Hoi iedereen,
Ik moet even mijn hart luchten, en kan ook wel wat tips gebruiken. Ik heb namelijk gebroken met mijn ‘beste’ vriendin.
2,5 jaar lang beschouwde ik haar als mijn beste vriendin. We hadden lol om dingen als geen ander, dachten vaak hetzelfde en qua karakters vulden we elkaar ook goed aan. Ik ben zelfs nog met haar op vakantie geweest dit jaar, wat (voor mij) erg goed geslaagd was.
Echter, mijn vriendin zit niet lekker in haar vel. Ze heeft enkele tegenslagen gehad de afgelopen maanden en het loopt niet zoals ze het wil. Dit reageerde ze vaak af op mij en haar vriend, waarschijnlijk omdat wij haar het best kenden. Vaak was dit in de vorm van negeren of boos en chagerijnig doen. Dit deed me altijd veel pijn, omdat het vaak uit het niets kwam en ik haar alleen maar wilde helpen. Op die momenten begon ik me dan ook af te vragen of onze vriendschap wel zo goed was.
Ze is ook een trots persoon, dus zij kwam nooit naar mij toe om haar excuses aan te bieden, terwijl ze wist dat ze fout zat. Bellen had geen zin, berichtjes op whatsapp negeerde ze compleet. Ik heb haar zelfs een keer opgezocht omdat ik het zo zat was. Het eindigde in een schreeuwende ruzie, waarna we beiden moesten huilen en het weer een soort van goed kwam. Waar het over ging? Ik weet het zelf nieteens meer. Volgens mij vond ze het raar dat ik van haar verwachtte dat ze mij iets terugstuurde op whatsapp, ‘want zo doet ze bij al haar vriendinnen en ik moest maar gewoon wachten’.
Afgelopen week barstte de bom voor mij. We zouden samen op stap gaan, en vrijwel alles was al afgesproken. Opeens zegt ze op whatsapp ’ ik heb geen fucking zin meer’ en ze blokkeert me vervolgens anderhalve dag. Ik wist niet wat er aan de hand was, want ik had niks geks gezegd of wat dan ook. Paar dagen later vroeg ik haar waarom ze niet gewoon even af had kunnen zeggen op een nette manier, dan was ik ook niet boos geweest. Maar ‘ik moest het maar accepteren’.
Omdat ik wist dat ze toch niet haar excuses zou aanbieden heb ik er maar weer overheen gepraat. Had ik niet moeten doen, maar ik kan gewoon niet tegen zulke situaties. De druppel kwam vandaag, want we hadden een tijdje geleden afgesproken dat we allebei een tattoo laten zetten omdat we het eng vinden om alleen te gaan. Dit blijkt ze nu met een andere vriendin gedaan te hebben, iemand met wie ze de laatste tijd opeens heel veel optrekt, terwijl ze dat meisje op vakantie nog zwart aan het maken was. Die streek vond ik zo achterbaks, dat ik besloot om er een punt achter te zetten.
Ik wil geen vriendin zijn met iemand die me alleen nodig heeft als het haar uitkomt, en die al haar frustraties op mij uit. Ik ben er graag voor haar, ze mag me alles vertellen, maar mij niet gebruiken als bokszak bij wijze van.
Helaas heb ik buiten haar geen andere hechte vriendinnen die ik wekelijks zie. Ik heb ze wel, maar ze wonen te ver weg of zijn te druk bezig met werk en andere vriendinnen enzo. Ik heb wel een vriend, wat gelukkig een groot deel van de eenzaamheid wegneemt. Maar toch, om opeens je beste vriendin kwijt te zijn is heel vreemd. Daarbij ben ik ook snel bang dat ik mijn vriend claim omdat ik niet veel mensen heb om 's avonds een drankje mee te doen oid. Hij heeft een grote vriendengroep, dus ik wil hem ook niet van z’n vrienden afhouden.
Volgend jaar start ik met een nieuwe opleiding, dus hopelijk tref ik daar leuke, nieuwe mensen. Ook heb ik net drie weken een nieuwe baan, waar ik ook veel mensen leer kennen. Ik heb er ook het volste vertrouwen in dat het weer goedkomt, maar voor nu is die leegte wel rot.
Sorry voor het lange verhaal, ik waardeer het ontzettend als je het helemaal gelezen hebt!
Iemand een soortgelijke ervaring gehad, nog tips om er mee om te gaan?
Thanks!