Hey allemaal, ik wil even vertellen wat me al best lang dwars zit. Het wordt vast een heel lang verhaal… maar goed xD
Het begon allemaal ongeveer een jaar geleden. Ik zat toen in de brugklas en ik had het aardig naar m’n zin. Ik was wel bang dat ik weinig vriendinnen zou maken maar dat viel allemaal wel mee. Ik had een vriendin die ik al jaren kende genaamd B, en ik ontmoette ook iemand anders genaamd E. Ik had respect voor haar want onlangs haar ziekte (iets aan haar longen) kon ze toch een heel normaal leven leiden. Het ging allemaal goed en ik voelde me op mijn gemak.
Totdat E me ineens begon te negeren. Ik voelde me erg rot en sloot me daarom vaak de hele pauze op in de wc. Ze roddelde ook achter mijn rug om met B en ze liepen me telkens te ontwijken. Toen ik een keer op hyves zat zocht ik moed bij elkaar en vroeg aan haar waarom ze dit deed. Toen zei ze dat ik haar teveel achternaliep, en dat ze dat irritant vond. Ik schrok natuurlijk erg, want dat dat wist ik helemaal niet. Nou ben ik zo’n persoon die zich alles veel te erg aantrekt. Dus ik antwoordde zoiets als: waarom? B doet toch precies hetzelfde? Toen antwoordde zij: Ja maar zij doet het minder erg (?) Ik wist niet meer wat ik moest zeggen en het bleef een tijd stil. Toen zei zij: Het is gewoon beter als je me niet meer lastig valt, en B ook niet want volgens mij vind ze jou niet meer aardig. Dit vond ik echt heel raar, ik ken B al sinds groep 3 en we hebben bijna nooit ruzie gehad! Toen begon ze me ineens allerlei ‘tips’ om me ‘zekerder’ te voelen, maar die waren allemaal over m’n uiterlijk. Ik bedoel, je hoeft je uiterlijk toch niet te veranderen om je zekerder te voelen? Tenminste, ik ben best tevreden met mijn uiterlijk. Dat vond ik dus raar en toen moest ik huilen. Mijn ouders zagen dat en begonnen het hele gesprek te lezen. Dit vonden zij onzin en ze stuurden meteen een mailtje naar mijn mentor en die week daarna moest ik al een gesprek met haar. Dat is allemaal opgelost en ik mocht opeens weer bij hun komen zitten. Ik wist niet wat ik anders moest, haar vergeven of niet?
Het ging allemaal goed totdat ik in de tweede klas kwam waar ik nu nog steeds zit. E en ik zijn allebei naar 2vwo gegaan en B naar 2havo. Daardoor zagen we haar niet zo vaak meer en zij kreeg daar ook andere vriendinnen. Toen waren we nog met z’n tweeën en het verhaal begon weer opnieuw, en mijn cijfers waren erg laag hierdoor omdat ik bijna niet kon leren zonder aan eraan te denken. Maar dit loste ook al snel op gelukkig. Nu vraag ik me af: we hebben al twee gesprekken gehad en we hebben allebei wat geleerd: Ik dat ik me niet zo op één persoon moet richten en dat ik ook andere vriendinnen kan maken, en zij dat ze me niet ineens moet gaan negeren en dat ze ook de reden moet zeggen waarom, want zo ga ik me ook alleen maar rotter voelen en daardoor een muurtje om me heen bouwen. Hebben we allebei niet ons lesje geleerd?
Een paar weken geleden waren twee vriendinnen die ik had gemaakt in mijn nieuwe klas allebei ziek, en wist ik niet wat ik moet doen. Ik deed dus gewoon normaal tegen E, maar zij negeerde me alsof ik afval was. In de pauze wilde ik weten waarom en ik ben naar haar toe gelopen. Ik vroeg waarom ze me negeerde, maar ze negeerde me nog steeds en liep me zo voorbij. Ik voelde me toen zó eenzaam en rot dat ik huilend naar de wc ben gerend. Daar heb ik me de rest van de pauze opgesloten, stil en alleen. De enige aan wie ik alles vertel wat me dwars zit is mijn moeder, en ze merkt ook meteen als er iets is. Daarom vertel ik haar ook altijd alles.
Het gaat nu wat beter met me en ik heb het naar m’n zin met de twee vriendinnen die ik nu heb, want een van hen heeft ongeveer hetzelfde als mij en ik kan heel goed mijn problemen met hen delen.
Ik wordt er nog steeds emotioneel van als ik eraan denk, maar het lucht ook heel erg op 
x Tamara.