emotioneel opgebrand door depressie vriend

Liefde & Boys
#1

Hee lieve meiden,

Ik ga me hier ook even melden…

Ik heb al een hele tijd een relatie met een hele lieve jongeman, die ik echt nooit meer kwijt zou willen, ook al loop ik af en toe tegen iets aan, en dat is waar ik dit topic voor geopend heb.

Mijn vriend heeft namelijk al lange tijd last van depressie. Dit wist ik voor het begin van de relatie, maar toen ging het hartstikke goed met hem en zijn we er samen voor gegaan :slightly_smiling_face: tussendoor hebben we wel eens dipjes gehad, maar daar zijn we uit gekomen. (ter info: we zien elkaar vaak één tot drie avondjes in de week, varieert). Tot twee keer toe waren het zwaardere dipjes. De laatste keer wist hij niet wat hij voelde, of hij nog wel van me hield, of hij wel een toekomst voor ons zag, dat het soms vermoeiend is als ik er ben, ook al zou ik gewoon ‘bezig zijn met mijn eigen ding’ en niks tegen hem zeggen, vind het moeilijk keuzen te maken, etc. Buiten deze dipjes, in goede periodes, laat hij wel tussendoor weten dat hij van me houdt en ook krijg ik tussendoor wel lieve app-berichtjes.

De laatste tijd merk ik dat het met mij soms ook niet zo lekker gaat. Voorheen was ik een vrolijke spontane meid, tegenwoordig ben ik meer bedacht op alles. Ik heb af en toe (bijvoorbeeld na een dip) een verdrietige bui, soms echt om niets en komt het zomaar op. Ik vind het moeilijk in te schatten bij een dip t.g.v. zijn depressie of de dip weer ‘bijtrekt’ of dat de uitspraken ‘definitief’ zijn. Emotioneel ben ik een beetje op aan het raken, omdat ik eigenlijk continu heen-en-weer geslingerd word in mijn gevoelens… Het is nu zelfs even zo erg geworden, dat ik soms wel eens bang word dat hij misschien iemand anders, leuker, tegen het lijf gaat lopen. Mijn zelfbeeld is op moment behoorlijk laag (maar ik ga hieraan werken en start binnenkort met een psych). Samengevat ben ik dus heel erg onzeker over onze relatie, het voelt voor mij op moment een beetje instabiel en ik kan niet echt van de relatie genieten, terwijl het juist een van de mooiste periodes samen zou moeten zijn.

Mijn vraag is of er meerdere meiden zijn die zich misschien in dit verhaal herkennen of zelf met zo’n situatie zitten, en hoe jullie dit soort situaties aanpakken :slightly_smiling_face: Ik vind de relatie opgeven voor mezelf nog geen optie (als ik daar in vlagen wel eens over nadenk, voelt dat haast als een rouwproces :frowning_face:) en wil wel alles proberen om het voor ons beiden leefbaar te houden, maar merk dat ik aan mijn grens zit en dat er wat moet gebeuren. Ik hoop dat jullie misschien wat adviezen voor mij hebben! :flushed:

#2

Ik herken me hier op verschillende vlakken in, dus ik ga advies proberen te geven (ik ben ietsjes ouder dan de meesten hier)

Het feit dat je onzeker bent over deze relatie en dat deze relatie de persoon die jij bent zozeer heeft veranderd, is niet gezond. In de mate dat ik het begrijp, heeft hij je ‘meegesleurd’ in zijn rollercoaster van emoties en heb jij je te hard aan hem gehecht - misschien te snel, te hevig, maar op zo’n een manier dat je te afhankelijk bent geworden en dat je je zelf laat ‘leegzuigen’ op emotioneel vlak. Je geeft aan dat je zelf aan het begin van een depressie staat en als je er nu niets aan doet, dan is het een snelle neerwaartse spiraal.

Je zegt dat de relatie opgeven voor jou geen optie is. Mijn advies is dat je eventjes de relatie ‘op hold’ zet. Niet opgeven, maar even een pauze zodat jij terug tot jezelf kunt komen. Hij communiceert denk ik ook niet helemaal zo goed met jou - kan je hem vragen om helderder te communiceren en duidelijker te zijn met zijn uitspraken? De meeste uitspraken die worden gedaan tijdens een depressie zijn heel heftig om aan te horen, zeker als je dicht bij die persoon staat. Het kan helpen als hij meer communiceert vanuit de ik-persoon: “ik voel me zo” in de plaats van “het is een kutdag”.

Als dit niet helpt, denk ik dat er echt niet anders op zit dan de relatie te verbreken.

#3

Dankjewel voor je reactie Leo!

Ik denk dat je gelijk hebt dat ik aan het begin van een depressie sta. Ik kon er zelf de vinger niet helemaal op leggen op hoe ik me voelde, en heb daarom een psych aangeschreven in de hoop hier meer zicht op te krijgen.
Daarnaast zit je ook helemaal goed wat betreft hechting aan iemand. Omdat je van je vriend houdt, voelt het verschrikkelijk als hij niet lekker in zijn vel zit. Ik ben van nature iemand die mijn vriend dan graag weer op wil beuren en laat weten dat ik er voor hem ben als dat nodig is. Als ik merk dat het zo ver is, vraag ik ook altijd of hij nog zin heeft om af te spreken (als we dat gepland hadden) of dat hij liever alleen wil zijn. Ik weet dat het moeilijk voor hem is en ga me ook niet opdringen of iets forceren. Als hij tijd/ruimte voor zichzelf nodig heeft, geef ik die.
Het is alleen heel moeilijk soms om, als partner van, te horen dat hij denkt niet meer van je te houden… Het kan ook heel erg op en neer gaan, van ‘ik twijfel of ik nog van je hou’ naar ‘wanneer gaan we een huis samen kopen?’ binnen een (half?) uur tijd. Dit is het heen-en-weer dat ik bedoelde, waardoor ik niet weet of hij wel voor de relatie wil gaan of niet. Dat zuigt mij een beetje leeg…

Wat grappig dat je het aanhaalt, ik zat net inderdaad te denken om een keer een pauze in te lassen. Dat we beiden weer even op onszelf worden teruggeworpen. Als ik alleen ben merk ik eigenlijk ook pas dat ik mezelf een beetje kwijt ben soms. Opgeven vind ik inderdaad nog geen optie, omdat ik gewoon zeker wil weten dat ik er alles aan gedaan heb om het te laten functioneren, daarvoor geef ik te veel om hem en ik snap dat depressie heel moeilijk is, al helemaal voor hem. Als het t.z.t. niet anders kan of ik merk dat ik eraan onderdoor ga, zit er uiteraard niets anders op en zal ik het inderdaad moeten verbreken.
Qua communicatie is er een hoop te verbeteren nog wel. Dat probeer ik ook aan te geven, dat hij me alles kan zeggen en heus niet zomaar weg ren of gekwetst ben. Ik heb liever dat hij het op tijd aangeeft als het weer eens zover is zodat we het rustig kunnen bespreken, dan dat het in één keer allemaal uitkomt verzameld over een hele periode. Maar dat is iets waar we nog aan werken :wink:

Thanks voor je berichtje, doet me goed :kissing:

#4

Ik herken mezelf hier ook heel erg in!
Alleen heb ik uiteindelijk wel de keuze gemaakt de relatie te beëindigen (maar dat had ook nog andere redenen). Mijn ex was namelijk ook depressief en van zichzelf ook al vrij pessimistisch. Ik ben best wel iemand die gevoelig is voor de stemming van een ander en ik merkte dat ik zijn stemming heel erg overnam. Daarnaast zat ik zelf ook al tijden niet goed in m’n vel en we liepen dan ook beiden bij een psycholoog. Uiteindelijk heb ik dus wel besloten een einde te maken aan de relatie en voor mij is dat een hele goede beslissing geweest, ondanks dat het natuurlijk nooit een leuke beslissing is om te nemen. Maar ik heb sinds het uit is de tijd genomen om aan mezelf te werken en dat heeft me in veel opzichten echt heel erg veel goed gedaan. Natuurlijk wil ik niet zeggen dat jij hetzelfde moet doen! Want zoals ik al zei, er waren ook andere factoren die een belangrijke rol speelden. Maar ik denk wel dat jullie je beiden af moeten gaan vragen of de relatie jullie echt gelukkig maakt. Het lijkt me in ieder geval van belang dat je vriend duidelijk is in wat hij van jullie relatie verwacht en of hij er nog een toekomst in ziet, want het lijkt me voor jou ook heel naar om zo heen en weer geslingerd te worden. Heel veel succes en sterkte in ieder geval! Ik hoop dat je je snel weer beter voelt :slightly_smiling_face:

#5

heyy,

ik moet zeggen dat ik dit zelf nog niet heb meegemaakt ( en dus geen idee heb of dit logisch klinkt) maar ik zou hem er niet teveel de schuld van geven en vooral ervoor zorgen dat jijzelf niet in een dip terecht komt.

sterkte!
XX

#6

heyy,

ik moet zeggen dat ik dit zelf nog niet heb meegemaakt ( en dus geen idee heb of dit logisch klinkt) maar ik zou hem er niet teveel de schuld van geven en vooral ervoor zorgen dat jijzelf niet in een dip terecht komt.

sterkte!
XX

#7

Dankjewel Aerenia, gevoelig zijn voor andersmans stemming herken ik heel erg!
Het klinkt gek, maar meestal hoeft iemand nog niet eens wat te zeggen, dan voel ik gewoon dat er iets is en daar word ik wel eens een beetje onrustig van (weten dat er iets is, dat initieel ontkend wordt maar na even doorvragen toch blijkt te spelen).
Fijn te lezen dat tijd voor jezelf je zo’n goed heeft gedaan :kissing: Ik zal dit in gedachten houden, net als de pauze die Leo aanraadde.

En jij ook Quinty! Ik zal geef hem absoluut nergens de schuld van, ik weet hoe moeilijk depressie is en steun hem juist zoveel mogelijk als ik kan. Echter merkte ik dat ik door de spanningen af en toe op raak qua energie, waardoor ik bang ben dat ik er (als ik te lang zo doorga en ook in de dip raak) er niet meer voor hem kan zijn op de manier waarop ik dan nu nog kan. Dat is wat ik wil voorkomen meis :flushed:

#8

Het is heel logisch dat je zelf beïnvloedt wordt, maar aan de andere kant ben jij ook nog steeds je ‘eigen’ persoon. Vind het erg knap van je dat je samen met een psych aan je zelfbeeld gaat werken! Maar ik zou inderdaad overleggen wat jullie beide verwachten van de relatie, want het lijkt mij dat jullie beide willen voor de ander dat deze gelukkig is. Erg lastig! Maar zo’n situatie sloopt ontzettend.

#9

Thanks Ruthless!
En daar heb je ook een punt, wat we allebei verwachten van de relatie! We hebben het hier wel eens over gehad. In het begin was het vooral lekker erop uit gaan met zijn tweeën, genieten van elkaar, elkaar ruimte geven wanneer nodig en elkaar steunen wanneer nodig. Dat zijn ook de punten waar we op uit komen in een goed gesprek na een dip. Maar ik denk dat het goed is het hier nog eens extra over te hebben en wat we doen als dips heel diep zijn (hoe we er samen uit komen). Dankjewel voor je advies!

#10

Ik geef dit topic even een upje, in de hoop nog wat van jullie te mogen leren/adviezen te mogen ontvangen :flushed: