Hoi
ik moest eent ijd geleden een verhaal schrijven voor school, en ik vodn het net weer. het leek me wel leuk om het hier te posten en kijken wat jullie ervan vindne. het is een eenmalig verhaal en het is een vervolg op iets dat de leraar voorlas maar dat heb ik nergens. zet maar in een reactie wat je ervan vind, commentaar is altijd handig en complimentjes zijn leuk 
Eindelijk waren we in de stad, Pleister en ik. Pleister was meteen al weg dus ik liep in mijn eentje door de stad. Ik liep natuurlijk meteen naar mijn huis. Onderweg dacht ik na over de reactie van mijn ouders. Ze zouden heel erg blij zijn, natuurlijk. Ik was lang weggeweest, ze waren natuurlijk heel erg ongerust!
Ha, daar was mijn huis al. Door het grote keukenraam zag ik mijn vader, mijn moeder en mijn zus Alice eten. Ik dacht, laat ik ze gaan verrassen! Ik sloop naar de deur, drukte op de bel en klopte even op de deur, even wachtte ik maar toen er na een tijdje niemand open deed pakte ik de sleutel onder de plantenbak vandaan en opende de deur. Zachtjes liep ik de gang door en deed ik de deur open. ‘TADA! Ik ben er weer!’ riep ik blij. Maar er kwam geen reactie! Ze gingen gewoon door met eten. zouden ze me niet horen? Nog een keertje maar: ‘HALLO! Ik ben er weer!’. Maar weer reageerden ze niet. Ze hoorden me gewoon niet. Een traan liep over mijn wang. Hoe kan dat nou? Ik sta hier toch gewoon. Ik ging op een stoel zitten en keek ze recht in de ogen, maar het leek alsof ze gewoon door mij heen keken. Nog meer tranen liepen over mijn wangen, ik bestond gewoon niet meer voor hun.
Ik keek even uit het raam. Er zat een meisje op de rand van de stoep, ik herkende haar van school, maar ik wist niet zeker meer wie ze was. Ze keek op en keek me recht in de ogen aan en fluisterde: ‘Ben jij ook buiten de stad geweest? Kan jij mij horen en zien?’. Dat was raar, ze fluisterde het, maar ik hoorde het gewoon. Ik knikte maar een beetje dom en liep naar buiten toe, naar het meisje. ‘Mijn ouders kunnen me niet meer zien, ik ben onzichtbaar voor hun! Het is vreselijk!’ vertelde ik haar. Ze knikte meelevend, ‘ik herken het, al mijn vriendinnen kijken zo door me heen. We zijn nu onzichtbaar voor de mensen uit de stad, ze kunnen ons niet zien of horen.’
Eerst drong het niet tot me door, maar later wel. Mijn ouders wisten waarschijnlijk niet eens dat ik bestond, of ooit bestaan had. Misschien was ik in hun ogen wel dood. Ineens voelde ik me heel erg eenzaam, alsof er niemand was die mij kende, die om mij gaf, die van mij hield. Gewoon niemand! Ik was helemaal alleen, en het was vreselijk. Het meisje keek me aan en stak haar hand uit: ‘Ik ben Romy, en jij?’ Ik keek haar aan en schudde haar hand: ‘Sig, zat jij niet bij mij op school?’ ze knikte. ‘Dus wij kunnen elkaar wel zien maar de rest van de stad kan ons niet zien?”. Romy knikte: ‘Iedereen die de stad uit is geweest wordt gewist uit het geheugen van zijn ouders, en wordt dan onzichtbaar voor de rest van de stad, maar ze kunnen elkaar wel zien.’ ‘Dus er zijn nog meer gevallen zoals wij?’ vroeg ik aan haar. Ze knikte ‘ja, wel meer, maar jij bent de eerste die ik tegen ben gekomen, dus voor nu zijn we met z’n tweeën, alleen jij en ik.’ Ik knikte een beetje afwezig. Ik vroeg me af hoe het zou zijn, zo eenzaam en zonder mijn familie, maar het lukte me niet om dat voor te stellen. Hoe zou ik nou kunnen leven als mijn ouders en vrienden en familie me niet eens konden herinneren of zelfs zien. ze wisten niet eens dat ik bestond, laat staan dat ze me mistten. Tranen rolde over mijn wangen en ik voelde een misselijkheid opkomen. Ik keek omhoog naar het raam van mijn huis. Mijn ouders en zus lachten om iets. Hoe kunnen ze nou lachen!
‘Gaat het wel goed met je, Sig?’ vroeg Romy na een tijdje. Ik knikte, maar eigenlijk ging het helemaal niet goed. Alles ging slecht, mijn ouders wisten niet dat ik ooit bestaan had, en dat was echt vreselijk, want ik mistte hun juist zo. Ik stond op en liep weg, weg van dit alles wat ik zo vreselijk vond. Ik kon niet meer normaal denken. Het enige wat door mijn hoofd spookte was dat mijn ouders mij niet kende, nooit gekend hebben en mij niet konden zien, horen, voelen of iets anders, ik was als lucht voor hun. Ik liep steeds verder en verder totdat ik niet meer wist waar ik was. En op die plek wilde ik voor altijd blijven.