Fuck reality!

Lifestyle
#1

Ik ben zo dood ongelukkig de laatste tijd. Niets gaat meer goed. Op school gaat het super slecht. Ik ben niet tevreden met de vriendschappen waar ik nu in zit. En heb ook veel problemen met m’n zelfvertrouwen. En dat het bij de puberteit hoort weet ik wel… Maar ik ben écht heel erg depressief ervan. Ik heb m’n leven gewoon niet meer op de rails.

Hier wat voorbeelden:

Liefde
Geen één jongen heeft ooit laten blijken iets in mij te zien. Ik heb niet eens jongens vrienden op één na dan, waar ik heel soms mee praat. Dus niet echt een vriend. Maar ik heb zoveel behoefte aan liefde. Maar de jongens waar ik op val, vallen niet op mij.

School
School gaat gewoon het hele jaar al fucked up! Allemaal onvoldoendes en ik heb totaal geen motivatie meer en ik sta contstant onder druk. En het stomme is dat ik een of andere blokkade heb waardoor ik gewoon het ook niet kan verbeteren.


Vrienden
Ik heb een beste vriendin waaraan ik nu begin te twijfelen en een goede vriendin op school waar ik me dood aan irriteer (ze is van een lief meisje naar een beetje verwaand gegaan).

Familie
Ik ben totaal niet close met m’n familie. Echt we doen néver wat samen en alles wat m’n zus doet is geweldig. Zij wordt ook voor alles gevraagd en wat ik doe word niet eens opgemerkt.

Conclusie: ik voel me zwaar kut. Niets gaat zoals ik het wil en daarbij heb ik ook een hekel aan mezelf. Wat moet ik in godsnaam doen want dit kan zo niet langer meer! :’(

#2

Met je ouders praten!

#3

tjaa…
weet niet soms heb je wel eens van die tijden,
niet dat dit je helpt, maar zou zeggen; gewoon door gaan!
wens je veel geluk, (a)

#4

Ja maar we hebben het er al weleens over gehad. Maar ik ben dus geadopteerd en ik heb dus niet zegmaar echt eigenschappen van hun en ik ben dus compleet anders als de rest van m’n familie waardoor ik 90 procent van de tijd op m’n kamer zit. En ik voel me ook super kut dat ik niet de familie heb die ik zou willen.

Mijn droomfamilie is zo’n familie waarin er veel gezelligheid en liefde is en waarin je alles met elkaar kunt bespreken. Maar mijn ouders zijn niet zulke mensen.

#5

Probeer je te focussen op de goede dingen. Want je kan al alle nare dingen opnoemen.
(ik zeg nu alleen maar wat mijn mentor tegen mij zei)

#6

Ja oke. Maar opzich zit er niet echt een positieve kant aan. En begrijp me niet verkeerd: ik ben absoluut een optimist! Maar op dit moment gaat het gewoon echt kut.

#7

Oké, dit heb ik ook een beetje.
Ik heb er met m’n moeder overgepraat. En mijn moeder zei hetzelfde als de mentor hierboven. Je moet niet telkens nadenken over de negatieve dingen, maar de leuke dingen.

Je hoort je niet te irriteren aan je vriendin. Misschien tijd voor een nieuwe?

#8

Je maakt je eigen geluk he…

Je kunt nieuwe vriendinnen zoeken, tijd doorbrengen met je familie, uitgaan en jongens ontmoeten, je concentreren op school? Als je niks doet, worden dingen meestal helaas niet uit zichzelf beter.

#9

Zo dit is echt herkenbaar!
Ik doe wel dingen met m’n familie op zich, maar ik val er altijd buiten want ik heb 2 oudere zussen zijn natuurlijk helemaal geweldig want ze studeren rechten en spelen in dat en dat toneelstuk en zijn kampioen met hun team in die en die sport… en het zijn zulke leuke meiden! Dat zegt dus echt iedereen, ik word er gek van.
De jongens die ik leuk vond vielen opeens op m’n zussen,
en anders probeerden ze wel via mij met m’n zussen of vriendinnen in contact te komen. Met school gaat het ook super slecht.
En met vriendinnen… tsja. Ik probeer het wel hoor, maar
eigenlijk zijn het nou niet echt vriendinnen die je alles toe kunt vertrouwen en die je steunen.

Ik heb dus niet echt tips voor je, maar ga niet bij de pakken neerzitten!
Probeer een nieuwe hobby te vinden (of stort je op de oude) en probeer meer gewoon te praten (kletsen) met je familie.
Hou eens een meidenavondje met je vriendinnen!
Okee, misschien verandert het niks aan de situatie, maar iedereen heeft daar wel een behoefte aan.

#10

Sinds wanneer heb je dit? Misschien is het wel een winterdip. Heb ik ook last van gehad.
Wat je eraan kunt doen, moeilijk. Genieten van de kleine dingen. Niet alleen nadenken bij het negatieve. Er zijn vast wel positieve dingen!

Een vriend komt echt nog wel, dat weet ik zeker. School komt echt wel goed, heb vertrouwen, probeer gemotiveerd te blijven/worden, ook al is dat moeilijk.

Weetje, ik herken me echt precies in jou. Ik had vorig jaar ook zo’n jaar, ik stond op t laatst 10 manco’s. Ik voelde me er alleen maar rotter door. En dan haalde ik weer onvoldoendes. Je raakt in een vicieuze cirkel, en die moet je doorbreken. :slightly_smiling_face:
En dat is moeilijk, dat kost tijd, maar als je het wilt en er in gelooft, dan komt het echt goed!

Vertrouw op jezelf en op je kunnen, dat is het belangrijkste.
Je mag me altijd noten!

#11

Omg! Je bent pas 13! Ik ben 16 en heb precies het zelfde! Gewoon rustig wachten :slightly_smiling_face: Die ‘ene’ komt echt wel :wink:
En verder… Als ik me zo voel (geloof me… Ik voel me echt soms…) Maar dan moet ik gewoon huilen (waarschijnlijk vanwege de hormonen enzo…) En dan kan ik gewoon niet slapen en moet met mijn ma praten. Misschien helpt dat ook bij jou. Ik weet dat je geadopteerd bent, maar dan begin je zo van… Mam, ik heb je nodig (of iets in die richting)
En qua vrienden heb ik er 2. 1 heel erg goede en 1 gewoon een vriendin. Ik zie (meestal) mijn beste vriendin 1x in de week (tijdens het sporten) en de ander… 1x in de maand ofzo. Op school zit ik meestal alleen, of bij iemand die ik niet echt mag.
Ik weet dat je hier niet echt iets aan hebt. Maar gewoon doorzetten, praten (met je ma of anders met iemand op school die je in vertrouwen kan nemen) Dat is echt slim om te doen.

#12

Ik herken je verhaal, en ik denk dat meerdere het herkennen. Maar als ik dat heb, dan vraag ik me altijd af: Heb ik nou serieus problemen die niet uit de wereld geholpen kunnen worden? Heb ik het echt zo slecht? Ik zeg niet dat je zelfmedelijden hebt, maar probeer dingen op te lossen i.p.v. te blijven denken dat je zo ongelukkig bent. En probeer positief te blijven, naarmate je blijft herhalen in je hoofd dat je bij wijze van niet gelukkig bent, dat niemand je ziet staan en dat niemand om je geeft dan ga je dat ook echt geloven, en dat ga je dan weer uitstralen. Wat jongens betreft, het is jammer dat jongens je niet echt zien staan en zo, maar als jij overkomt als een vrolijk, leuk en gezellig persoon komt de jongen voor jou ook echt wel. Vriendschappen moet je opbouwen. Het is niet belangrijk om heel erg veel vriendinnen te hebben, maar als jij sociaal bent, je open stelt voor anderen en laat zien dat je lol kan maken en ook te vertrouwen bent bouw jij vanzelf vriendschappen op. En wie zegt dat die beste vriendin toch niet zo’n fijne vriendin is? Misschien bekijk je alles nu negatief. Zelfvertrouwen moet je ook opbouwen. Zeg tegen jezelf dat je er mag zijn! Qua school is het ook wel logisch, als je niet je best doet en niet gemotiveerd bent zullen de resultaten ook niet zo denderend zijn. Probeer je toch een beetje op school te focussen, probeer je best te doen en je problemen een beetje van je af te zetten. School is belangrijk! Verder moet je ook ontspanning zoeken, ga op een leuke sport, ga eens wandelen met je hond, neem een lang, uitgebreid bad en neem sowieso veel nachtrust. Dat voorkomt stress en daarvan wordt je ook vrolijker. En je familie, waarschijnlijk heb je alleen het idee dat je zus alles beter kan doen maar is dat helemaal niet zo. Het is heel vervelend dat voor jouw idee je ouders niet zo close met je zijn. Maar het kan ook van jouw kant komen. Als jij 's avonds gezellig eens beneden komt zitten i.p.v. altijd en eeuwig op je kamer zullen je ouders dat ook leuk vinden. Of moeten ze naar jouw kamer komen? Be optimistic!

nòòòg langer.

#13

Ja! Daar had ik (tijdens natuurkunde (A) ) iets over gehoord! Dat komt omdat je dan te weinig licht ziet. De zon is pas rond 9 uur op en al om 5 uur weg. Als je dan een felle lamp bij je houdt (gewoon bij zitten :stuck_out_tongue:) Dan is het meteen iets minder. Maar dan moet het wel een winterdip zijn

#14

Iedereen heeft hier wel eens last van, probeer het niet te laten winnen. Denk gewoon: Ik leef vandaag. Gister is gister, daar is niks meer aan te doen. Ik kan vandaag verneuken door chagrijnig en verdrietig te zijn, waar ik niks mee opschiet omdat het nou eenmaal niks veranderd, of ik ga lekker vrolijk denken. Wat komt, komt en wat niet komt, komt niet. Ga niet stressen op de toekomst, want die kan je niet voorspellen. Dat werkt echt als je het ook ECHT gelooft (zie, echt probeert). Alles komt nog wel en er onzeker over worden is alleen maar verspilling van je leven, want je leeft één keer. Daar komt bij dat je er morgen misschien weer heel anders over nadenkt.

#15

Praat er heel veel over is mn enige advies.

#16

Nou een winterdip is het zeker niet. Het is al 2 jaar aan de gang maar nu heeft het z’n diepte punt zegmaar bereikt.

Maar jullie hebben wel gelijk! In m’n problemen blijven hangen heeft ook inderdaad geen zin. Maar ik zit zo vol met vragen en ik weet niet waar ik ze allemaal moet stellen en ik probeer alles goed te doen, maar juist omdat ik dat zo hard probeer gaat alles verkeerd! Ik moet gewoon mezelf zijn, maar wie ben ik eigenlijk? Ik moet m’n best doen op school, maar waarom doe ik dat dan niet? Ik moet niet zoveel geven om de meningen van anderen, maar waarom doe ik dat dan wel?

Het is zó irritant. Ik ben zo in de war. Maar ik zal jullie adviezen opvolgen en kijken of het helpt! In ieder geval bedankt voor jullie begrip!

#17

Meis,
Het is vallen & opstaan. Het is een periode, en het is heel kut, maar uit je verhaal duurt het volgens mij al best wel lang.
Ik heb dit een tijdje geleden ook gehad, en dan trek je je soort terug en leef je meer in je eigen wereldje. Vaak zie je dan ook wie je echte vrienden zijn en wie je laten vallen. Gelukkig waren die van mij er echt voor me, en bij een vriendin&vriend heb ik toen zitten uitjanken.
Praat er met mensen over, hoe moeilijk het ook is. Praat er is goed met je moeder over, en jank lekker uit, dat helpt zooo he :ok_woman:
Ken je je biologische ouders? Want is het anders niet dat je daar ook naar verlangd?
Succes :sob::muscle:

  • Sorry, ik lees net dat dit al heel lang duurt.
#18

Nee ik ken ze niet. Ik ben ter vondeling gelegd (ik ben geboren in Ethiopië, Afrika) omdat m’n biologische moeder niet voor mij kon zorgen. Daarna heb ik twee weeshuizen gezeten en toen ben ik in Nederland gekomen.

Dit is wat ik allemaal weet van verhalen. Ik was zelf toen 1 dus ik kan het me allemaal niet herinneren. Maar soms verlang ik er wel naar om m’n ouders te zien en ze te vertellen hoe dankbaar ik ze ben dat ze mij ter vondeling hebben gelegd. Anders had het misschien heel fout met me kunnen aflopen.

#19

Kun je het daar niet is met je ouders over hebben? Alhoewel, het is voor jou natuurlijk geen doen, maar je hebt er wel programma’s voor toch? Maar ik weet niet of dat nou alles is…

#20

Praat met je ouders, inderdaad. Dat heb je al gedaan las ik, maar misschien kun je ze gewoon vertellen dat je niet lekker in je vel zit. Dat je weet dat je heel anders dan zij bent omdat je geadopteerd bent, maar dat je wel graag gewoon een goede band met ze wilt hebben. En dat je het idee hebt dat je anders behandeld wordt, ik bedoel, zeg gewoon wat er op je hart ligt. Ze gaan heus niet boos worden als je zegt dat je het niet kwaad bedoelt, het zijn toch je ouders die er altijd voor je zullen zijn.
In ieder geval heel veel succes!