Een leven zonder jou

Schrijfsels
#1

Halloa

Drie jaar geleden ben ik begonnen met schrijven, twee jaar geleden ben ik gestopt en nu mis ik het toch wel behoorlijk. Vandaar dat ik weer opnieuw begin! Ik heb hiervoor het verhaal ‘‘If you really knew me’’ geschreven.
Dit verhaal wordt heel anders!
Feedback is meer dan welkom, echter graag wel opbouwend!

Ik ga niet vertellen waar het nu over gaat, dan verklap ik te veel.

De klas komt bij elkaar. Er hangt een ijzige sfeer. Het is rumoerig doch stil. Op het moment dat de docent binnenkomt wordt het muisstil. Je zou een speld kunnen horen vallen. De docent kijkt naar de lege tafel. De klas kijkt waar de docent heen kijkt en een paar meiden beginnen te huilen. Iedereen weet het eigenlijk al, maar niemand kan het echt daadwerkelijk geloven. Niemand wil geloven dat het echt zo is. Dat het echt is gebeurd. Langzaam loopt de docent naar zijn stoel toe.
‘Meneer, mogen we niet iets voor haar ouders maken?’
De docent reageert hier niet op. Hij begint met de absentie. Iedereen is aanwezig, behalve Sofie. Haar naam slaat hij dan ook over. Op dat moment barst de hele klas, inclusief docent, in tranen uit. Iedereen zoekt steun bij elkaar en kijkt de docent onzeker aan.

#2

wauuuww we want morree

#3

ben benieuwd!

#4

volger :flushed:

#5

Ben benieuwd…

#6

Ik volg :upside_down_face:
Meeeeer

#7

‘Sorry jongens’, zegt hij met een onvaste, onzekere stem. ‘Sofie is echt overleden.’
Iedereen stort in elkaars armen, op zoek naar steun. ‘Wat is er gebeurd??’ ‘ Kunnen we iets maken voor de begrafenis??’ ‘ Of voor bij het graf?’ De ideeën om elkaar, en de familie, steun te geven barsten los. Ondertussen zet de docent de beamer aan het zet het krantenbericht op het bord.

[size=18pt]Meisje (16) overleden bij ongeluk

Is de kop. Hij besluit het bericht een keer met de klas door te lezen en het daarna weg te klikken.
‘Wat er gebeurd is, is dus nog niet duidelijk. Wel was zij op slag dood, dus pijn heeft ze niet gehad. Zullen we naar de plek van het ongeluk toe gaan?’
De meerderheid van de klas wil dit, ik echter niet. Dat kan ik nog niet aan. Gelukkig mag ik naar huis toe terwijl de rest van de klas naar het ongeluk gaat.

#8

Meer :upside_down_face:

#9

meerr :upside_down_face:

#10

Op de fiets beginnen de tranen pas echt te branden. Ik probeer ze tegen te houden tot ik thuis ben maar het is tevergeefs. Langzaam kruipen de warme druppels over mijn wangen. Ze beginnen steeds harder te stromen tot ik er wazig van zie en er bij begin te snikken. Mijn ademhaling wordt langzaam zwaarder en ik begin bijna te hyperventileren.
Ik probeer mijn gedachten een beetje helder te krijgen terwijl ik mijn fiets aan de kant van de weg parkeer. Wanneer ik naast mijn fiets ga zitten begin ik te janken. Het doet pijn aan mijn hart, mijn buik en mijn hoofd. Ik huil zo hard dat ik een drukkend gevoel in mijn hoofd krijg. Ik probeer mezelf een beetje te kalmeren, alhoewel dit niet erg goed lukt. Met trillende handen reik ik naar mijn telefoon en ga naar mijn belgeschiedenis. Terwijl ik zoek naar het nummer van mijn moeder kom ik langs het nummer van Sofie en voor ik het weet bel ik haar.
‘’Dit is de voicemail van Sofie, spreek iets in na de piep.’’
’Fie, lieve Fie, neem je telefoon nou god…’, verder kom ik niet. Huilend, schreeuwend en hijgend gooi ik mijn telefoon weg. Ik bedek mijn hoofd met mijn handen en begin te rillen. Het is best fris op deze oktoberdag. De geboortedag van Ghandi zou een goede moeten zijn. Alleen kan deze dag niet verschrikkelijker worden.

#11

Je verhaal leest te snel weg :’)

MORE!!!

#12

Omg… Dit is zo mooi… Ik zit hier te huilen. More

#13

Ahw dankjewel! Dit vind ik echt een ontzettend groot compliment aangezien ik pas zo weinig gepost heb haha. :slightly_smiling_face:

#14

Geen dank:) Ik huil niet snel door verhalen, maar dit raakte me echt…

#15

Up en nu snel verder!

#16

Ik volg zeker weten! Ik vind het echt heel goed geschreven. Verder :grinning:

#17

Ik zal waarschijnlijk niet de hele tijd iedere dag posten, nu ben ik nog enthousiast en heb ik veel tijd om te schrijven omdat ik net toetsweek gehad heb. Over een tijdje krijg ik het waarschijnlijk drukker met school en zal ik onregelmatiger gaan posten. Dit zal ik dan wel aangeven!

Nieuw stuk:

Op dat moment voel ik een warme doch aarzelende hand op mijn schouder. Ruw sla ik deze weg.
Iemand zegt heel onzeker: ‘hé’.
‘Wat?’, mompel ik boos en verward.
‘Is deze telefoon van jou?’, vraagt de persoon wederom onzeker.
Snel strijk ik met mijn mouw langs mijn neus en kijk omhoog. Ik kijk recht in de donkere ogen van een mooie, onzekere jongen.
‘ Uhm, ja, dankje’, mompel ik.
Hij overhandigd me de telefoon en vraagt onzeker of het wel gaat. Hij ziet vast wel dat er iets met me aan de hand is maar ik weet ook niet of ik zin heb om mijn verhaal tegen een wildvreemde te vertellen dus ik tast maar een beetje af.
‘Ja, beetje verdrietig haha’, zeg ik daarom maar.
Hij knielt en vraagt of hij naast mij mag komen zitten, wat ik toelaat. Dit voelt heel onwennig doch fijn. Omdat de jongen zo aardig is begin ik weer te snikken.
‘Kende jij dat meisje?’, vraagt hij bezorgd. Op dat moment barst ik wederom in huilen uit. Hij legt zijn hand op mijn knie, als soort van steun.
‘Sorry’, weet ik uit te brengen. ‘Dit is heel raar natuurlijk. Je mag wel gaan. Dankjewel.’
Desondanks blijft hij zitten.
‘Hi’, hij steekt zijn hand uit en kijkt me recht in mijn betraande ogen aan. ‘Ik heet Dylan. En jij?’
‘Éowyn’, zeg ik aarzelend. Niet alleen omdat dit erg raar voelt maar ook omdat ik nogal vreemde reacties krijg op mijn naam. Echter zegt hij dat hij het een mooie naam vindt waar ik hem voor bedank.
‘Wil je er over praten?’
‘Kende jij haar ook?’
‘Sofie was een vriendin van mijn zusje, dus ik kende haar maar zo te zien niet zo goed als jij.’
‘Ik…’, de tranen branden, opnieuw, in mijn ogen. Ik neem een diepe zucht en gooi het er in één keer uit. ‘Ik zat bij haar in de klas en ben… was… ben haar beste vriendin.’ Wanneer ik het eruit gegooid heb begin ik hartstochtelijk te huilen en legt hij troostend een arm om me heen.

#18

Leuk stukje, verder! :relieved:

#19

nou zij in het verhaal zit te huilen maar ik ook hoor :slightly_smiling_face: je verhaal leest echt fijn. meer :slightly_smiling_face: :slightly_smiling_face: :hugs:

#20

^ahw dankjewel! :hugs:

Voor mijn gevoel is het een beetje eentonig omdat ze vrijwel alleen aan het huilen is. Vinden jullie het ook een beetje eentonig of niet?
(al huil je in de eerste weken natuurlijk heel veel, dit is een feit)

‘Waarom nou Soof’, krijs ik terwijl hij me probeert te troosten. ‘Als er iemand is die het niet verdiende is het fucking Soof wel!’
Ik voel mijn telefoon trillen en besef dat ik hem op moet nemen. Ik droog mijn tranen en vees mijn neus af aan de jas van mijn mouw terwijl ik me excuseer aan Dylan. Ik zie dat het mijn moeder is.
Huilend neem ik de telefoon op: ‘Ja… hoi mama… nee, het gaat niet… nee. Ik zit hier met Dylan… wat? Nee, die ken jij niet. Ja, wil je me komen halen? Ik zit bij de bushalte.’ Nog harder huilend hang ik op.
‘Zal ik maar gaan dan?’, zegt Dylan met een zucht.
‘Ja’, zeg ik twijfelend. ‘Dat uhm, mijn moeder komt me halen dus ik kom de dag wel door…. Denk ik. Heel erg bedankt!’
‘Als je nog eens met iemand wil praten, hier is mijn nummer’, terwijl hij aarzelend 10 cijfers opnoemt die ik in mijn telefoon opsla als ‘Dylan Soof’.

Als hij weg is komt alles weer naar boven. De leuke momenten. En ik kan niet geloven dat ze weg is. Sofie is echt weg. Gisteren in het fietsenhok zei ze nog vrolijk ‘tot morgen!’ terwijl die morgen er nooit meer gaat komen voor haar. Aangereden. Welke sukkel reed nu weer te hard?
Ik krijg allerlei horrorscenario’s in mijn hoofd. Hoe het voor Sofie gevoeld moet hebben, hoe de bestuurder zich nu zou voelen en hoe het gebeurd zou zijn.
Ik begin gek te worden. Ik wil schreeuwen, huilen, gillen, rennen, slapen, echt alles tegelijk. Ik kijk schichtig om me heen en als ik zie dat er bijna niemand op straat is begin ik kei-hard te gillen. De gil slaat over op zielig gehuil en ik ga in foetus houding op de grond liggen.