Emma wil leven (documentaire over anorexia nervosa op NPO3)

Nieuws en actualiteiten
#1

“Op haar twaalfde werd Emma gediagnosticeerd met de dodelijke ziekte anorexia nervosa. Dat wat begint met een drang naar controle, resulteert in het verlies van controle. Op achttienjarige leeftijd is ze uitbehandeld en heeft ze nog maar een wens: ze wil naar een kliniek in Portugal, een laatste kans op overleven. Na zes jaar van gedwongen opnamen, extreme eenzaamheid, gedwongen voeding en zware strijd vraagt ze haar ouders het onmogelijke: om haar te laten gaan. Wonder boven wonder krijgt ze in Portugal een enorme opleving. Ze krijgt hoop en legt op camera de belangrijkste beslissing van haar leven vast: ze kiest voor het leven. Maar het blijkt te laat: de schade aan haar lichaam is zo enorm, dat deze het langzaamaan opgeeft. Uiteindelijk bezwijkt Emma tijdens haar strijd. In de film komen Emma zelf, haar artsen, behandelaars, ouders en vriendinnen aan het woord.”

Ik zag nog geen topic staan, dus vandaar dat ik deze open. Ik heb de documentaire ‘Emma wil leven’ gezien en ik vond het ontzettend heftig. Zelf heb ik nooit een eetstoornis gehad en vind ik het moeilijk om me voor te stellen hoe zo iemand zich moet voelen. Ik vind het overigens echt heel erg goed dat deze documentaire op TV is te zien, omdat in Nederland zulke intieme, heftige beelden vaak taboe zijn en niet op televisie mogen verschijnen. Daarbij is er nog ontzettend veel onbegrip over de ziekte. De beelden die ik heb gezien vind ik heel heftig en er is bijvoorbeeld op facebook een discussie gaande over of het niet te heftig is om op tv uit te zenden. Zelf ben ik van mening dat dit niet zo is. Juist omdat het zo realistisch en intiem is, wordt de ziekte in beeld gebracht zoals Emma dat wilde en ja dat is heftig. Ik vind niet dat je daar je ogen voor moet sluiten of er maar niet over moet praten. Ook vind ik het heel mooi om te zien hoe de hulpverleners met Emma omgaan. Dat het contact tussen hen zo intiem en ongefilterd is, maakt het dat ik alleen maar respect kan hebben voor de hulpverleners.

Hebben jullie de documentaire al gezien? Hoe denken jullie hierover? Wat vond je ervan?

#2

Ik heb de documentaire gezien én vond de beelden erg heftig. Na mijn mening mogen er vaker dit soort documentaires op tv komen, i.p.v. die hersenloze troep. Hier leer je tenminste iets van en zet je aan het denken.

#3

Ja, het was ook heftig! Ik bekijk vaker documentaires over heftige onderwerpen en het valt mij op dat in Nederland altijd een stukje ‘heftigheid’ wordt weggehaald en dat in bijvoorbeeld Belgische documentaires echt alles in beeld wordt gebracht. Daar zouden wij naartoe moeten, vind ik. Het shockeert, maar inspireert en zet men aan het denken.

#4

Daar ben ik het ook zeker mee eens.

Verder vond ik het bizar en ook heel sterk dat zijzelf en haar familie ervoor gekozen hebben om deze documentaire met de wereld te delen. Het heftigste vond ik de stem die zo enorm was verzwakt, maar ook de benen die zo dun waren dat ze voor mijn gevoel elk moment in tweeën konden breken.

#5

Ja, dat vond ik ook erg om te zien, dat je echt het skelet zag. Wat mij ook heel erg is bijgebleven is een foto op het laatst dat ze met enorm donkere ogen en een lege uitdrukking de camera in kijkt. Je ziet de dood zo ontzettend aanwezig, dat shockeerde mij vooral.

#6

Ik heb de documentaire ook gezien en ik vond de beelden inderdaad heel erg heftig. Maar ik vond het wel een ontzettend mooie en krachtige docu. Ik heb een vriendin die vroeger anorexia heeft gehad en ik weet van haar hoe heftig het kan zijn. Ondanks dat ze al een aantal jaar weer goed in haar vel zit, denk ik dat het haar hele leven een onderdeel zal zijn van haar.

Ik vond het ontzettend mooi hoe ze iedereen aan het woord lieten en dat haar ouders ook vertelden wat ze allemaal hebben gedaan om haar maar te helpen, en dus ook de keuze hebben gemaakt om haar zelf naar Portugal te laten gaan.

Ik vind dat dit soort documentaires wel vaker op tv mogen. Maar dan liever niet met Sophie Hilbrand als tafeldame want ik vond het verschrikkelijk hoe ze maar door bleef gaan over dat ze het zo vreemd vond dat de ouders niet bij Emma waren. En dat ze niemand uit liet praten. Erg jammer. Er kwam vanzelf een mooi gesprek op gang en dat bleef ze steeds onderbreken.

Deze documentaire heeft een goed inzicht gegeven in wat voor ziekte anorexia is en wat voor impact het heeft. Veel mensen denken dat het alleen te maken heeft met dat iemand niet wil eten, maar eigenlijk draait het daar veel minder om.

#7

Ik heb het ook gezien en vond het vooral ook heel heftig hoe ze eruit zag. Anorexia is een aantal keren tijdens mijn studie behandeld, dus ik wist veel al wel. Alleen de manier waarop ze op het einde behandeld is, is niet bepaald standaard. Vanuit professioneel standpunt vind ik het ook jammer dat niet besproken is hoe ze die eerste zes jaar behandeld is, want daar ben ik dan heel erg nieuwsgierig naar. Maar ik snap dat het natuurlijk vooral om de stoornis zelf gaat en mensen die hier minder van weten hier kennis mee te laten maken en de gevolgen ervan te laten zien.

Verder vind ik het trouwens goed dat de documentaire wel is uitgezonden en dat ze geen onderdelen hebben weggelaten. Want er is in het algemeen gewoon weinig begrip voor stoornissen en als mensen er niet voldoende over weten, komt dat er ook niet. Terwijl dat stukje begrip in mijn optiek wel belangrijk is.

#8

Dit.
En de dag erna was het echt het gesprek van de dag. Ook op Facebook, en ik heb op Facebook geen een vervelende reactie over haar gezien, en dat vind ik ook zo mooi. Normaal loopt iedereen te klagen en te zeiken en te doen, en nu alleen maar mooie reacties!

#9

Precies, dat was in eerste instantie mijn gedachte ook altijd. Daarom snapte ik niet helemaal dat Sophie Hilbrand dit op bleef rakelen.

Ik hoop ontzettend dat dit de medische wereld aan het denken gaat zetten dat het opnemen en laten eten niet de oplossing is. Maar dat inderdaad die knuffel nodig is, van ‘we zijn er voor je, we gaan dit samen doen.’ En niet: dit is hoe je het gaat doen en als je niet wil, dan beslissen wij wel voor je.

#10

^ Ja maar dat is neem ik dwangvoeding niet de enige behandeling is gehad en dat ze in en buiten die klinieken ook wel andere dingen geprobeerd hebben dan haar alleen opnemen? Uiteindelijk wil je dat ze weer zelf gaat eten en dat krijg je niet voor elkaar door haar alleen sondevoeding te geven. Dus ik ben benieuwd naar andere interventies die geprobeerd zijn en welke technieken daarbij gebruikt zijn.

#11

Ik vond het vooral heel heftig dat haar drang naar controle uiteindelijk hiertoe geleid heeft. Ik denk dat bijna iedereen in een lastigere periode teruggrijpt naar dingen die ze wel kunnen controleren, en dat dit op deze wijze kan escaleren…
Heftig om te zien dat slechts een paar verkeerde, onschuldig lijkende keuzes je op dit pad kunnen brengen.
In ieder geval, zo interpreteerde ik het. Ik vond het heel confronterend, aangezien ik altijd denk: dit kan mij nooit overkomen. Maar als ik kijk hoe erg ik soms controle nodig heb (en dit in het verleden in beperkte mate ook heb uitgevoerd op gebied van eten), staat het opeens wel heel dicht bij mij.
Iedereen had dit kunnen zijn…

#12

Ik had het in een ander topic ook gepost, maar ik heb gisteren de documentaire van Emma gekeken en ik ben er eigenlijk nog steeds van onder de indruk. Ik vind het gewoon zo vreselijk om te zien dat ze het ondanks alles gewoon niet (meer) kon. Dat niks en niemand genoeg tot haar door heeft kunnen dringen in die 6 jaar. Echt verschrikkelijk.

#13

Jawel, het is wel degelijk tot haar doorgedrongen. Ze wist zelf heel erg goed wat niet eten met haar lichaam deed en dat ze op het randje van de dood balanceerde. De eetstoornis dwingt haar ertoe. Zie het als een monster in je hoofd waaraan je moet gehoorzamen. Je wilt ertegen vechten, maar het monster neemt alles over.

#14

Inderdaad, ik vond heel mooi wat een van haar behandelaars uit Portugal zei: ze ziet het leven en wil daar naartoe, maar wordt door de dood steeds verder teruggetrokken.
Ze noemen het volgens mij ook vaak “Ana,” omdat het bijna voelt alsof de ziekte een stem heeft die jouw hoofd overneemt.

#15

Dat is inderdaad wat ik bedoel met dat ze niet meer kon. Ze wou leven, maar het ging niet omdat het monster sterker was, haar lichaam kapot. En voor mij voelt dat alsof het besef dat het echt niet goed ging niet groot of sterk genoeg was om tegen het monster te vechten. Dat al die behandelingen, tot misschien deze, de knop bij haar niet om konden zetten zodat ze naar haar eigen stem ging luisteren. Dus misschien is niet door kunnen dringen niet helemaal de juiste omschrijving, maar voor mij als buitenstaander zonder ervaring met eetstoornissen lijkt het alsof ondanks alle behandelingen en het besef het toch niet genoeg doorgedrongen was om de strijd aan te kunnen gaan.

#16

Het klopt ook dat ze veel sondevoeding heeft gehad en dat ze jarenlang in klinische inrichtingen heeft gezeten. Maar dat wil niet zeggen dat ze geen andere behandelingen heeft gehad, want zonder andere therapieën kun je überhaupt niet beter worden. Die sondevoeding en klinische inrichtingen zijn omdat ze een gevaar voor zichzelf was en anders dood zou gaan, maar daar alleen los je het probleem niet op. Je pakt de oorzaak dan niet aan, alleen het symptoom/gevolg. Daarom neem ik aan dat er, zeker in het begin van haar stoornis, wel meer is gebeurd en behandeld is dan alleen dat. En ik zou graag willen weten hoe die behandelingen aangepakt zijn, wat voor soort therapieën en technieken er gebruikt zijn.

Daarnaast geef ik in mijn eerste reactie ook aan dat ik heel goed begrijp waarom dat niet in de documentaire naar voren is gekomen. Het gaat immers niet over hoe je anorexia behandeld, maar vooral over de impact die het heeft en dat het meer is dan alleen niet meer (willen) eten. En ik denk dat dat ook belangrijker is om aan de mensen thuis te laten zien dan de behandelingen zelf. Ik geef alleen aan dat het iets is waar ik wel nieuwsgierig naar ben.

#17

Ik heb de docu net even gekeken en ik vind het zo ontzettend heftig/indrukwekkend. Hoe verzwakt Emma is aan het einde vind ik echt heel erg moeilijk om te zien. De grote wil die zij heeft om nog door te zetten, omdat ze gewoon zo graag nog wilt leven en ervan wil genieten. Ik vind het heel erg mooi om te zien dat ze toch nog altijd positief bleef en nog altijd gewoon grappen kon maken.

Wel vind ik het heel erg moeilijk om zelf te begrijpen waarom het zo moeilijk is om te eten. Want de wil van iedereen is er wel, maar waarom eten ze dan gewoon niet? Maar na deze documentaire snap ik het helemaal. Het is allemaal heel erg psychisch, want eigenlijk zijn ze gewoon bang voor eten/om te eten/om aan te komen. Ik hoop echt van harte dat iedereen die nu/ooit anorexia heeft/gehad dat ze zeker beter worden en het beter met ze gaat.

#18

Het gaat bij anorexia niet alleen maar over eten en gewicht.

#19

Ik vond de docu erg ingrijpend, heftig, pijnlijk maar ook mooi. Die ouders zijn zo sterk geweest om hun dochter deze kans te geven, ook al konden ze niet mee. En hoe liefdevol de begeleiders met haar omgingen, erg mooi.

Het enige waar ik mij erg aan stoorde was het gesprek na de tijd. Ik weet de naam van de interviewer zo niet, maar wat vond ik haar vragen storend. Het was zo duidelijk dat zij het blijkbaar niet vond kunnen dat de ouders van Emma haar alleen lieten, ze bleef daar maar op hameren. Ook dat de mannelijke begeleider zo intiem met Emma omging. Misschien moest ze dit vragen, om de begeleiders de kans te geven dit recht te trekken, maar ik denk überhaupt niet dat iemand daar ook maar iets raars van dacht. Het klonk zo beschuldigend.

#20

Ik vond de docu zo mooi, heftig en indrukwekkend.
En zoals hierboven ook al werd gezegd, die nabespreking… Had zo goed kunnen zijn, maar wat irriteerde ik me aan Sophie Hilbrand. De mensen onderbreken, constant hameren op het feit dat de ouders er niet bij waren. Tuurlijk, dat is ook heftig en sneu. Maar zo is het gelopen, daar kunnen ze nu niks aan veranderen…