Het is best een verhaal, maar ik moet het ff kwijt. Ja, en waar nu te beginnen… euhh… nou het zit zo.
Sinds een poosje ben ik meer gaan voelen voor een hele goede vriend van mij. Ik ken hem al een paar jaar via de muziekvereniging waar wij allebei in hetzelfde orkest spelen. Nou probeerde ik hem uit m’n hoofd te zetten de afgelopen tijd (omdat ik onze vriendschap niet op het spel wilde zetten), maar dat lukt niet echt… En nou zijn we gisteren met een groepje van de muziek de hele dag weg geweest (hij was er ook) en zit hij, opnieuw, constant in m’n hoofd. Ik weet dat dit nog maar één dag geleden is, maar dit is al een keer eerder het geval geweest…
Dat wij het goed kunnen vinden met elkaar is al meerdere mensen opgevallen, zo krijgt hij vanuit de verening wel opmerkingen over het feit dat hij zo veel met mij omgaat. Hij vindt dit best wel vervelend, maar zei tegen mij dat hij het goed met mij kan vinden, ook al ben ik 17 en hij 24. Laatst zei (een ouder) iemand van die vereniging tegen hem (waar ik naast stond), het is wel een leuk meisje hè. Wij hebben hier allebei niet echt op gereageerd en moesten een beetje ongemakkelijk lachen toen die persoon weer weg was. Zelfs mijn moeder heeft als eens gevraagd of er iets tussen ons is.
We kunnen goed met elkaar praten, hebben het gezellig en kunnen met elkaar lachen. Dit is mij dan ook veel waard. Ik weet dan ook niet goed wat ik met de situatie aan moet. In eerste instantie is hij een goede vriend van mij, maar ook het leeftijdsverschil weegt mee. En ik weet dat het eigenlijk niet zou moeten uitmaken, maar ik kan me ook niet echt verheugen op de reacties/opmerkingen vanuit uit de vereniging.
Hoe zouden jullie dit aanpakken…?