Forever in my heart

Schrijfsels
#1

Prologue:
‘Berdan, kun je die tafel nog even goed schoon poetsen? Ik wil onze zaak wel schoon aan Féline en Daniël geven.’
Ik glimlachte naar hem, en hij knikte. Ik liet mijn zaak over aan mijn lieve dochter Féline en haar verloofde. Berdan en ik, ondertussen alweer over de zestig, waren te oud en wilden genieten van ons pensioen. Toen we beiden achtien waren, hebben we Shardan geopend in het altijd levendige Bergen op Zoom. Een pracht plek, en de zaak liep altijd goed. We verkochten koffie, muffins, donuts, bagels en dat soort etenswaren. Ook kon je hele lunches bij ons afhalen, vers uit de keuken. Ja we hebben prima jaren gehad, en dit was ons laatste dagje. Nou ja, laatste, natuurlijk houd ik een oogje in het zeil. Een eigen zaakje runnen, wordt op een gegeven moment toch wel een soort kind.

Het was nu bijna vijf uur, dus nog een uurtje en mijn officiële, betaalde werk uren zaten erop. Klanten verwachtte ik niet meer, dus poetsten we de tafeltjes alvast en gingen met een natte doek langs de toonbank. Toch kwam er nog een man binnen. Vaag herkende ik hem uit het verleden, een forse neus, en grote, lieve blauwe ogen. ‘Rutger’ schoot er door mijn hoofd. Ik wuifde de gedachte weg, wat moest Rutger hier doen dan.

‘Ik bedien hem wel.’
En ik knipoogde naar mijn echtgenoot.
‘Wat mag het wezen, meneer?’ De man bekeek de menukaart, wat ik trouwens echt een plaatje vond, prachtig gewoon. ‘Doet u mij maar een kopje koffie en een chocolade donut, Sharon.’ Ik keek de man aan en trok mijn wenkbrauw op. ‘Rutger?’ En de man knikte. ‘Aha.’ En ik knikte even kort. Wat een slechte herinneringen had ik aan die man zeg, maar ook mooie. Hele mooie.

Do or don’t?

#2

ik vind het wel leuk, maar word het hele verhaal vanuit een 60-jarige geschreven? (gewoon een vraagje :wink: )

#3

Hahaha, logische vraag. Nee we duiken dalijk in haar verleden, dus lees je het uit een tiener-standpunt zeg maar, meer zeg ik niet haha :slightly_smiling_face:

#4

Ik vind dit zeer mooi geschreven. Je hebt een zeer fijne schrijfstijl om te lezen. Het is leuk dat je begint bij het hoofdpersonage als oudere vrouw. Ik ben heel benieuwd hoe je verder gaat gaan :upside_down_face:

#5

@FairyTalePrincess, bedankt :slightly_smiling_face: ! Het doet me goed dat je het leuk vindt, haha.

Hoofdstuk 1:

‘Wie was die man?’
Berdan keek me aan, Rutger was, nadat hij zijn bestelling verorberd, direct vertrokken.
‘Oh, een oude schoolvriend.’ zei ik. De manier waarop ik het zei stond Berdan niet aan, en hij keek me vragend na toen ik naar de keuken liep, maar vroeg niets meer.

Nadat ik de keuken een grondige schoonmaakbeurt had gegeven, hoorde ik een sleutel in de achterdeur gaan. Féline stapte binnen en struikelde, zoals altijd, over het stoepje.
‘Hallo meisje, wat fijn dat je zo vroeg bent!’ En ik gaf haar een zoen op haar wang.
‘Je grote dag hé!’ En ik glimlachte trots naar haar. Van kleins af aan hoopte ik - stiekem - al dat ze de zaak over zou nemen zodra wij te oud zouden worden. Ze kon uren lang in de lunchruimte zitten, zich verwonderen over de mensen die binnenkwamen en hoe zij eruit zagen. In een mum van tijd wist iedereen wie Féline was, en dat ze de dochter was van. En toen ze zestien jaar was, en vertelde dat ze als wij te oud waren, de zaak over wilde nemen, was ik uit mijn doen! Ik vond het echt geweldig en tuurlijk stemde ik in.

‘Waar is Daniël?’ vroeg ik, terwijl we gezamenlijk naar de voorruimte liepen.
‘Oh, die is de auto nog even weg zetten.’ En ze nam plaats op een van de witte stoeltjes.

Nadat ik afscheid had genomen van de lunchroom, en Féline en Daniël de sleutel had overhandigd, liepen Berdan en ik gearmd naar ons knusse huisje, aan de buitenkring van de binnenstad. Een prachtig herenhuis bezaten we, met een prachtig balkon en uitzicht op het Ravelijn, een historisch meer te midden van het liefelijke Bergen op zoom. Eenmaal binnen heb ik mijn hakjes uitgeschopt, en Alex, ons hondje, een aai over zijn kopje gegeven, ben ik direct naar het balkon gelopen. Heerlijk even uitrusten, met een kopje thee en in de ondergaande zon. Meestal droomde ik weg, net zoals dit keer:

‘Wie is dat, Melissa?’
Ik was weer even vijftien, en ik stond samen met mijn beste vriendin een boek uit te zoeken voor ons boekverslag. Zojuist was een zekere jongen met een sprong de ruimte binnen gesprongen, en hij trok direct mijn aandacht.
‘Oh, hij?’ En ik knikte.
‘Dat is Rutger, die zit bij mij op school.’ Ze wendde zich tot de jongen en groette hem.
‘Hey Melissa, wie is dat?’ En hij wees naar mij, en ik voelde dat ik bloosde, dit was ik niet gewend.
‘Dat is Sharon, mijn beste vriendin.’ Rutger lachte en stak zijn hand uit.
‘Leuk je te leren kennen, Sharon, beste vriendin van Melissa!’

Hij had iets, of het nou zijn blauwe ogen waren, of zijn blonde krulletjes, iets trok mij aan tot hem. En dat heb ik geweten, nou en of.

#6

Heey!
Weer een zeer leuk stukje, niet te snel over alles proberen te lopen. Soms ontbreken er naar mijn gevoel een beetje gedachtegang, of gaat het in ieder geval iets te snel. Maar ik vind het niet echt storend. Dus eigenlijk mag je er toch wel een beetje over die zin lezen :grinning: Goed, het is zeer fijn om te lezen en ik ben benieuwd wat ze meegemaakt heeft met Rutger :grinning: