb je misschien ook (onbewust) meer energie en motivatie om jezelf te investeren!

Nou aangezien je zelf echt wel meer wil werken (en ik vind dat een goed idee, ben zelf ook niet graag van mijn vriend afhankelijk) en je dat langer wil doen dan een paar jaar (ook dat vind ik een goed idee, dat geeft stabiliteit) en ook niet zo lang wil wachten om te gaan samenwonen, moet je inderdaad nu het geprek zoeken. Dus nog een reden om dit gesprek niet te lang uit te stellen.

Gesprekken op app vind ik nooit echt geslaagd. Misschien was hij wel met 1000 andere dingen bezig toen jullie het erover hadden? En heeft hij daarom niet echt begrepen dat je heel serieus was dat je over samenwonen wou spreken.

Je hebt recht op duidelijkheid, voor jezelf en voor je toekomst. Ik denk niet dat je meteen een antwoord hoeft te verwachten, maar je moet hem wel duidelijk maken dat je vraag heel serieus en concreet is en dat je dus wel van hem verwacht dat jullie erover praten, dat hij er serieus over nadenkt en dat hij je eerlijk vertelt wat hij denkt. Positief of negatief!

Het gesprek zelf ging heel erg makkelijk, omdat we het allebei wel wilden. Hij werkte aan de universiteit waar ik studeerde. Ik ben voor mijn studie verhuisd en we zagen allebei niet veel toekomst in een relatie op afstand. Toen we wisten dat ik naar een andere stad zou verhuizen kwam de vraag langs beide kanten dan automatisch “wat dan met ons”. Mijn vriend heeft toen meteen voorgesteld dat hij werk zou zoeken bij mij in de buurt, aangezien ik al wist dat ik daar na mijn studie ook mijn droombaan zou krijgen. Dat heeft dan wel een tijd geduurd, en we hebben een aantal maanden apart gewoond maar uiteindelijk heeft hij iets gevonden en een maand later woonden we samen. Niet echt vergelijkbaar met jullie situatie maar goed, ik geef antwoord op je vraag :slightly_smiling_face:

Nou jij kent je vriend natuurlijk het best. Maar om het gesprek te beginnen zou ik zeker de positieve aanpak nemen, bijvoorbeeld “ik wil graag meer werken en ik wil ook dat we elkaar meer zien dus wat vind je ervan als ik bij jou zou intrekken”. En niet meteen negatief “als je niet wil dat ik bij je intrek dan is het voorbij”, dan gooi je meteen een bom in de kamer en neem je inderdaad het risico dat die gaat ontploffen.

Maar meer bij je vriend willen zijn, daar is toch helemaal niks mis mee, dus het zou wel vreemd zijn als hij daar negatief zou op reageren. Leg hem de situatie uit en leg hem uit waarom je jezelf precies nu die vraag stelt, omdat je dus meer wil werken en tegelijk vermijden dat jullie elkaar helemaal niet meer zien. En als hij nog steeds afwijkend of uitstellend antwoordt, vraag hem dan waarom. Is hij nog niet aan samenwonen toe, wil hij zijn vrijheid, enzovoort. Vraag hem ook hoe hij de komende jaren precies ziet. Of het voor hem bijvoorbeeld ok zou zijn als jij meer zou werken in je eigen stad en jullie elkaar bijna niet meer zouden zien.

Als hij nog niet aan samenwonen toe is, maar hij wel serieus is met jullie relatie, dan vind ik het ook een goede optie wat Impolite schrijft, namelijk dat jij werk zoekt ik zijn stad en daarnaast een klein appartementje zoekt, als dat mogelijk is. Als tussenstap, zodat jullie meer samen kunnen zijn zonder dat hij zijn vrijheid moet opgeven. Dan kunnen jullie zien hoe jullie relatie zich ontwikkelt, en kan jij in de loop van de tijd meer en meer bij hem zijn en af en toe eens bij hem overnachten en zo. En dan kan jij al meer beginnen werken en tegelijk zien of jullie de relatie in dezelfde richting zien evolueren.

Veel succes in ieder geval met je gesprek!

#5

Bedankt voor je uitgebreide reactie! Dat onze relatie op dit moment niet superduper top is vind ik niet erg, want hij heeft inderdaad veel aan zijn hoofd en dat begrijp ik volledig. Het staat gewoon op een normaal pitje zegmaar, mensen met een relatie snappen wel wat ik bedoel. We praten daar ook over en er heerst gewoon vrede, haha. Hij maakt altijd tijd voor mij, ook als hij bijna geen tijd heeft dus daar ligt het niet aan. Hij investeerd evenveel in ons als in zijn andere dingen en doet echt zijn best. Het is alleen zo dat hij in het verleden heel erg (ja echt HEEL) erg gekwetst is en nog steeds wel herstellende is daarvan. Hij is er bijna, daar niet van, maar het is in het verleden allemaal niet meegevallen voor hem en dat is de nummer 1 factor waardoor het denk ik een probleem zou kunnen zijn. Ik kom toch in zijn vertrouwde omgeving en hij zal me dan helemaal moeten toelaten in zijn leven en in zijn hart.

Hij ziet natuurlijk ook wel dat ik moeite heb met contacten maken, ik heb het al meedere malen geprobeerd, ook met vriendinnen van hem. Maar het wilde niet echt lukken en ze gaven me geen kans of het kwam alleen van mijn kant waardoor er weer wrijving/ruzie ontstond. (echt letterlijk in mijn gezicht gezegd: ik geef mensen geen kans). Of dan had ik zelf iemand ontmoet bij een cursusdagje en nummers uitgewisseld (ik helemaal blij) en schijnt het ook weer iemand te zijn die niet echt behoefte heeft aan vriendinnen. Dat is best lastig en frustrerend en dat heeft ook effect op hem. Maar ik geloof ook wel dat als ik er zou wonen ik veel meer kans heb op betere contacten omdat ik dan meer tijd heb daar.

Verder denk ik ook wel dat het goed komt hoor… desnoods blijf ik wel nog zeker een jaar hier wonen. Ik besef me ook dat het eigenlijk geen haast heeft omdat ik wel 30 uur werk in de week heb en altijd nog 1 dag erbij kan zoeken. Maar het zou allemaal zoveel makkelijker zijn al zou ik daar wonen en daar een baan zou vinden. Als hij hier niet aan toe is zal ik ermee moeten dealen en het komende jaar in dit tempo door blijven werken, ik voel me dan alleen lullig dat ik dan niet het geld heb om ook nog mee te betalen aan zijn boodschapjes etc. en thuis nog kostgeld moet betalen terwijl de reiskosten ook al torenhoog zijn. Ik weet dat dit voor hem geen enkel probleem is omdat hij het zich kan veroorloven, het is vooral mijn gevoel. Maar als we het hierover gaan hebben is dit ook een keuze van hem.

Edit: Ik kan geen huisje huren bij hem in de buurt, omdat ik zzp’er ben en inprincipe met een 0 uren contract werkt. Ik weet dat ik de komende 2 jaren wel redelijke zekerheid heb kwa werk, alleen als er bijv. iets zou gebeuren zoals een ongeval dan krijg ik geen uitkering en sta ik gewoon op straat. Dat is geen goede basis om een huis te nemen, en mag volgens mij ook niet eens… Maar je moet wat met deze crisis, want bij grotere bedrijven worden mensen ook alleen maar aangenomen met een 0 uren contract. Toen dacht ik nou, ik ga wel voor mezelf beginnen want op oproepbasis is helemaal niks.

#6

Graag gedaan! Nou het lijkt me wel dat het goed zit tussen jullie en dat jullie veel begrip hebben voor elkaars situatie, en zelfs als hij nu niet wil samenwonen is er nog de oplossing dat je blijft en er nog een dag bij neemt. Misschien is die oplossing niet optimaal, maar je kan er heel goed mee leven en dat is sowieso tijdelijk, want ooit zullen jullie wel gaan samenwonen lijkt me.

Dus ik zie helemaal geen reden waarom dit gesprek fout zou kunnen lopen. Ik zou hem gewoon heel open en eerlijk zeggen waarom het gaat, wat jij zelf verkiest, en dat je open bent voor zijn mening en voorstellen!

#7

Vertel hem gewoon eerlijk waar je aan denkt (NIET via de app) en vraag hem hoe hij er over denkt. Hoe ziet hij de komende tijd voor zich? Vindt hij het prima om het zo te blijven doen, of wil hij ook graag dat jij bij hem komt wonen of iets in die richting? Als je er open en eerlijk met elkaar over spreekt, moet dat wel goedkomen lijkt me.

#8

Vrienden maken gaat sowieso gebeuren als je daar naartoe verhuist. Je kunt namelijk geen vriendschappen onderhouden als je maar af en toe in de buurt bent en als je daar gaat werken, zullen er ook wel leuke collega’s komen waarmee het kan klikken. Waar ik me wel zorgen over maak, is dat dit een gigantische stap is voor een koppel van 9 maanden. Ik heb ook een langeafstandsrelatie en ik ben even lang samen, maar als mijn vriend met dat idee zou komen, dan zou ik ook wel zoiets hebben van “we zien wel” en een beetje overdonderd zijn. Ergens geef je je leven compleet op voor iemand waarmee je nog maar kort samen bent hé.

#9

Ja dat is ook zo, het is ook een hele stap. Maar het is niet zo dat we samen een huis gaan huren/kopen om dan samen te wonen. Nee hij heeft al 7 jaar een eigen huis, dus ik denk persoonlijk dat de stap dan ook al wat kleiner is… en ik woon natuurlijk vaak de halve week bij hem vanaf woensdagavond en dan kook ik ook enz. en draai wat wasjes, ik doe zelfs boodschappen voor hem dus het zit er wel al aardig in. Maar real life is natuurlijk wel een grotere stap. Het scheelt dat we allebei in de 20 zijn. En ik heb ook zoiets van… wat is het ergste dat er kan gebeuren? dat het over gaat? ja als ik dat had gedacht zou ik niet willen samenwonen… je kan de toekomst toch niet voorspellen. Het leven draait nou eenmaal om risico’s nemen denk ik dan.

#10

Ja, oké. Ik denk echter dat risico’s op financieel en werkvlak wel een ander verhaal zijn.