Hee meiden!
Ik merk de laatste tijd dat ik steeds vaker in een situatie terechtkom waar emoties en gevoelens van belang zijn, bijvoorbeeld als ik iets met een jongen heb of op school tegen leraren oid. Ik kom dan heel snel emotieloos en afstandelijk over, alsof dingen me allemaal niks kunnen schelen. Van mezelf weet ik dondersgoed dat het me wél wat kan schelen, dat ik meer dan genoeg voel maar dat ik dit op een bepaalde manier tegenover de buitenwereld verberg. Misschien is dat iets wat ik mezelf in mijn jongere jaren op de basisschool heb aangeleerd, om niet ‘mijn zwaktes’ te laten zien door bijvoorbeeld te gaan huilen als iemand iets naars tegen me zei. Het probleem is dat het nu onbewust nog steeds - hoewel in mindere mate dan vroeger - gebeurt. Ik kom leeg over, mensen kunnen me niet peilen. Ik begrijp gewoon niet waarom ik dat nog steeds heb. Het is om mezelf tegen de buitenwereld te beschermen, maar dat is nu niet meer nodig op die manier. Toch ben ik soms, zoals ik al zei, onbewust, bang om mijn ware gevoelens te tonen. Mijn eigen defensie-modus om te zorgen dat ik niet gekwetst kan worden, en mocht dat wel gebeuren dat ik het weet te verbergen. Zo klinkt het een beetje vreemd, maar met vriendinnen bijvoorbeeld heb ik geen enkel probleem om mezelf te zijn en om mijn ware emoties te tonen, dus ik snap ook niet wanneer het me dan precies overkomt. Ik merk zelf wel dat ik me wel steeds beter weet uit te drukken, door mensen mijn gevoelens te vertellen ook als dat voor mij verdriet/nadeel kan opleveren, en mijn ‘zwakte’ als het ware te laten zien.
Nu vroeg ik me af, is dit normaal? Hebben meer mensen hier last van? Hoe kan ik dit ‘masker’ van fake emoties afzetten?
(Ik weet trouwens niet zeker of het topic hier goed staat, dus correct me if I’m wrong.)
. Gedichten schrijven is ook heel goed denk ik! Alleen dan kan ik niet zo goed denk ik, haha. Opkroppen is niet zoon succes nee. Dan ga ik me altijd steeds slechter voelen.