Oh meiden ik voel me zo rot zeg!
Met nieuwjaar heb ik het uitgemaakt met mijn vriend, en heb er nu al zo’n spijt van! We hadden al een jaar een relatie…
Ik heb dit gedaan omdat ik hem op straat (op stap) zag lopen met een ander meisje en opeens gingen ze stil staan in een straatje waar het leek dat ze gingen zoenen. Ik heb wel eens vaker ruzie met hem omdat hij altijd een beetje een flirter is, maar dit was echt de druppel. Nu jullie dit lezen denken jullie waarschijnlijk allemaal: ja goed toch, zou ik ook doen!
Maar het is zó moeilijk, want als hij zat is is hij gewoon totaal een ander persoon. Dat geeft hij zelf ook toe, dan wordt hij heel aanhankelijk en flirterig, maar hij stopt wel altijd bij een bepaald punt. maar bij mij is dat bepaalde punt al te ver eigenlijk. Vorig jaar bij nieuwjaar ging het ook al mis, en ik wilde dit jaar echt dat het goed ging, vandaar dat ik misschien zo overdreven gereageerd heb.
De volgende dag toen ik hem sprak, had hij er wel spijt van en hij kon het gewoon niet geloven en ik ook niet, omdat we echt zoiets moois hadden. Echt waar, het was helemaal perfect geweest als hij niet zo dom deed als hij zat is… Ik kan me niet voorstellen dat er iemand anders is op deze aarde die me zo goed begrijpt en waar ik het zo goed mee kan vinden als met hem… we hebben samen ook al zo veel meegemaakt…
Daarom begin ik nu steeds meer te twijfelen. Al mijn vriendinnen kennen hem alleen van als hij zat is op stap, dus vinden het hartstikke goed dat ik het uitgemaakt heb. Maarja, zijn vrienden vinden het natuurlijk net zo stom dat ik het uitgemaakt heb. Ik voel me er echt zo rot over, ik weet dat hij superveel van mij houdt en ik ook van hem, dus laat ik nu gewoon de liefde van mijn leven lopen door zoiets? klinkt allemaal heel dramatisch haha, maar zo voelt het echt!
Misschien waren het ook de spanningen van dat hij een half jaar naar Australië gaat, dat ik zoiets had van als het nu al niet goed gaat, hoe moet het dan over een maand als hij naar Australië gaat?
De dag na nieuwjaar zei hij dat hij hoopte dat het nog goed kwam en dat we blijven afspreken omdat we toch niet zonder elkaar konden. Toen dacht ik nog, het is toch niet voor niks uit? Maar nu begin ik er zo’n spijt van te krijgen, ik kan echt niet zonder hem! En nu begin ik het idee te krijgen dat hij door zijn vrienden mijn actie een beetje stom vond en hij nu denkt: tja laat maar…
Pffff lang verhaal, wat vinden jullie?
Woensdag spreken we trouwens nog af om elkaar op te vrolijken en het er goed over te hebben…