Hay allemaal, ik zit een beetje in een rotte situatie en ik weet echt even niet meer wat ik moet doen, vandaar dat ik heb besloten er een topic over te openen. Ik moet echt even m’n hart luchten, en misschien wat advies.
Even de backstory: ik ben nu bijna twee jaar samen met mijn vriend. Hij is 20, ik 19. Het ging een hele tijd goed totdat hij een paar maanden terug vreemd ging: gezoend met een ander. Hij heeft het me wel gelijk verteld en het was een hele zware periode. Ik ben enorm tegen vreemdgaan, ook al is het ‘‘alleen’’ zoenen. Ik ben iemand die mensen sowieso heel moeilijk vertrouwd en als dat wordt verbroken, tja… Ik dacht dus eerst altijd dat als iemand mij zou bedriegen, dat ik het dan per direct uit zou maken. Toch voelde het voor mij alsof ik zo 1,5 jaar weg zou gooien, terwijl hij natuurlijk degene was die dat had gedaan. Het was meer dat ik er gewoon niet klaar voor was om alleen te zijn, ik wílde hem helemaal niet kwijt, ondanks wat hij had gedaan. Ik besloot hem dus nog een kans te geven, en nu zijn we een paar maanden later.
In die tussentijd is er een hele hoop gebeurd. Mijn vertrouwen en zelfbeeld (onzeker erdoor geworden) zijn compleet vernield en doordat ik me er zo rot door voelde, ben ik niet sterk genoeg geweest en heb ik dingen van hem geaccepteerd die eigenlijk echt niet kunnen. Ik ben me dit de afgelopen weken pas gaan beseffen eigenlijk, dat ik nadat hij is vreemdgegaan zoveel heb gepikt wat ik eigenlijk absoluut niet accepteer.
Het meisje waarmee hij heeft gezoend is iemand die hij kent van werk en hij had bewust met haar afgesproken. Niet om iets verkeerds te doen, maar wél achter mijn rug om stiekempjes afspreken. Had ie overigens eerder gedaan met haar. Zij is hem dus leuk gaan vinden, en daarom vond hij het nodig om niet eens 12 uur nadat hij mij had verteld dat hij vreemd was gegaan, een face to face gesprek met haar te hebben over dat het niet kon wat zij deden. Hij vond het namelijk zielig voor haar (ik die dus 2 uur huilend thuis zat terwijl hij met haar was 
). Ik had duidelijk aangegeven dat ik dat niet fijn vond (lijkt me logisch, toch?) maar nee, het was zielig voor haar.
Flits in de tijd naar een maand later. Ik zag een berichtje binnenkomen toen ik op m’n vriends telefoon zat (wij zitten vaker op elkaars telefoon, spelletjes doen of weet ik wat) van het meisje in kwestie. Ik ben niet iemand die het oké vind om in andermans berichten te lezen, maar ik dacht dat we besproken hadden dat hij geen contact meer met haar had (wilde hij zelf overigens). Daarom nam onrust over en klikte ik erop. Blame me. Hoefde niet eens echt te scrollen maar bleek gelijk dat hij weer met haar had afgesproken. Heb hem gelijk geconfronteerd en hij deed alsof er niks aan de hand was. ‘‘Er is niks gebeurd, gewoon praten. Ik dacht dat je het niet erg vond.’’ Tuurlijk, daarom deed je het vast stiekem. 
Ze waren uiteten geweest en hadden vaker afgesproken om gewoon te kletsen. Ligt het aan mij of is dit compleet respectloos? Ook al is er niks gebeurd en was het gewoon als vrienden, dat doe je toch niet met een meisje waarmee je bent vreemdgegaan én achter mijn rug om terwijl het vertrouwen nog niet eens terug is? Nouja, ik heb dit na veel woede toch geaccepteerd (en ik ben daarom nog steeds boos op mezelf, trouwens).
We hebben zo dus nog een maand aangesukkeld en hij had dus blijkbaar het gevoel als het weer goed was. Voor mij was dat duidelijk niet zo dus had ik hem verteld dat het me nog steeds dwars zat. Dat vond hij voelen als een klap, maar mij was het eerlijk gezegd al een stuk minder gaan boeien. Alsof ik al een soort van over hem heen aan het groeien was. Toch wilde ik wat we hadden niet weggooien, want ooit was het iets wat me veel geluk bracht.
Afgelopen week is er weer wat voorgevallen wat me compleet heeft gebroken. Ik had hem verteld dat ik twijfelde over onze relatie. Hij zei dat het hem behoorlijk overviel en dat hij van slag was enzo. Hij zou die avond bij me blijven slapen en ik had al aangegeven dat ik niet wist of dat een goed idee was aangezien ik hem niet oneerlijk wil behandelen door mijn twijfels. Toch wilde hij blijven. Ik accepteerde maar gaf gelijk aan dat ik geen seks wilde omdat ik zo in de war was (hij wilt dit altijd wel als hij blijft, vandaar). Hij zei dat hij dat begreep en dat hij daar ook niet van uit ging. Mooi, dacht ik.
Totdat ik in de nacht wakker werd en hij merkte dat ik wakker was. Hij begon met te knuffelen en dat liep uit tot dwalende handen. Toen ik door had dat hij echt aan het betasten was enzo duwde ik zijn handen tot 3 keer toe weg totdat ik ook echt hardop ‘nee’ zei en dat ik niet wilde. Toch was dat niet duidelijk genoeg blijkbaar en hij bleeeef maar doorgaan. Ik heb uiteindelijk moeten zeggen dat hij me zowat aan het aanranden was om hem te laten stoppen. Toen draaide hij zich weg en ging slapen. Ik voel me verschrikkelijk zwak en kwetsbaar dat iemand waar ik zoveel om gaf zo weinig respect kan tonen.
Ik wil er geen ding van maken, maar het was iets wat bij mij de emmer deed overlopen. Ik ben er echt helemaal klaar mee en word niet eens meer verdrietig als ik eraan denk om het uit te maken. Toch ben ik bang dat spijt ga krijgen, pff het klinkt allemaal zo zwak… Maar hij blijft iemand die me in periodes echt heeft laten zien wat geluk is.
Wat het nog eens extra lastig maakt is dat we deze zomervakantie een vakantie hebben gepland met mijn familie. Het is een belangrijke reis voor mijn familie en durf gewoon niet te komen met ‘‘ja we zijn uit elkaar, hij gaat niet mee; geld weggegooid sorry’’. Ik dacht eerst ik hou vol tot na die vakantie, misschien verandert daar alles. Maar dat is niet eerlijk tegen over hem en mezelf.
Wat vinden jullie? Ik heb het nog nooit aan iemand verteld en misschien stel ik me wel enorm aan. Toch voelt het goed om mijn hart te luchten, ook al is het een enorm verhaal… Thanks voor het lezen in ieder geval <3