[b]Ik moet even al mijn gevoelens kwijt. Dit gaat een lang stuk tekst worden, sorry daar voor. Ik moet het gewoon even kwijt allemaal, in de hoop dat iemand het zal lezen.
[/b] [i]Oktober. Het klinkt zo lang geleden. Dat is het ook.
Ik weet nog iedere keer dat ik je in de gang zag. Je was als een magneet. Het was nog leuk toen, die aantrekkingskracht. Allemaal leuk en onschuldig.
Weken verstreken en iedere keer als ik je zag dacht ik: wat is hij toch leuk. Ik kende je niet, dat is waar. Tot ik op een dag je naam toevallig oppikte. Vanaf die dag kreeg het gezicht een naam.
Weken later voelde ik me nog steeds op die lichte manier tot je aangetrokken. Alleen kwam nu het eerste pijnlijke punt. Een vriendin die (echt toevallig) iets met hem krijgt. Hoe voorspelbaar. Ik zette het gevoel van me af. Achteraf wil ik oh zo graag weten hoe ik dat voor elkaar kreeg, alsjeblieft zeg hoe, want dat zou nu handig zijn.
Maar goed, maanden gingen voorbij. De relatie duurde niet lang, en ik vraag me af waarom. Ik laat mijn gevoelens weer vrij, als een vogel opgesloten in een kooi laat ik ze weg vliegen waarheen ze willen. En ze vliegen naar jou. Ik mag het van mezelf. I fall in love, and I fall hard.
Maar de waarheid is dat ik je nog steeds niet goed ken. Ik ken alleen je naam, dat is waar. Maar mijn gevoel tast naar elke beweging die je maakt. Schat in hoe jij bent. Zoek naar je op het internet. Geloof het of niet, ik lijk je nog best goed te leren kennen, zonder dat ik ooit met je praat.
Op een mooie dag mochten we samen met school naar Burgers Zoo. We zaten toevallig net op het zelfde moment bij het aquarium. Het is daar zo mooi en romantisch. Jij stond boven op een verhoging, en keek naar beneden, waar ik stond, recht in mijn ogen. Het was zo mooi, na al die weken dat ik je leuk vond.
Maanden gingen voorbij. Een wonder gebeurde, en ik zag je vaker in de pauzes. Iedere keer als ik je tegen kwam, keek ik of je toevallig oogcontact maakte. Voor mijn gevoel deed je dat vaak wel. Maar later betwijfel ik of mijn gevoel wel te vertrouwen is. Nee, dat is het niet. Als het dat geweest zou zijn, zou ik nooit in deze positie zijn geweest.
Ik geniete elk moment dat ik je zag. Iedere keer als je voor mijn gevoel oogcontact maakte. Ik leerde je nog beter kennen, doordat ik bij je in de pauze stond. Pijnlijk genoeg was mijn vriendin de enige die iets tegen je durfde te zeggen. Daardoor kreeg zij vaker je aandacht dan ik.
Maar op een dag was het allemaal goed. Ik snap nog steeds niet waarom. Ik snap het echt niet. Het leek echt heel erg alsof je mij leuk vond. Echt heel erg. Je keek me na, glimlachte naar me. Keek naar mijn kont. Hield de deuren voor me open. En dit viel niet alleen mij op, ook mijn vriendinnen. Ik dacht dat ik een betere kans maakte. Een keer zei je zelfs iets tegen me, terwijl volgens jou ogen, jij me niet eens kent.
Maar de volgende dag was het weer normaal. Het leek zelfs alsof je afstand van me hield toen ik bij je in de pauze stond. Je keek me niet meer aan. Alleen als ik je alleen tegen kwam, niet bij je vrienden. Nee, dan niet.
Cynisch genoeg weet ik niet meer waar het nou echt mis ging. Nee, het ging niet in een keer verkeerd. Het ging al verkeerd toen er maanden voorbij gingen en ik niets durfde te doen. Toen jij uiteindelijk mij niet meer aankeek. Toen ik niet meer bij je in de pauze stond. Toen ik het begon op te geven, maar tegelijk verdriet kreeg omdat er niets gebeurde. Het lukte niet, het lukte echt niet. Ik walgde van mezelf, omdat ik al deze gevoelens had, en ik je amper kende. Want wat moest ik uitleggen als ik ooit iets met je zou krijgen? Dat ik je een half jaar leuk vind, alles van je weet, zonder dat jij ook maar iets van mij weet? Maar ik zou nooit iets met je krijgen, nee. Ook al leek je zo lief, aardig, anders dan andere jongens, omdat je zo rustig en verlegen bent, precies waar ik op val.
Want je leek echt perfect. Dat leek je, maar dat was je niet. Bezopen op een feest kwam ik er achter dat je aan meisjes vroeg om naaktfoto’s. Dat je met 10 meisjes tegelijk appte. Op het feest voelde het alleen maar als een grote grap, het deed me niets. Ik voelde alleen maar alsof jij een grote lul was, en dat ik niets meer met je te maken hoefde te hebben.
Maar de volgende ochtend voelde het anders. Ik vond je nog steeds leuk. Die gevoelens gaan niet zomaar over, dat kan gewoon niet. Want ik zie je nog steeds, zelfs nu nog, als een lieve, verlegen jongen. Ik vergaf je. Heel stom, maar ik deed het. Je kunt denk ik niet anders in zo’n situatie, dan hem vergeven en net doen alsof je niets ziet. Liefde maakt blind.
Op de laatste schooldag, deze vrijdag, kwamen we toevallig bij elkaar te zitten in de pauze. Ik appte je diezelfde avond nog. We kwamen aan de praat, en het was meteen leuk. Maar ik merkte dat je op het verkeerde uit was. Je gaf complimentjes over mijn kont, maakte een foto van je eigen kont, in de hoop dat ik hetzelfde naar jou zou sturen. Ik weet nu dus waarom die verre vriendin niet verder met hem is gegaan.
Ik weet nu dus dat die verhalen over je waar zijn. Het doet pijn. Mijn inschattingsfouten zijn mijn fouten. Het is allemaal mijn schuld dat ik mezelf pijn doe. Ik zag je als iets wat je niet bent. Zondag ben ik naar je huis gefietst, 1,5 uur fietsen. Ik weet niet waarom. Vandaag zag ik je op school, en je keek me niet eens aan. Nog steeds hoop ik dat je het tegendeel bewijst. Dat je me appt, dat je verliefd op me word, en dat je nooit meer de dingen doet die je doet. Mijn naïviteit is om van te huilen. [/i]
Ik denk dat ik hier van geleerd heb. Maar ik denk ook dat dit lidtekens achterlaat. Ik weet niet wat ik nu ga doen. Ik weet het gewoon niet. Misschien is dat de reden dat ik dit schrijf. In de hoop dat iemand de tijd neemt om het te lezen, en om me te helpen. Niet dat jullie iets voor me zouden kunnen doen. In elk geval heel erg bedankt voor het lezen. Het luchtte op.
