Gisteren las ik het stukje ‘Daten Zonder Rampen’ en vond het vrij vermakelijk. De schrijfster heeft het leuk verwoord en op een jeugdige manier beschreven. Maar toch vond ik het verhaal op sommige punten enorm oppervlakkig.
Wij meisjes zijn opgevoed met Sneeuwitje, Leonardo Dicaprio en Johnny Depp:
Een prins op het witte paard met een knap koppie en goede manieren, of een lekkere gespierde hunk die je overal tegen kan beschermen.
Niet gek dus dat ons eisen lijstje steeds beknopter en langer wordt.
-Hij moet langer zijn dan mij
-Hij moet sporten
-Hij moet slim zijn
-Hij moet een tattoo
-Hij mag geen meisjes vrienden
-Hij moet geen nerd zijn
-Hij moet een goede opleiding hebben
-Hij mag niet naar zweet ruiken
-Hij mag geen boer laten
En ga zo maar door. We zijn zo kieskeurig dat het niet gek is als je dates stuk voor stuk een ramp waren.
“Hij had etensresten op zijn gezicht.”
“Hij had lelijke schoenen aan.”
Al die kleine dingen waar we op letten zijn veel belangrijker dan zijn verliefde blik, zijn schattige gestamel en zijn best grote biceps.
Kijk verder dan je neus lang is!
Ik heb nu een Duitse vriend, terwijl ik vroeger al moest kotsen bij het idee van lederhosen, curryworsten en bergbeklimmen. Ik vond het ook niet zo heel tof toen hij toch géén Britse sexy uitwisselingsstudent bleek te zijn. En hij had vreselijke afgetrapte Nikey’s aan. Nog maar te zwijgen over zijn ongeschoren gezicht. De eerste 5 minuten wilde ik het liefst gillend wegrennen, maar toen zag ik na een tijdje dat hij een heel mooie lach had. En sexy turquoise ogen. Hij maakte me aan het lachen, was slim en nu zijn we bijna 3 maanden samen.
Je hoeft echt niet tegen iedereen ‘ja’ te zeggen, want zo kom je natuurlijk desperate over en word je ook niet gelukkig. Maar die jongen met die mayonaise vlek op zijn kin, kan stiekem prachtig gitaar spelen. En die jongen van ‘maar’ 1.62 heeft misschien een heerlijk six pack verstopt.
Geef liefde een kans!
