Gisteren zou ik eigenlijk een date hebben met een jongen die ik tijdens mijn werk heb leren kennen. Alleen hij woont heel ver weg, was ook puur toeval dat hij op stap was waar ik werk. We hebben nu ongeveer twee maanden een super leuk contact gehad en hadden besloten om af te spreken. Maar de laatste tijd was hij wat stiller en niet echt enthousiast dus ik was al bang dat hij niet wilde. Ik heb het er met hem over gehad omdat, of ik miss toch niet echt het meisje ben dat hij voor ogen had blabla. En hij zei dat dat het was.
Vond ik natuurlijk kut om te horen, maar het was nou eenmaal zo. Ik vond het wel een beetje raar want hij was speciaal voor mij gestopt met roken twee dagen ervoor en ineens wilde hij niet meer.
Nu vroeg ik gister of het voor hem een opluchting was dat we niet afgesproken hadden. Zou dat best kunnen begrijpen namelijk. Hij zei dat het eigenlijk helemaal geen opluchting was en enorm baalde. Toen hebben we het er nog over gehad en hij gaf toe dat hij het gewoon enorm eng vond om met me af te spreken. Omdat we elkaar maar 1x in de kroeg ontmoet hadden. Hij was bang dat hij niet wist wat hij moest zeggen en doen.
Maarja nu komt het…ik wil best even op hem wachten, want hij zegt dat hij zal proberen om zich erover heen te zetten. Maar van de andere kant denk ik weer, het is voor hem wel heel makkelijk om mij te laten wachten en vervolgens alsnog af te zeggen. Ook al ligt het blijkbaar niet aan mij, mijn vertrouwen is best wel geschaadt nu en ik weet echt niet meer of ik gewoon verstandig moet zijn of mijn hart moet volgen??
Sorry voor de lange uitleg.