Nee, geen verhaal. Maar ik heb het zo in mijn hoofd zitten dat ik het even niet anders op kan schrijven.
Er zijn momenten die je leven - tenminste tijdelijk - op z’n kop zetten. Dat soort momenten dienen zich niet aan als je ze verwacht en laten meestal niet weten dat ze komen. Als het moment echter daar is, kun je het onvermijdelijk uit de weg gaan. Het is slikken en doorlopen. Of stilstaan.
Zo’n moment kwam voor mij vanochtend. De afgelopen twee dagen genoot ik van een korte vakantie. De ochtend had, voor zover ik weet, geen enkele hint gegeven voor de komst van een dergelijk moment. Op het grijze en druilerige weer na leek alles volstrekt normaal.
Aan het ontbijt hapte ik een broodje met jam weg en besprak met mijn moeder en haar vriend de plannen voor die dag. Mijn jongere zus speelde met haar telefoon, zoals meestal. “Ik weet zeker dat het papa is,” zei ze toen een blauw ledlampje op haar Blackberry oplichtte. Ik besteedde er geen aandacht aan, nam een slok van mijn koffie.
Mijn zusje vloekte. Ze tikte me aan, duwde de telefoon onder mijn neus.
“Sta op schiphol, maar het wordt een heel andere reis; [naam] en ik hebben gisteren besloten de relatie te beëindigen. Ik laat jullie weten als ik geland ben. Liefs.”
Mijn vader verbreekt de 3-jaar durende relatie met zijn vriendin. Zijn krengige, valse, gemene vriendin. Zijn krengige, valse, gemene vriendin waar hij twee kinderen mee heeft. Die samen nog niet eens 4 jaar oud zijn. Waar hij wettelijk de vader niet van is, en wij wettelijk niet de zussen. Maar biologisch gezien bloedverwanten, onvervalsbaar.
Mijn mond viel open, ik was geschokt. Zo geschokt, dat ik bijna moest lachen. Lachen, omdat je niet meer weet wat je moet doen. Omdat dit een bericht is wat je niet verwacht, iets wat terloops wordt gemeld als je vader voor een week op zakenreis gaat naar Amerika. Een smsbericht. Maar het staat er. En het is onuitwisbaar echt.
Sindsdien loop ik rond met een onbestemd soort buikpijn. Er spoken vragen door mijn hoofd, waar ik geen antwoord op weet en jij, als lezer, evenmin een antwoord op zal weten. Het hoe, het waarom en vooral; het wat nu. Want dit is nog niet klaar, zo veel is zeker.
Ik kan van niemand verwachten dat zij mij antwoord kunnen geven, behalve mijn vader. Hem kan ik niks vragen tot hij terug is uit Amerika volgende week, want ik heb zo het gevoel dat smsverkeer niet het medium is om dit soort dingen te bespreken.
Ik weet niet wat ik moet, ik krijg het maar niet uit mijn hoofd. Iemand enig idee hoe ik mijn gedachten kan verzetten? Goede raad is meer dan welkom.
[b]Kort gezegd draait het hierom:
Mijn vader heeft al meer dan drie jaar een vriendin. Die vriendin is vreselijk, vals, gemeen, naar en probeert alles om mijn zus en mij het leven zuur te maken. Het nare is dat mijn vader dat niet ziet en ook niet doorheeft. Sterker nog; alles wat misgaat is onze schuld. Hier zijn talloze voorbeelden van, maar die doen er nu niet toe.
Met die vriendin heeft hij twee kinderen gekregen, van 2 en van bijna 1. Het zijn dus mijn halfzussen, maar wettelijk gezien niet. Zijn vriendin heeft mijn vader niet als vader opgegeven bij de burgerlijke stand en wij zijn dus wettelijk geen familie. De reden hiervoor duurt te lang om uit te leggen.
Vanochtend smste mijn vader mijn zusje dat zij hun relatie hebben beëindigd. Verder niets. Het is een nare mededeling die me kippenvel bezorgt. Ik weet niet hoe het nu verdergaat en ik kan me ook geen voorstelling maken van hoe dit is. Ik krijg het niet uit mijn hoofd en ik weet ook niet hoe ik dat zou moeten. Of iemand enig idee heeft.[/b]