hey iedereen,
Ik zit denk ik met een probleem. Ik heb namelijk geen medeleven… Ik huil niet om de dingen waarover je zou moeten huilen (dode familieleden, uitgebluste vriendschappen etc) en ik kan moeilijk inschatten wat erg is, en wat niet.
Iemand ervaring of 'tzelfde probleem?
Iemand?
geen empathisch vermogen?
Hmmm ik heb dit om eerlijk te zijn niet echt vaker gehoord. Je hoort wel vaker van mensen die té veel empathie hebben maar niet gauw van mensen die het te weinig hebben. (Ik ken het alleen bij bepaalde stoornissen zoals autisme, maar daar staat het natuurlijk totaal los van.)
Misschien heb je hier iets aan?
http://www.psychologiemagazine.nl/web/Artikelpagina/Ik-weet-niet-hoe-ik-empathisch-kan-zijn.htm
En misschien kun je je een beetje inlezen op het gebied van lichaamstaal? Als je signalen leert herkennen zijn mensen een stuk makkelijk te ‘lezen’. (;
-
Ik heb juist een te sterk empathisch vermogen dus ik kan je niet helpen. Up voor jou dus.
Ik doe wel mijn best om te doen alsof ik iets erg vind maar vaak doe ik het op het verkeerde moment waardoor mensen denken dat ik spot oid. Ik kijk nu vooral naar wat mensen erg vinden en wat erg wordt gevonden door de meeste of juist niet en het lukt wel denk ik :’) klinkt heel stom maar ik zou niet weten hoe ik het anders moet aanpakken
En toch zit ik hier best mee…
oh hoor je te huilen als vriendschappen over zijn? :’)
ik heb dan altijd zoiets van oke shit happens
Als ik ijk naar de link die net gepost was door iemand, bij mij begint het probleem hier eigenlijk:
“Je verdiept jullie gespreksvoering, je vraagt door als jou iets niet duidelijk is, je laat zien dat je geïnteresseerd bent, dat je méér wilt weten.”
Ik ben bijna nooit geïnteresseerd. Ik heb een soort van eigen leven en alleen de dingen die daarmee te maken hebben kunnen mijn aandacht trekken. Klinkt heel egoïstisch en dat ben ik niet, denk ik. Maar heel veel dingen van anderen kunnen me niet heel veel schelen.
pff ik herken mezelf zo erg in jou, alleen ben ik wel degelijk geïnteresseerd tijdens 't gesprek en wanneer ik 't verhaal dan heb gehoord denk ik ‘oke’.
Ik herken me er wel in. Maar sinds ik de pil slik (met die extra hormonen en rommel), begint dat vermogen er wel te komen. Ik bedoel, ik zat te janken bij films waar ik normaal gesproken nooit voor jankte. Maar dat medeleven is nog steeds op een laag pitje. Volgens mij heeft het ook dat iets te maken met hoe ik in het leven sta. Ik meer een hersenpersoon dan een hartpersoon (niets tegen hartpersonen), maar ik ben gewoon hard voor mensen, en een doemdenkertje. Maar als iemand zijn moeder in het ziekenhuis ligt, vind ik het wel erg, maar ik ga niet spontaan beginnen mee te huilen of zo overbezorgd te zijn. Ik zwijg en ga gewoon door met mijn leven.
Dit heb ik ook. Heel erg.
-
Doet het je ook niks als iemand die je dierbaar is zich heel rot voelt of iets ergs meemaakt? Dat je er niet om huilt betekent voor mij niet zo zeer dat iemand niet mee leeft 
Ook altijd. Iemand vraagt of het goed met je gaat. Nouja heel leuk en aardig, maar dan ben je eigenlijk verplicht om te vragen; “En met jou?” Maar dat is wel het laatste waar ik me mee bezig houd. Of gewoon interesse in iemand tonen. Wat diegene doet, hoe het thuis gaat of weet ik veel wat. Ik vraag het ook maar nooit. (Behalve maar het verplichte: En met jou?). Het ‘irritante’ vind ik dat het van je verwacht word dat je interesse toont. Zo niet, krijg je commentaar/ruzie. Reageer je ergens op zoals jij er over denk…ook. Reageer je hoe je ‘hoort’ te reageren (medelevend), lieg je. Ik vind het soms best lastig om te kiezen tussen die dingen.
Dit heb ik ook, heel erg. Soms heb ik zelfs dat ik begin te glimlachen als ik iets ergs hoor, en dat doe ik dan niet expres, maar dat gebeurd gewoon, en dat vind ik echt verschrikkelijk want dat slaat natuurlijk helemaal nergens op.
En ik heb inderdaad ook heel erg wat IKWILGEENNAAM zegt, ik ben zo geïnteresseerd als een blok hout. Ik kan me echt niet interesseren in het lief en leed van andere mensen.
Ja, ik heb dat ook echt heel erg. Mijn vader moest laatst naar het ziekenhuis, en ik wist dat hij daar naartoe ging dus toen hij 's ochtends thuis was vroeg hij of ik wel wist waarom hij thuis was, dus ik zei ‘ja, je moet naar het ziekenhuis’, maar verder vragen waarom hij naar het ziekenhuis moest of 's avonds hoe het in het ziekenhuis was gegaan, nah, dat komt dan gewoon ook niet in me op om te vragen.