Hoewel ik bij m’n vrienden en familie al voldoende mijn hart heb kunnen luchten, wou ik hier graag nog het een en ander van me afschrijven.
Het is nu bijna een week over tussen m’n ex en mij.
We hebben een relatie gehad van 2,5 jaar, ik ben nu zelf 23. We hebben heel erg veel liefde gedeeld en waren ontzettend gek op elkaar.
We hebben besloten om uit elkaar te gaan omdat het simpel weg niet meer ging.
Let me tell you why.
Het begon allemaal ongeveer een jaar geleden. Ik kwam erachter dat hij veelvoudig coke gebruikte. De manier waarop ik erachter kwam was niet al te leuk. Ik ging tegen al mijn principes in, in zijn telefoon. Iets wat ik, als mijn intuïtie niet zo aan het ratelen was, normaal nooit had gedaan. Hij zei in een gesprek tegen een vriend dat hij met een meisje stond te ‘‘geilen’’ en zij de hele tijd zijn SOS (coke) af pakte. Ik schrok me dood. Dat hij een feestbeest is, er goed uit ziet, daardoor veel aandacht krijgt en een beetje een banjer is, dat wist ik. Maar dat hij werkelijk zo met meiden bezig was tijdens het uitgaan en ook nog eens snoof?! Dat had ik oprecht niet verwacht. En ik ben niet bepaald naïef.
Mijn bevinding kwam als een donderslag binnen. Hij had me ooit verteld dat coke voor hem ook een no-go was maar ondertussen deed hij het al onze gehele relatie en hoogstwaarschijnlijk ook daarvoor al.
De puzzelstukjes vielen in een. De vreemde moodswings, de soms wat agressieve houding naar mij toe na het stappen en bij het thuiskomen soms mega geil zijn. Ja, als coke een beetje uitwerkt worden vooral mannen erg geil.
Ik besloot na dat alles toch bij hem te blijven. Hij had er erg veel spijt van en was ook een paar keer in huilen uitgebarsten. ‘‘Ik heb er echt heel veel moeite mee, help me alsjeblieft’’ zei hij. Geloof me, als je geliefde zo iets zegt gaat dat door je hele lijf heen. Ik wist niet waar ik het zoeken moest. Hij had hulp nodig. Hoe moest ik dat geven?? Wat moest IK nou doen? Hij zei dat hij zijn moeder erover zou inlichten. Hij wou alles opbiechten. Dat heeft hij achteraf nooit gedaan. En toen ik een keer het gesprek met zijn moeder aansneed om te kijken hoe zij zich er eigenlijk over voelde, knapte de bom. Zij wist namelijk van niks en hoorde opeens van mij het nieuws. Zij heeft (uit schuld gevoelens van vroeger) haar zoon het hand boven het hoofd gehouden en negeerde de gehele situatie. Tot de dag van vandaag heeft zij mij nooit een moment bedankt of zelf erbij stil gezeten hoe ik hem destijds heb geholpen.
De zelfde dag gaf hij zijn belofte, hij zou het nooit meer doen. Ik had die dag echt beter moeten weten…
Hij loog er zo vaak over. Zeggen dat ie ergens was en achteraf bleek dat dus bullshit te zijn. ‘‘Gezellig’’ een borreltje doen bij een collega maar ondertussen 4 witte lijnen door je neus heen jagen. Waarom liegen? Omdat hij wist dat ik hem zou confronteren of het niet goed zou keuren en daar zouden zijn snuif partijen natuurlijk niet leuker op worden.
Hij deed het, zoals ie zelf wel eens zei, om zichzelf te verdoven. Hij heeft namelijk (voor zijn doen) veel meegemaakt. Coke was zijn uitweg. Ik was zijn terugweg naar de realiteit.
Zoals je wel kan begrijpen was mijn vertrouwen behoorlijk gebarsten. Ik zag hem nooit als de persoon die die dag naar boven kwam. De relatie tussen zijn moeder en mij was ook niet al te goed daardoor. Zij was zelf ook een behoorlijke zuipschuit en nadat het nieuws uitkwam dronk ze, ook samen met hem, vrolijk verder.
Mijn liefde voor hem was zo sterk, dat ik in hem bleef geloven. Dit verhaal doet je misschien anders denken maar hij droeg zoveel liefde bij zich. Zijn omgeving en familie zorgde er alleen voor dat hij in zijn, zoals ik het noem, slechte patroon kwam. Drank & Drugs.
Het was een wortel die door de jaren heen een boom was geworden. Hij deed echt zijn best en af en toe hadden we periodes dat ie helemaal zichzelf kon zijn. Ging ie lekker werken aan z’n bedrijf, was ie helemaal in z’n hum en echt de man die ik in hem zag. Zo een mooi mens.
Na een aantal maanden arriveerde onze eerste break-up. Lang verhaal maar het had weer te maken met veel ruzies en zijn vrienden die altijd erg respectloos met mij omgingen. Ja, i know, weer iets erbij… Het was een heftige periode, we hielden altijd wel een beetje contact omdat we het moeilijk vonden elkaar los te laten dus ik was veel op de hoogte van wat hij deed. En je raad het natuurlijk al, drank & drugs kwamen toen veel aan bod. De avond die er voor zorgde dat ik nooit meer naar hem kon kijken zoals ik ooit deer kan ik me nog heel goed herinneren. Hij belde me heel random op om een drankje te komen doen. Het klinkt misschien gek maar mijn intuïtie is soms zo sterk, ik voelde echt gelijk dat het niet klopte. We waren een soort van uit elkaar, waarom zou je me zomaar bellen, zonder aanleiding om een drankje te doen? Uit bezorgdheid stemde ik in. Hij kwam me halen. Toen ik de auto in stapte zag ik het meteen. Iemand die veelvoudig coke gebruikt kan HEEEELLL goed liegen. Gevoelens van anderen komen niet binnen en eigenlijk heb je een beetje schijt aan alles. Dus toen ik vroeg of ie wat had gebruikt ontkende hij natuurlijk. Zo ging het de hele avond door. Uiteindelijk barstte bij mij de bom. Ik begon te huilen en zei dat hij godverdomme eerlijk moest zijn. Hij zei zonder ook maar een greintje gevoel ‘‘je weet het toch al, wat moet je nou nog horen’’. Ik werd zo boos en verdrietig dat ik hem weg duwde en weg liep. Door zijn high werd ie lijp en het werd zelfs zo erg dat ie de club uit werd gezet. Ik zag een monster weg gezet worden. Van mijn grote liefde, was niks meer over.
De dagen erna volgde met veel spijtsmsjes van dat hij geen idee meer had wat er was gebeurd en hoe erg hij het vond. Zijn broertje, tevens beste vriend, had mij zelfs een apje gestuurd dat het ongelofelijk was hoe ver hij was gegaan. Het gaf mij kracht dat te lezen maar uiteraard was mijn hart gebroken.
Het was al zover allemaal dat ik altijd een soort gevoel had dat ik hem nog altijd wilde helpen. Na een weekje spraken we af. Hij zat er verslagen bij. Mijn hoofd wist wel beter maar mijn hart, mijn eigenwijze hart kon hem gewoon niet los laten. Ik wist dat hij dat monster niet was. Ik zei het ook altijd tegen iedereen ‘‘hij is niet zo, ik weet wie hij is’’. Hij was de gene van ons 2 die kon fanaseren over onze toekomstige kinderen, hij kocht een nieuwe grote bank zodat we samen konden nestelen en hij was ondanks dit, altijd lief coor me… We gingen er weer voor.
Het ging heel lang goed. Hij ging een tijdje niet stappen en aan zichzelf werken. Zijn broertje, die elke dag met hem is, hield hem ook in de gaten. Hij was gefocust op ons en de toekomst. Toen mijn zus beviel van haar eerste kind draaide hij volledig om. Hij wou ook, het liefst vandaag nog. Het gaf me een fijn gevoel. Een gevoel dat ik echt zijn meisje was en de moeder van onze kids.
3 weken geleden stapte hij tot 2 keer toe in 1 week dronken de auto in en loog erover. 2 weken erna kwam hij verslagen thuis. Hij moest me wat vertellen. 5 maanden ervoor, toen het uit was had hij sex gehad met een ander meisje. Maar door het snuiven en overmatig drinken kon hij het zich allemaal niet meer herinneren. Oja, en hij was bang dat ie misschien een soa had. Waarom nu? Omdat ik onregelmatig ongesteld was en erg veel last had van m’n buik. Mijn respect, mijn geduld, mijn eigenwijze hart, het knapte volledig. Ik werd in eerste instantie niet boos om het sex gedeelte, het was tenslotte uit. Maar een FUCKING soa??? Are u kidding me. Na alles wat ik heb gedaan, na alles wat ik heb geaccepteerd en geslikt. NO WAY!!
Een week verder, (jep ik was er nog steeds) toen we hoorde dat de uitslag goed was en hij daar zo de hele dag een biertje op wou drinken knapte ik. Ik wou tijd om het even te verwerken en dat kreeg ik niet. Hij greep gewoon weer naar de fles want alles was natuurlijk “goed”. Die avond toen we in discussie raakte waarom ik niet happy was zei hij in z’n dronken bui ‘’ het word nou maar eens tijd dat je me gaat vertrouwen want je doet af en toe net alsof je me moeder bent’’ en " Je vertrouwt me niet om de coke, is dat alles"?? Ik knapte en in blinde woede heb ik 'm een klap verkocht. Je staat nooit in het recht iemand te slaan, maar op dat moment leek dat wel even zo. Ik verloor mezelf, heb dingen door het huis heen gegooid en geschreeuwd dat ik hem haat. Het kwam van zo diep, niet geheel onlogisch.
Vandaag is het bijna een week uit. We zijn zelfs na die klap nog ‘‘goed’’ uit elkaar gegaan. Uitgesproken en zonder ruzie. Ik had ook zijn bevestiging nodig dat het niet meer zo kon want geloof me ik had zo nog een maand gebleven. Bang om weg te gaan. Bang om het goede wat ie ook in zich had achter te laten. Hij vroeg tijdens het praten of ie me af en toe nog wel eens kon vragen hoe het gaat. Maar dat wou ik niet. Ik zei dat het over is en ik geen contact meer wil. Misschien ooit maar zeker niet de aankomende tijd. Het zou het moeilijker maken. En wat wou die vragen dan? Hey hoe voel je je? Nou, FUCKING KUT 
! We sloten af met een afstandelijke knuffel. Hij liep de gang uit en zijn laatste woorden waren “doei mop”. Ik barste in huilen uit. Het gesprek was echt wel ok maar toch heeft hij me het gevoel gegeven dat het allemaal mijn schuld is. Dat ik altijd ruzie maakte en de gene was die een spiegel voor moest houden. Voor mezelf…
Ik haat hem niet, ik weet in mijn hart nog steeds dat het niet zijn intenties waren om mij echt pijn te doen. Hij weet niet beter dan het leven dat hij leeft. Maar mijn hart, mijn eigenwijze hart huilt nog elke dag. Voor jou als lezer zou de keuze makkelijk zijn geweest. Afsluiten en wegwezen ermee!! Maar onze liefde was, ondanks alle bullshit, zo sterk dat het nu echt moet slijten. De liefde was er, maar het vertrouwen is volledig weg. En hij zou uit onwetendheid nooit weten hoe hij dat zou moeten oplossen. Ook komt het door z’n moeder die altijd alles goedkeurt wat haar zoons (fout) doen en z’n omgeving/vrienden die schijt hebben aan alles. Het is een combinatie van. Een wortel die een boom is geworden. Maar alleen hij kan daar wat aan veranderen. Ik heb m alleen het startschot gegeven en hopelijk een mooie les.
Ergens zoek ik nog steeds naar bevestiging. Heb ik het wel goed gedaan? Heb ik wel de juiste keuze gemaakt? Wat als dit, wat als dat? Hopelijk ziet hij ooit in wie en wat ik voor hem ben geweest. Dat idee, zou zoveel kracht geven.
Deze 2,5 jaar neem ik mee als een van de grootste lessen uit mijn leven tot nu toe. Ik zal nooit meer aan mezelf twijfelen, ik zal nog meer van mezelf houden en mezelf liefde gunnen ENNN, ik zal nooit maar dan ook nooit meer mezelf wegcijferen voor iemand die gewoon niet WILT veranderen. Het misschien wel heeft geprobeerd maar het uiteindelijk niet wilt/kan.
Want wat niet gaat… precies! Gaat niet.
Einde.
. Maar ik wil er wel graag bij zeggen dat als iemand coke gebruikt diegene niet meteen een slecht persoon is. Het liegen wat er vaak mee verboden is, is gewoon erg vervelend en zorgt voor de spanning tussen twee. Bij mij had het iets kunnen zijn wat eventueel nog geaccepteerd had ‘kunnen’ worden, maar door het liegen heeft het mijn vertrouwen geschaad. De kans om het te begrijpen en accepteren is ontnomen. En dat zal jouw vriendin ook ongetwijfeld hebben ervaren.