Als een gek ren ik door de straat. Het is donker en zonder mijn lenzen kan ik de straatnamen niet lezen. Ik vraag me af waar ik ben. Buiten adem sla ik linksaf en verschuil me achter een grote verhuiswagen. Hij zit achter me aan. Dirk. Grote Dirk met zijn veel te zware stem en zijn brede schouders. Hij heeft handen waar je de rillingen van krijgt door er alleen maar naar te kijken. Ik laat mezelf zakken op de koude grond achter een van de grote wielen en hou me gedeisd. Hij mag me niet vinden. Ik probeer rustig te ademen maar het lukt niet. Mijn hart gaat als een gek tekeer. Als hij me vindt dan is het afgelopen met me. Hij gaat me vermoorden, dat weet ik zeker. Ik hoor voetstappen die steeds dichterbij komen. “Lynnetje, waarom verstop je je voor papa? Vind je mij niet meer lief? Daar dacht je gisteravond toch wel heel anders over”. Hij is er, hij is hier. Enkele meters van mij verwijderd loopt mijn gestoorde ex-vriend met een groot vleesmes op zak waarmee hij mij van het leven wil beroven. Ik beweeg één voet en sta op zonder ook maar een kick te geven. Langzaam sluip ik naar de achterkant van de verhuiswagen. Om te voorkomen dat hij mijn voeten ziet blijf ik staan aan de achterkant van het wiel. Ik voel zijn aanwezigheid. Ik steek mijn hoofd een klein stukje uit en zie hem staan in het licht van de lantaarnpaal met zijn rug naar mij toe. Hij heeft het mes in zijn rechterhand en in zijn linkerhand iets dat licht geeft, zijn telefoon. Hij kijkt naar links en naar rechts en wil zich net omdraaien. Vlug trek ik mijn hoofd terug. De voetstappen komen dichterbij en ik sluip langzaam naar de andere kant van de vrachtwagen. “Lynnetje…” hoor ik alweer. “Ik weet dat je hier zit. Achter deze grote, brede wagen.” Hij komt steeds dichterbij en blijft dan staan. Ik hoor gerommel met sleutels maar geen voetstappen…
Dit doet me echt heel erg ergens aan denken. Sowieso alleen de naam Dirk al (: Verder! Spannend.
verder