hallo, het is best wel een lang verhaal en misschien is er niet echt iets dat jullie voor mij kunnen doen maar ik zou het toch apprecieren (of hoe schrijf je dit?) als jullie dit zouden lezen en jullie mening zouden geven, ik moest het ook gewoon even kwijt.
er is een jongen die ik al van het eerste leerjaar ken (zit nu in het 4de middelbaar) Wij zijn al eerder een hele tijd een koppel geweest maar toen heb ik het uitgemaakt. Hij is toen wel even kwaad geweest op mij maar kon niet kwaad blijven en begon uiteindelijk op msn al terug met mij te praten. Vanaf dit jaar zit ik weer bij hem in de klas en begonnen we ook daar met elkaar te praten. We werden weer steeds beter bevriend, ik kon alles tegen hem zeggen en hij ook alles tegen mij enzo, wij waren een beetje beste maatjes geworden. Midden oktober denk ik, bekende hij ineens dat hij weer verliefd op mij was, ik had dit al wel een tijdje door maar wist het niet echt zeker, dus hij vroeg om af te spreken enzo en vroeg ook of ik nog iets voor hem voelde, eerst wist ik het niet echt en twijfelde ik een beetje want ik voelde we IETS maar wist niet echt zeker wat dat was. Dus ik heb een tijdje getwijfeld en wij zijn toen naar de cinema geweest. Vanaf toen begon ik dus wel ECHT iet voor hem te voelen en dat heb ik hem ook gezegd, maar na een maand ofzo begon de verliefdheid dus weer wat weg te gaan ( we hadden in die tussentijd niet meer afgesproken omdat we geen tijd hadden door school) ik heb het hem verteld en hij was niet echt blij… logisch maarja sindsdien heb ik hem ng maar 2 keer kort even gesproken en ik mis hem echt ( als een vriend hé).
nog 2 bijkomende puntjes:
- zijn moeder is dit schooljaar gestorven en ik heb hem toen echt veel gesteund , veel meer en harder dan zijn andere vrienden. kan zijn verliefdheid misschien niet voortkomen uit dankbaarheid ofzo ? klinkt misschien wat dom maar zoiets kan gebeuren , niet ?
- een vriendin van hem was zich nogal veel aan het moeien en zei dat ik hem aan het lijntje hield door zoveel te twijfelen en nu dacht hij (toen ik zei dat ik niet meer op hem was) dat ik hem echt aan het lijntje had gehouden maar dat is niet waar, misschien lijkt het er wel op maar dat was helemaal niet mijn bedoeling en als dat zo is was het al helemaal niet bewust…
hij praat nu al meer dan een week niet meer tegen mij en ik vind dit wel erg omdat hij degene is aan wie ik alles kwijt kan, ik mis gewoon die gesprekken tussen ons en het lachen enzo . ik weet dat ik hem misschien meer tijd moet geven maar dat is zo moeilijk , ik mis hem , wil men beste maatje niet kwijt…
ik heb hem echt gekwetst en dat vind ik heel erg, dat wou ik dan ook niet doen maar ja , ik moet wel eerlijk zijn tegen hem. Het is ook al de tweede keer dat ik zijn hart breek ( en ga nu niet zeggen dat ik dramatisch doe want hij heeft zelf toegegeven dat zijn hart nu gebroken is , hij heeft zelfs geweent voor mij)
ik wacht nu eigenlijk tot hij weer iets zegt omdat ik ook niets wil forceren bij hem, moet ik misschien zelf toch maar iets zeggen of wat denken jullie?
