Proloog
Ana, zo stelde ze zich voor, zo mocht ik mijn nieuwe beste vriendin noemen.
Vijf jaar terug, op mijn 12e kwam Ana in mijn leven. Op school had ik niet veel vriendinnen, ik ging wel goed met iedereen om, maar meer ook niet.
Toen ik naar de 2e klas ging, kwam er veel verandering in, ik had ineens veel vriendinnen. Maar geen van hen noemde ik tot mijn beste vriendin, dat kon niet had Ana mij verteld. Ze zei dat je maar één beste vriendin kon hebben
waarom klik je dan op deze topic ?!
ben benieuwd!
Het was een fragmentje en ik wou alleen kijken of er misschien mensen waren die zo iets wel interesant vinden want dan ga ik er mee verder 
Reageer dan niet. Hier heeft de topicstarter vrijwel niets aan.
@ TS, misschien moet je wat meer posten? Kunnen we het wat beter beoordelen.
Als je iets gaat schrijven over anorexia is het belangrijk dat je origineel bent. Er is al zó veel over geschreven.
Hier een stukje, if you like, more, en zo niet dan was het toch leuk om te proberen
‘Oke de volgende is eh, Kim, jij bent aan de beurt!’
Ik haatte presentaties, ik haatte het, zenuwachtig met een
gevoel alsof ik elk moment ging overgeven liep ik naar voren.
Ik frunnikte wat aan het papiertje in mn handen waarop wat
steekwoorden stonden.
‘Mijn presentatie gaat over ’Zelfbeeld‘
ik heb hiervoor gekozen omdat eh’ Ja waarom had ik hier voor gekozen
ik had hier helemaal niet voor gekozen dit werd me gewoon gegeven.
‘Omdat het mij interesant leek’ Zo’n typisch standaard reden.
‘Veel kinderen hebben een slecht zelfbeeld, vooral meisjes.
Omdat meisjes de meeste veranderingen krijgen, sommige vinden het
niet erg, maar andere worden hier heel onzeker door’ Ging ik verder.
Ik keek zenuwachtig de klas rond en 27 paar ogen keken me nieuwsgierig aan.
Mooi ik had in ieder geval hun aandacht.
‘Je zelfbeeld kan ook veranderen door invloed van je omgeving,
bijvoorbeeld als iemand een grapje maakt met ’hey dikke‘ kan dat
kinderen beïnvloeden zonder dat diegene het zo bedoelde’
‘Vaak gaat zo een onzekerheid weg naarmate je ouder word maar
in sommige gevallen word het alleen maar erger.’
Een diepe zucht verliet me mond toen de bel ging, pauze.
Ik liep met Joanna mee naar de kluisjes en pakte wat boeken voor
de volgende les. ‘Je deed het heel goed’ verbrak Joanna de stilte.
Joanna zij nooit veel, ze was ook niet zo opvallend.
-Thuis-
‘Hoi mam ik ben thuuuis!’ Schreeuwde ik.
‘Dag lieverd’ en ze drukte een kus op me wang.
Ik liep naar boven om m’n tas te legen en
melde me aan op msn.
[SachaFatass@live.nl wilt je toevoegen. Deze uitnodiging weigeren of accepteren.]
Wie is dat nou weer, ik besloot het maar te accepteren.
Verder of stoppen?
Ga maar verder hoor, misschien word het wel wat 
Ik vind btw je eerste post wel een beetje irritant om te lezen, maar goed.
DIT
Ik vind het geen boeiend verhaal, maar dat is een kwestie van smaak.
En ik vind je spelling echt heel erg slecht. Sorry.
Ik vind niet echt dat je een fijne schrijftstijl hebt en er zijn al heel veel verhalen over anorexia dus ik vind het een beetje uitgekauwd onderwerp. Ik zou persoonlijk je verhaal niet gaan lezen maar misschien denken anderen er wel anders over.
Even een tip, ik zou je verhaal over de hele pagina verdelen want nu breken zinnen op hele rare momenten af en dat leest niet zo fijn.