Hooi iedereen,
Ik zit met een probleem dat me helaas belemmert in het dagelijks leven, en ik heb er genoeg van. Ik vind mezelf super lelijk. Mijn familie (natuurlijk, familie gaat echt niet zeggen dat je lelijk bent… Die geloof ik dus niet…) zegt altijd dat ik heel knap ben en dat ik maar geluk heb met mijn uiterlijk, en mijn ouders (tja, wat moeten ze anders?) zeggen ook dat ze me heel knap vinden. Soms word ik ook nagefloten op straat maar voor de rest… Als ik in de spiegel kijk zie ik een lelijke meid. Wallen, lelijke haren. En ik vind mezelf nog lelijker als ik mezelf vergelijk met meiden bij mij op school. Als ik een knappe meid zie lopen kan ik uren piekeren over het feit dat zij zoveel geluk heeft met haar uiterlijk en ik niet. Ook krijg ik niet bepaald een positief zelfbeeld van mijn vriendinnen. Vaak ontstaan er lachbuien als ik een gekke bek trek om ‘JOUW KOP HAHAHA’(en daarmee wordt dan natuurlijk mijn kop bedoeld) en ik krijg het alleen te horen als ik iets ‘voorschuts’ doe. Daarnaast is het leukste compliment dat ik van mijn vriendinnen op school over mijn uiterlijk heb gekregen: ‘je bent niet lelijk, ik ben veel lelijker.’ of ‘WIJ zijn zo lelijk’. Nou, geweldig.
Omdat deze onzekerheid de laatste paar maanden heel mijn dagelijks leven heeft beïnvloed(niet in eentje naar supermarkt durven uit schaamte voor uiterlijk, vergelijkingsgedrag, thuis blijven omdat ik er lelijk uit zie etc) heb ik uiteindelijk toch mijn hart uitgestort nadat ik in huilen uitbarstte in het bijzijn van mijn moeder. Ze was helemaal verbaasd en gaf me een boek dat helpt om zelfvertrouwen te krijgen. Zij was blijkbaar vroeger ook heel onzeker over zichzelf (wat ik dus niet snap, want ik lig ook vaak te piekeren omdat mijn moeder zelfs knapper is dan ik en dat ik wou dat ik op haar leek van toen zij 15 was… Ze is heel knap, in tegenstelling tot ik.) maar de opmerkingen van mijn vriendinnen (alleen de vriendinnen uit mijn klas, ik heb nog een paar goede vriendinnen buiten school en die maken me juist niet onzeker, ik houd heeeel veel van ze) helpen niet echt. Ik wil er echt aan werken, maar ik word steeds onzekerder.
Dan doe ik soms van die stomme dingen zoals voor de spiegel staan en zeggen: ‘Ik ben zo lelijk…’ maar dan wel lachend en dan lachen mn vriendinnen gewoon mee en zeggen ze ‘nou ik dan…’. Nog nooit heb ik gehoord dat ik er wel normaal uitzie. Als ik in de spiegel kijk zie ik soms een normaal meisje, maar dan loop ik in het openbaar en zie ik knappere meiden en dan kan ik wel kotsen van mezelf.
Ik denk ook dat jongens nooit op mij zullen vallen omdat er nog altijd knappere meiden zijn…
Heeft iemand hier ook dit gevoel? En ben je er toevallig van afgekomen? En hoe? Want ik wil echt van deze onzekerheid af, ik wou dat ik gewoon mijn lelijke uiterlijk kon negeren…