Ik wist niet zo goed waar ik dit topic moest plaatsen, maargoed.
Tis een lang zeurverhaal eerlijk gezegd. 
Ik voel me dus echt héél eenzaam. Dit is een gevoel dat wel altijd een beetje onbewust in mijn achterhoofd zit, maar de afgelopen week zat ik alleen thuis en heb ik enkel mijn tante en vriend gezien. Ik ben echt enorm beginnen piekeren, nog meer dan anders, waardoor ik mij uiteraard nog slechter begon te voelen. Ik heb mij nu gerealiseerd dat ik op een jaar echt veel vrienden “kwijt” ben geraakt.
(1) Tijdens het schooljaar zit ik op kot in Gent en denk ik ook wel vaak dat ik het gevoel heb dat er niemand van mijn vriendinnen écht klaar staat voor mij; als ik een probleem heb of zo kan ik eigenlijk altijd alleen maar aan mijn vriend denken om het te bespreken… Maar in ieder geval heb ik het tijdens school wel druk met lessen, groepswerken, taken, en ik zie dan ook gelukkig mijn vriendinnen in de les. Ook spreken/spraken we redelijk vaak af in groep, dus dan valt de grote eenzaamheid uiteindelijk wel mee. 't is echt een heel fijn groepje, en waarschijnlijk zouden ze me wel helpen hoor, maar ik heb gewoon het gevoel dat er nog veel afstand tussen ons is. Ik zie gewoon niet direct in één van hen een vertrouwenspersoon, misschien ook omdat ik moeilijk praat over mijn gevoelens. We hebben aan de unief op 3 jaar wel bepaalde zaken mee gemaakt, maar helemaal niet zo’n emotionele dingen als met mijn vriendinnen in het middelbaar… Misschien ligt het daar ook een beetje aan? Eind vorig jaar was ik dan met 2 vriendinnen echt een vertrouwensband aan het opbouwen, toen de ene dan uiteindelijk stopte met onze opleiding en ik haar nu nooit meer zie, omdat ze ergens anders naar school gaat en niet op kot zit en redelijk ver weg woont. De andere zit sinds vorig jaar een jaar achter door al haar herexamens, en vroeger gingen we iedere week een uur of 2 gaan sporten met elkaar, maar dat is nu ook helemaal verwaterd door een enorm druk semester… Sindsdien hoor ik niets meer van haar.Ten slotte hebben we vorig jaar ook een soort “suboptie” moeten kiezen binnen onze opleiding, waardoor we met een groot deel van de groep bijna nooit meer in de les zitten en ook zeer uiteenlopende lessenroosters hebben (moeilijker om af te spreken). In mijn suboptie zitten “maar” 4 vriendinnen, waarvan 2 ook gaan stoppen dit jaar… Er is ook nog een 5de “vriendin” eigenlijk, die is geïntroduceerd door iemand, maar ik vind haar eigenlijk echt niet leuk, maar probeer natuurlijk gewoon normaal te doen tegen haar.
(2) Mijn vriendinnen van het lager zijn ook echt een toffe groep (opnieuw een groepje van ± 10 meisjes), we hebben sinds het einde van het middelbaar een Facebook-groepje om dingen af te spreken met elkaar enzo. Maar het afgelopen jaar merk ik ook dat dit enorm afgenomen is. Ik denk dat ieder een beetje zijn eigen weg aan het gaan is, bijna iedereen heeft nu een vriend, en heeft ook nieuwe vriendinnen gemaakt aan de unief, en er zijn ook een aantal op buitenlandse studie… Er wordt nog maar heel af en toe afgesproken, en dan ook altijd in groep, waardoor dat het weer allemaal wat oppervlakkiger blijft. Mijn 2 “beste” vriendinnen hieruit hoor ik ook amper: de ene heeft ook een lief gekregen en heeft het altijd zo druk met school en herexamens en nu haar lief ook. De andere was altijd mijn maatje in “wij twee zijn echt forever alone-gesprekken” dusja, nu ik een vriend heb, lijkt het alsof we de beginzin van onze sms’jes/gesprekken niet meer hebben. Dit is natuurlijk maar een kleine reden van de complete verwaterende vriendschap, maar toch jammer. Kortom: ik heb het gevoel eigenlijk dat ik een beetje achter hen aan moet lopen en dit vind ik bijna “gênant” worden… Dit gevoel heb ik eigenlijk bij ieder van mijn vriendinnen, ook die van de unief, en toch zeker in de vakantie …
(3) Ik klink echt zielig nu haha, maar ik heb ook niet echt vrienden buiten school gemaakt. Ik heb eerder individuele hobby’s gedaan tijdens het middelbaar (muziekschool, piano en zang) en ik doe ook al 6 jaar vrijwilligerswerk, maar tot vorig jaar heerste daar eigenlijk een redelijk slechte sfeer onder de “collega’s”, dus daar heb ik maar 1 goede vriendin gemaakt. Met haar heb ik vele toffe dingen gedaan zoals een paar keer op reis geweest, maar jammer genoeg is dit sinds een jaar ook echt afgelopen. Waarom precies weet ik niet, we hadden een awkward, nietszeggend gesprek op facebook en sindsdien hebben we mekaar amper gehoord… In zeker opzicht is dit misschien wel beter voor mij want ze maakte mij enorm onzeker door vaak redelijk minachtend uit de hoek te komen tegenover mij, maar toch… Ik vind het soms echt zo jammer, maar ben te trots om achter haar aan te gaan lopen, zeker aangezien ik altijd al het gevoel had dat ze deed alsof ik “minder” was dan haar.
Nuja, heel verhaal dus. Conclusie: Vorige donderdagavond kwam ik terug van op reis met mijn vriend, mijn mama komt morgenavond terug, mijn papa nog 11 dagen later dan haar. En ik besefte ineens dat ik eigenlijk zo van niemand eens een “welkom terug” ofzo had gehad. Oké, klinkt misschien egocentrisch, maar vroeger stuurde mijn “beste” vriendinnen toch eens: “He, fijn dat je terug bent, spreken we eens af?”. Ik heb nu nog 2 weken vakantie … ik heb op bijna 3 maand tijd vooral veel vrijwilligerswerk en een vakantiejob gedaan, en nu heb ik dus niets meer gepland, dat zijn dus 2 weken lege vakantie… Ik hoop dat het een beetje beter wordt eens mijn moeder terug thuis is, niet dat ik een supergoede vriendschappelijke band heb met haar, maar dan zit ik tenminste niet zo godganse dagen alleen. Op facebook is er trouwens wel gevraagd om af te spreken met de groep van de unief én ook met die van het middelbaar, maar opnieuw lijkt er niets van te komen. Ik heb de voorbije maanden al vaak “gesmeekt”, heb ik het gevoel, dus nu ben ik écht te trots om weer te moeten zeuren aan hun hoofd. Ik heb ook nog eens individueel naar een goede vriendin van het middelbaar gestuurd, maar zij is echt altijd zo gigantisch druk met vanalles en nog wat, nu bijvoorbeeld een missverkiezing, en voor de zoveelste keer antwoordt ze opnieuw niet … Ik hoor wel dat andere mensen dit ook bij haar voor hebben, maar toch. Ik voel me eigenlijk door iedereen een beetje afgewezen.
Ik vraag me af of hier mensen zijn met hetzelfde “probleem”. Ik weet niet meer wat ik er aan moet doen. Op de duur vraag ik me af of ik wel nog een gesprek met een vriendin kàn hebben, het is echt lang geleden dat ik nog eens individueel met een meisje/vriendin gesproken heb. Ik ben sowieso wel wat verlegen maar nu begin ik mij zelfs onzeker te voelen over hoe ik mij moet gedragen bij vriendinnen. Ik vraag me af of ik nog één keer moet proberen om met bepaalde mensen af te spreken uit het middelbaar en mijn trots moet opzij zetten. En met die van de unief besef ik dat ik later na mijn studies waarschijnlijk ook geen contact zal hebben, omdat ze allemaal redelijk ver en een beetje “overal” in België wonen. Ik ben dus eigenlijk bang dat ik later, na school, helemaal niemand meer ga hebben… Ik zat te denken van een nieuwe hobby te zoeken of zo, maar ik kan niet direct aan een “groeps” ding denken dat ik graag doe. En mijn familie zie ik ook amper (behalve mijn nichtjes), ze zijn allemaal wel vriendelijk maar mijn tantes zijn bv. al 70 en komen amper buiten dus het is ook zo moeilijk om met hen gesprekken aan te gaan… Mijn grootouders zijn allemaal dood. En ik heb ook geen zussen of broers, wat ik ongelooflijk mis.
Dus wat zouden jullie in godsnaam doen? Morgen ga ik wel eens sturen naar iemand van het uniefgroepje of ze wil gaan shoppen volgende week, dat is toch al iets. :’)