Hallo allemaal.
Ik wil wat aan jullie kwijt waar ik al behoorlijk een tijdje mee zit.
Ik ben 19 jaar en woon thuis bij mijn ouders en twee oudere broers. Ik heb niet de makkelijkste jeugd gehad maar ook niet de hele vervelendste. Op de basisschool werd ik erg gepest etc. Voor mijn gevoel begrepen mijn ouders mij nooit en dat was erg frustrerend. Ze werden boos op dingen wat ik gewoon lief had bedoeld en ik werd vaak geslagen. Mijn broers werden nooit geslagen, wat ik raar vond want zij zijn natuurlijk ook wel eens vervelend. Mijn vader zei ‘Omdat die niet zo vervelend zijn als jij’
Hierdoor voelde ik me altijd de underdog in huis.
In november 2011 kwam mijn oma in het ziekenhuis terecht. Haar zoon, mijn oom dus, is gehandicapt en woonde altijd al bij haar. Omdat mijn oma in het ziekenhuis lag, kwam mijn oom tijdelijk bij ons te wonen.
Helaas overleed mijn oma in december en mijn oom ging niet meer uit ons huis. Dit was ontzettend frustrerend voor mij. Mijn oom heeft downsyndroom, diabetespatient en is epeleptisch. Hij kan dus absoluut niet voor zichzelf zorgen.
Al vanaf het eerste moment merkte ik en wist ik gewoon dat hij boven mij en mijn broers zou komen te staan. In ieder geval boven mij. En dat werd ook al snel duidelijk. Hij mag wel gehandicapt zijn maar is echt niet dom. Hij heeft een paar keer aan mijn billen gezeten en kwam wel eens stiekem op mijn kamer gluren als ik daar was. Ik heb dit mijn ouders verteld en hebben er niks aan gedaan. Want ja, hij is gehandicapt dus hij mag dat. Al weet hij dondersgoed waar hij mee bezig is.
Altijd draait het nu gewoon om hem. Hij hoeft werkelijk niks te doen in huis, terwijl er niks mis is met zijn handen. Er wordt hem telkens drinken voorgeschoteld en zijn ontbijtje staat nog elke dag klaar als hij beneden komt, ook al kan hij dat heel goed zelf.
Mijn ouders hebben ook nooit tijd voor mij want mijn oom kan geen moment van de dag alleen zijn dus mijn moeder zit aan het huis gekluisterd. Wat mij ook frustreert is als ik thuis kom dat mn moeder niet eens kijkt en misschien net ‘hoi’ zei. En als mijn oom thuis komt van een dagbesteding (waar hij af en toe heen gaat) dan is het ‘Heeeee jongen hoe is het??? was het leuk?? wat heb je gedaan?’ en pakt mn mobiel meteen een glas drinken voor hem.
Hierdoor heb ik nog vaker ruzie met mijn ouders dan vroeger. Ik ben vaak samen met mijn vriend met mijn ouders gaan praten maar dit heeft niet geholpen. Mijn vriend heeft me ook s’avonds een paar keer opgehaald omdat ik zo naar beneden gehaald werd hier en ik het even niet meer aankon.
Dit is nu al bijna 2 jaar zo en ik weet gewoon niet meer wat ik moet doen. Ik kan ook absoluut niet op mezelf gaan wonen