Even in de knoop met mezelf

[Nickessy]

Hallo iedereen,

Ik zet dit hier op omdat ik soms gewoon even niet meer weet wat ik met mezelf aan moet… ongeveer een maand geleden kreeg ik te horen dat er onrustige cellen waren gevonden en na allemaal onderzoeken kwam er dus uit dat het het voor stadium baarmoederhals kanker is. Gelukkig is het nog niet zo erg dat er iets aan gedaan moet worden want mijn lichaam moet dit zelf oplossen en ik moet in september terug komen. Ik merk dat dit mentaal echt even een impact op mij heeft gehad en ik heb een super lieve vriend die mij heel erg steunt hoor maar hij is echt altijd positief en hij begrijpt niet dat ik het soms allemaal ff helemaal kut vind want hij denkt alleen maar dat het goed nieuws is. Wat het absoluut ook is hè en ik ben er heel blij mee dat ik deze uitslag heb mogen krijgen maar ik heb het er soms gewoon even moeilijk mee. Een paar dagen na de uitslag kwam mijn vriend er dus ook mee dat hij in mei op vakantie gaat met een vriend… en ik voel mij echt een egoïst als ik het zo zeg maar het voelt alsof hij gewoon doet waar hij zelf zin in heeft en geen rekening me mij houdt. Ik gun hem die vakantie echt onwijs maar ik ben gewoon teleurgesteld… is dit egoïstisch dat ik zo denk? Ik weet dat de hele wereld niet om mij draait maar het is echt gewoon een rot timing. Moet ik dit aan hem vertellen? Ik heb hem wel al laten weten dat ik het niet leuk vind dat die op vakantie gaat zonder mij maar niet zo de specifieke reden omdat het zo egoïstisch voelt. Wij hebben nog maar 4 maanden en ik ben gewoon bang om hem kwijt te raken als ik hier weer over begin.

[Daniii]

Oef, wat heftig! Beterschap. Ik snap je gevoel wel. Maar vertel het gewoon aan hem. Zeker in het begin is het belangrijk dat jullie eerlijk tegen elkaar zijn. Laat hem wel op vakantie gaan met die vriend, maar misschien kan hij een beetje water bij de wijn doen door je af en toe eens te bellen of leuke vakantiekiekjes te sturen. Vertel ook dat je soms gewoon even steun nodig hebt. Gewoon een schouder om op uit te huilen in plaats van opbeurende praatjes of adviezen. En dat je het moeilijk mag hebben. Het is zeker fijn dat hij positief ingesteld staat, maar jij mag het gewoon moeilijk hebben hoor. Jij bent degene die dit heeft en niet hij dus jouw gevoelens mogen er ook zeker zijn. En dan is het fijn als hij een beetje empathie toont door die gevoelens serieus te nemen in plaats van luchtig en positief te doen onder het mom van dat het allemaal niet zo erg is en vanzelf wel goedkomt. Natuurlijk is het fijn om een positieve instelling te hebben en natuurlijk moet je niet van het slechtste uitgaan. Maar er hoort natuurlijk wel een balans te zitten tussen positiviteit en realiteit. Misschien weet hij zelf niet helemaal goed hoe hij ermee om moet gaan. Zo’n diagnose is natuurlijk niet niks. Misschien vindt hij het veel enger dan dat hij eigenlijk wil toegeven en wil hij jou alleen maar beschermen van die angst. Praat met elkaar over elkaars behoeftes en gevoelens, meer dan dat kan je niet doen.