Hoi meiden,
Een jaar geleden had ik een jongen leren kennen waar ik heel veel mee sprak en zag, en elke avond belde met elkaar tot diep in de nacht waardoor ik dus ook problemen op school kreeg,
Maar, ik begon echt verliefd te worden op hem, veel gevoelens enzo, soms als we ruzie hadden en ik hem had verwijderd op ping (wilde ik niet, maar zo probeerde ik hem het te laten beseffen waardoor hij me belde en sorry zei etc) dan had ik gewoon letterlijk hartpijn.
Ik was bij zijn thuis geweest, heb zijn ouders en zusje ontmoet enzo, en we hebben gewoon op z’n kamer gezeten en “gekroelt” met elkaar, ik werd onderhand verslaafd aan zijn kusjes om het zo te zeggen, en alles aan hem, hij kleedde me gewoon om voor mijn neus terwijl z’n moeder ook binnen kwam, zo “close” leek het allemaal al voor mij, niet op een vieze manier haha :p, ik hielp hem met kleding uitzoeken etc etc, echt heel leuk allemaal.
We liepen hand in hand gewoon in z’n stad, was zijn nichtje ook tegen gekomen,
MAAR
Er waren hiervoor al problemen, op zijn hyves was ik erachter gekomen dat die dus met nog een meisje “bezig” was, nou mijn hartpijn werd ZO EN ZO ERG. Niet normaal. Dat meisje had me toen een bericht gestuurd en we hadden gepraat enzo, en hij wist hiervan. Toen had hij me zovaak gebeld en “getwitterd” en zoveel dingen, we woonde ver van elkaar, maar anyways, hij koos voor mij zei die en dat meisje zei dat ook ofzo dat hij zei dat hij voor mij ging.
Nou, oké. Goedzo.
Na dit alles, bleek dattie toch nog met der was en dat meisje dus loog…
Dit is nu dus al meer dan een half jaar geleden,
Maar elke keer als ik een jongen spreek, probeer ik zijn eigenschappen te vinden in die jongen, is niet goed ik weet het, maar ik was echt verliefd al…
En op dit moment krijg ik gewoon die oude gevoelens weer terug, zucht.
Ik was vandaag ook in de stad en dacht gewoon sérieus dat ik hem zag staan.
Daarom denk ik er vandaag ook zo super veel over.
Ik weet niet wat ik moet doen.
Ik hoef niet meer om hem te huilen gelukkig ofzo, maar die gevoelens komen steeds terug en ik word er gewoon verward van en soms krijg ik dat gevoel van gemis op een of andere manier terwijl die niet goed voor me was geweest, nooit gewoon.
Ik haat het idee, dat ik gewoon elke keer naar een jongen zoek die op HÉM lijkt, qua uiterlijk en doen en laten, terwijl ik weet dat hij niet goed was voor me…
Aub heeft iemand tips? Ik kan er echt niet tegen dat hij nog steeds in m’n hoofd zit terwijl ik hem van alles verwijderd heb letterlijk en hem toch niet zal zien aangezien die een uur van mij woont…
Ik had mezelf eigenlijk voorgenomen om niet over hem te praten, maar sinds ik hem vanmiddag dacht te zien, moest ik gewoon “hulp” zoeken… of hoe je het ook wilt noemen…
Sorry voor het lange verhaal maar ik zit er echt mee… Xx